Day 12 Aankomst in Riga

De bus halen om in Riga te komen blijkt nog even een ding. Na al de nodige oponthoud om de auto van binnen en buiten gewassen te krijgen is het zaak de juiste bushalte of station te vinden.
we gingen uit van het grote busstation in Tallinn, maar wanneer we de naam van de opstapplaats op Google invoeren komen we elders uit. Het is een gekke naam. Vana Paaskaa met allemaal puntjes op de a’s.
We gaan terug naar de dame bij Green Motion om het haar te vragen.Zij weet het eigenlijk ook niet en zoekt het op haar laptop op. Ze zegt dat het een kwartier buiten het centrum is en we even met een taxi moeten gaan. Dat waren we al van plan want de Bolt is onderweg.

We stappen in en laten de chauffeur ons busticket zien. Hij vraagt of het adres wat wij bij de aanvraag op hadden gegeven dan wel klopt. Ja dat denken wij wel want Google geeft dit op wanneer wij de naam invoeren. De man begint te rijden en vraagt mij een bepaald punt met concreet adres te zoeken. Ik doe mijn best een aangrijpbaar punt te vinden maar de naam wat op het ticket staat bevindt zich volgens Google in verlaten gebied. Geen enkel vast punt van straat, een restaurantje, winkel of wat dan ook te vinden. De chauffeur raakt geïrriteerd. Ik raak ook geïrriteerd. Dat vana- Paaskaa, met allemaal puntjes op alle a’s is namelijk een gebied, zegt de chauffeur. Dat is geen plaats/plek. Het is inmiddels half vijf en over vijftig minuten gaat die bus. Stress in de keet. De man geïrriteerd, ik geïrriteerd en als Deen zich er ook mee begint te bemoeien is de chaos in de auto compleet. Iedereen in de auto denkt dat de ander niet begrijpt wat ie vraagt of zegt en iedereen roept naar elkaar dat ie er niets van snapt en houdt tegelijkertijd de eigen mobiel met daarop de Google map kaart voor de ander zijn neus. Kortom, een rijdend gekkenhuis midden op de weg! Na enkele minuten is het voor iedereen wel duidelijk dat niemand het begrijpt of weet en we elkaar niet moeten verwijten maar het boekingskantoor gewoon een oen is. De man snapt dat ik het echt niet weet en geen info heb gekregen, en ik begrijp dat de man gefrustreerd raakt omdat hij geen idee heeft waar hij heen moet. Halverwege dat gebied, met die naam waar op alle a’s puntjes staan, besluiten we terug naar het enige grote internationale busstation te rijden om navraag te doen. De man haast zich voor ons, zet de auto met piepende remmen tot stilstand en zegt: “ you run tot de information, I’ll wait”.
Ik zet het op een sprint. ren een deur binnen en sta in een gaarkeuken, ren deur uit naar de andere hoek en sta in een kiosk. De vrouw achter het loket ziet de stress op mijn gezicht. Ze legt haar hand op mijn schouder, keep calm, en zegt mij waar ik heen moet. Opnieuw trek in een sprint naar de andere kant en kom in een hal waar aan het eind een loket is. Buiten adem leg ik de dame uit dat niemand schijnt te weten waar onze opstapplaats is, inmiddels is het kwart voor vijf en over 35 minuten ( ook nog 20 minuten voor vertrek aanwezig zijn) vertrekt de bus.
je hebt een verkeerd ticket, zegt de dame. Deze opstapplaats is de tweede stop van deze rit. Maar gelukkig… ze schrijft op een briefje dat we hier op perron 8 om 17:00 op de bus naar Riga mogen stappen en tegen de chauffeur moeten zeggen hoe de vork in de steel zit.

Ik ren terug naar waar de Bolt chauffeur mij eruit heeft gegooid, kan in de haast de wagen niet meer vinden maar gelukkig zien hij en Deen mij. We kunnen hier dus blijven en over 15 minuten opstappen. Pfff, opluchting! We geven de man een vette fooi voor het ongemak, het geduld en meedenken cq helpen.

De bus komt eraan, we gooien de koffers in het ruim en stappen met ons ticket in. Die wordt gescand en het apparaat geeft rood. “ wrong ticket” zegt de norse dame. Ik zeg:, nee nee, het is de goede maar een station te vroeg. Zie hier het briefje van de dame achter het loket.
“No, wrong ticket”. En ze herhaalt nog zes keer, laat het rode kruis op haar apparaat demonstratief zien en schudt met haar wijsvinger heen en weer. Dan wijst ze naar het tijdstip van vertrek 17:20 uur. “ You see, wrong ticket”. Ze wil ons er niet doorlaten. Krijg wat… ik laat mij niet wegsturen. Zwaar geïrriteerd begin ik haar toe te spreken en vergroot het ticket op mijn IPhone. “ This is the right bus, you scan the ticket from Vana-huppeldepup. Because you will stop there at 17:20, so this is the right ticket for the right bus.”. Ze kijkt mij aan en als blikken konden doden… Maar ze toetst de andere opstapplaats op haar apparaat in, scant het ticket en zowaar geeft het apparaat groen. Zo, steek die maar in je zak. Doorlopen en zitten, vanavond zijnwij in Riga!

De reis verloopt verder helemaal chill, stoelen die languit kunnen, entertainmentsysteem, gratis koffie en water aan boord en de door Deen verzorgde zak met proviand. We freubelen war op ons schermpje of kijken een filmpje en voor we er erg in hebben zijn we de grens over.
Helemaal prima reizen zo met die Flex Epress. De bus mag van mij ook zo doorrijden naar 010. Ik zit helemaal goed zo.

Even na half tien stopt de bus in Riga en gooit de chauffeur iedereen eruit. Ik sprint snel langs de wc waar ik 50 cent moet betalen. Ik heb geen muntjes meer en de dame achter het schamele loketje is onverbiddelijk… Dan plas je maar in je broek! Aangezien ik het bijna de hele busreis al ophoud zit er niets anders op dan geld pinnen. Ik kom terug met een briefje van 50…Ik verwacht een zuchtende dan wel boze blik maar de dame telt rustig, terwijl ze aan het bellen is, 44,50 wisselgeld uit. Achter mij begint een man te lachen. Ik kijk om en zie dat hij ook met een briefje van vijftig in zijn handen staat. Ik zeg… ook jij veel succes met 44,50 aan muntgeld. In iedergeval weer ruim kleingeld voor tip/ fooi voor de taxidrivers enzo.

We zijn goed moe en besluiten een Bolt te bestellen i.p.v. over de kinderkoojes met de rolkoffers te banjeren. Het blijkt een verkeerschaos in Riga te zijn. De taxichauffeurs, we hebben drie keer opnieuw moeten reserveren, komen er niet doorheen. We besluiten lopend te gaan. Dat half uurtje kan er ook nog wel bij.

We ondervinden een soort van cultuurshock na anderhalve week Finland en Estland waar het na half tien in de avond bijna uitgestorven is. Riga is levendig en druk. Zeker heel gezellig, maar we moeten weer even schakelen. We checken in, pakken een snelle snack bij de Mac en gaan lekker slapen. inmiddEls bijna middernach. Morgen genieten van onze nieuwe bestemming.

Day 12 In de auto en de bus …

Het gestolen appeltje uit de boom blijft hier in Haapsaluu

Vanmorgen wel wat moe nadat ik gisteravond tot laat de laatste drie dagen heb zitten plannen en boeken. Hoe brak ook, ik schiet in mijn badpak en duik het zwembad in waarna ik nog een kwartiertje op de verwarmde stoelen in de stilteruimte ga liggen relaxen waarbij je een prachtig uitzicht hebt op de zee.
Opgewekt na het Spabezoek trek ik Deen uit bed en gaan we samen ontbijten. We laten het ons smaken. De komende uren zullen we druk bezig zijn met reizen dus we nemen het nog even van het goede eten (want geen idee of we in de gelegenheid komen om normaal te kunnen eten vandaag), de chille sfeer en rust. Inmiddels is het bijna half 1. We staan startklaar en vertrekken richting Tallinn om daar te gaan wisselen van vervoersmiddel. Uit de auto en de bus weer in.

Ik rijd, Deen maakt een plan voor Riga. Goede verdeling!
Het plan omvat “ bezoek aan de Zoo”, en verder zien we het wel. Ok, get it! Helemaal goed!

We rijden nog even het dorpje in voor een laatste blik. Deen loopt zijn eigen rondje en ik ga nog een winkeltje in om de befaamde modderzeep te halen die goed voor je huid is. Althans, dat wordt gezegd. Ik stop de blokken zeep in mijn tas, app Deen dat ik klaar ben en bij de auto op hem wacht. We komen te gelijkertijd bij de auto aan, springen er in en rijden dan weg nr 4 richting Tallinn op waar we het met wel 70 kilometer per uur op een scheuren zetten. We zijn mooi op tijd. Verwachte aankomst in Tallinn is half drie. Mits geen oponthoud, maar die verwacht ik niet aangezien we tot op heden zelden tegenliggers tegen zijn gekomen.

Wat het Tjaikovski bankje betreft, dat hebben we toch even opgezocht. Tjaikovski had/heeft in een compositie, de zesde symfonie, een beroemd Ets lied opgenomen. Dat blijkt dus de relatie met Estland en/of Haapsaluu te zijn. ik weet niet wat die zesde symfonie is maar ik ga het muziekstuk zeker opzoeken en luisteren.

Verder blijkt dat Haapsaluu, de zomerresidentie was van Tsaar Alexander II. Die man van het standbeeld op het plein voor de Helsinki Kathedraal, geliefd bij de Finnen, groot Hertog van Finland en Koning van … ben het even kwijt. Goed, dat was even ter info.

“Het kuuroord van Haapsaluu uit 1900. Haapsaluu is kennelijk altijd al een kuuroord geweest en nog steeds beroemd als kuuroord.”

Onderweg is het weer een en dezelfde uitzichten. Groen, groen, groen en groen. Veel bomen en bij tijden een groot goudgeel veld, vermoedelijk graan of koren. Dus ook deze route is weer een groot natuurpark. En toch…, net wanneer je denkt, “ nou heb ik het wel gezien” , zie je toch weer iets wat je nog niet hebt gezien. De natuur in Estland is en blijft prachtig. Dorpjes in het binnenland beslaan over het algemeen slechts enkele huisjes. Je treft plaatsnaamborden langs de weg aan maar ziet vaak alleen maar bos. Het enige waar je uit op kan maken dat er mensen in het dorpje wonen is doordat je twee of drie brievenbussen aan een zandweg ziet staan die op de snelweg uitkomt. Het andere uiteinde van het zandpad verdwijnt in het donkere bos. Bewoners moeten dus uit de wildernis vandaan komen om hun post op te halen. Voor de dagelijkse beweging uitermate goed. Maar het zou toch niets voor mij zijn.

Wat wij ook bijzonder vinden is dat het stikt van de ooievaars. Helaas krijgen we ze net niet op de foto doordat we ze te laat zien en er dan al voorbij zijn eer we de camera paraat hebben. Maar de ooievaars lopen hier bijna bij bosjes in de berm langs de weg, en wanneer je ergens hoog op een paal een ooievaarsnest ziet, is deze altijd bewoond door een ooievaarspaar. Wij hadden echt geen idee dat de populatie van deze vogel, die wij in Nederland toch best bijzonder vinden, in Estland zo groot is.

Even na half drie komen we in Tallinn aan. Ik tank gelijk de auto, maar de wasstraat, die we de hele vakantie bij bosjes tegenkomen, is nu nergens te vinden. We zoeken ons het apenzuur waarna we het op Google Maps invoeren die ons vervolgens naar een aftandse afspuitschuur stuurt. Ik besluit maar naar Green Motion, het verhuur bedrijf te rijden. Heb het helemaal gehad en besluit dan maar die 40 euri schoonmaakkosten te betalen. Ik baal dat we zo op tijd waren maar vervolgens zoveel tijd verloren zijn. We moeten ook de bus naar Riga nog halen. Onderweg naar Green Motion zie ik een groot tankstation met stofzuiger en wasstraat.. Top. Geen 40 euro schoonmaakkosten via Green Motion maar 20 euro via zelfservice. Scheelt weer de helft. We kopen een ticket, stofzuigen heel de auto brandschoon, piepen voor in de wasstraat waarbij de meneer die stond te wachten ons attendeert dat hij toch echt eerst aan de beurt is, maar na uitleg dat de tijd voor ons inmiddels dringt en we vriendelijk glimlachen strijkt de man zijn hand over het hart. Ik rijdt de wasstraat in, Deen haalt ondertussen koffie en wat te happen voor onderweg, wat na zijn terugkomst een tas vol met chocolade en chips blijkt te zijn, en we leveren de auto, die er spik en span uitziet, in. Blinkt als een tierelier, je kan je haar er in kammen!

De dame van het kantoor komt gelijk naar buiten om te vragen hoe het met ons gaat en hoe de trip door Estland is geweest. Ik verontschuldig mij dat ik net iets te laat ben maar ze wuift de verontschuldiging weg. “ I knew you would come and bring the car” ! We zien er dus betrouwbaar uit aan haar reactie te horen. Dat geeft een goed gevoel. Ze wierp op afstand een snelle blik in de auto en zei dat alles er picobello uit ziet En ze de deposit terug stort. Mooi. Zorg minder.
Ze kletst nog even met Deen over hoe het in Narva was. “ I told you…” zei ze met een glimlach.
Deen zegt ook dat hij het opvallend vIndy hoeveel Oekraïnse vlaggen er in Estland wapperen En dat hij onder de indruk is van de solidariteit van de Esten aan Oekraine.

De dame zegt dat dat klopt maar dat de Esten ook kunnen overdrijven. Toen de oorlog net uit was gebroken hing alles vol met vlaggen. Hele muren, straten en gebouwen waren volgehangen en vol geplakt met de vlaggen. De overheid was er klaar mee en zei dat ze in Estland even normaal moesten doen. Solidariteit is ok, maar wij zijn geen Oekraïne, wij zijn Estland. Enough is enough, waarna de overheid de overkill aan vlaggen heeft verwijderd. We moeten er een beetje om lachen. Effin, ik drink die hele bel koffie leeg die Deen voor mij had gehaald toen ik in de wasstraat stond, en bel een Bolt om ons naar het busstation te brengen.
Vanuit Helsinki hebben we een goede rondedoor Estland gedaan. Veel gezien, veel gedaan en ook wel veel geleerd over Esten zelf, hun land, hun geschiedenis. Het is anders maar leuk. Niettemin is het ook mooi geweest. Op naar Riga.

Day 11 Haapsaluu

Gistermiddag als doorreismoment gebruiken vanwege de vele regen bleek een goede zet. Ondanks we het allebei nog steeds jammer vinden dat we niet konden genieten van Parnu. Next time!

Na aankomst in ons kuuroord, waarna een dutje, was het het rond zevenen eindelijk droog. We twijfelden. Zwemmen? Of het dorpje? We kozen het laatste. We lopen de kamer uit en zien eigenlijk alleen maar ouderen in badjas rondschuifelen. In de lobby zien we twee oudere wat corpulente dames naast elkaar aan een tafeltje zitten die samen in stilte stoïcijns naar het tv scherm staren waar een stilstaand beeld van de massage- en schoonheidssalon te zien is. De dames maken er overduidelijk een bonteavond van. We kijken elkaar aan en vragen ons af of wij wel een juist hotel hebben geboekt. Moeten er ook wel een beetje om lachen. Effin, we kwamen immers voor de rust dus wat dat betreft zitten we wel goed.

We zoeken het centrum op en komen erachter dat het dorpscentrum waanzinnig leuk is. Gezellige oude en gekleurde huisjes, diverse tavernes, een mega ruïne die heel prominent aanwezig/zichtbaar is, en zodra je het plein afloopt sta je aan de promenade aan zee. Alles in tijd achter gebleven maar zo te zien is dat bewust zo gelaten. Geen spatje modern te bespeuren maar wel veel sfeer. Deen zegt helemaal blij te worden van Haapsaluu. Mooi. Ik wordt er ook blij van. Helemaal gezellig hier. We duiken een restaurantje in en na het eten pakken we in het hotel nog een drankje en nemen die mee naar het strand. We genieten van het laatste beetje licht en uitzicht en zodra het echt donker wordt rollen we ons bedje in.

Day 11 Heerlijk bijkomen in Haapsaluu

We slaan de gordijnen open en de zon straalt ons tegemoet. Mooi, dit wordt een heerlijk dagje, de regen van Parnu zijn we vergeten! Ik spring mijn bed uit, trek mijn badpak aan en ga richting zwembad. Ik verschijn in de deuropening van de lange gang waar zich alle kuurkamertjes bevinden. Aan het einde is namelijk het zwembad. Een hele batterij aan oude mensjes, wachtend op de stoeltjes in badjas tot ze voor hun kuurbehandeling worden geroepen, draaien hun hoofd mijn kant op en kijken mij strak aan. Ik, met een big smile on my face omdat ik zin heb in de dag! Zij, met de mondhoeken op tien voor half acht waarbij de een nog chagrijniger kijkt dan de ander! Je kan maar zin hebben in je verwenkuurtje. Of niet. Effin, na chagrijn nummer twaalf ben ik gestopt met good morning te zeggen.

Ik zwem mijn kilometertje, bijna, want bij de laatste 50 meter moet ik eruit omdat de zwemyoga voor bejaarden begint. Terug in de kamer trek ik Deen zijn bed uit en gaan we ontbijten. Onderweg naar het restaurant wordt er nog iemand vanwege hartproblemen met een ambulance opgehaald dus het is echt een bruisend gebeuren hier.
We besluiten na het ontbijt lekker door het bos, langs de zee en door het dorp te gaan wandelen. Ieder doet eerst even lekker zijnerven wandeling of wat dan ook, en ergens in de middag treffen we elkaar in het dorp.
ik loop het bos in en tref het bord waarop een wandelende dame met kind staat afgebeeld. Bijzonder. Voetpad voor moeder en kind? Vaders met kind mogen hier niet Wandelen? Of wandelen vaders in Estonia nooit? Apart!

Wat eigenlijk net zo bijzonder is, is dat we dezelfde afbeelding ook tegen zijn gekomen op de driehoekige pas op borden langs de snelweg. Naast de borden “ pas op voor overstekende rendieren” , stonden ook de borden “ pas op voor lopende moeders met kind” ! Echt heel bijzonder!

Effin, ik neem een wandelpad die richting het water gaat. Je hoort de krekels in de velden, de vogels tjilpen in de lucht en de wind ruizen. Verder is er geen geluid. Het is heerlijk. Ondanks er toch best veel wolken zijn voelt de zon heel warm. Zodra je even uit de wind bent zelfs te warm. Het is genieten en the right place to ben om even helemaal te rust te komen.

Onderweg kom je langs het trein museum. Het is het oude station van Haapsaluu die stil is gelegd en waar ze op de resterende stukken spoor oude treintoestellen hebben gezet. Gratis en voor niets loop je er doorheen. Super leuk om even te zien.

En de oude Sovjet trein mag niet ontbreken uiteraard!
De wandeling gaat verder langs de zee. Eigenlijk heb ik geen idee waar ik precies uitkom maar spectaculair groot is het hier niet dus uiteindelijk zal ik het centrum echt wel bereiken.. ook hier tref je weer de houten gekleurde huisjes aan. Oud, maar wel vrolijk. Wat dat betreft zou je denken dat de mensen ook vrolijk zijn, maar niets is minder waar. We hebben hier, zowel in het hotel als op straat of in het restaurant, nog niemand gezien met een blije blik of glimlach op het gezicht. Zelfs de receptionist van het hotel en het personeel bij het ontbijt staan met een strak verbittert gezicht. zelfs al knik je een glimlach toe, er komt geen glimlachje terug. Of het the way of live is hier…, geen idee. Maar we krijgen niet echt het idee dat de mensen hier gelukkig zijn.

Eenmaal in het dorpje kan een bezoek aan de ruïne niet ontbreken natuurlijk. We hebben ook nog helemaal geen kastelen gezien tijdens deze reis :), dus een bezoek is wel op z’n plaats!
Ook hier mag je gratis en voor niets doorheen lopen. Haapsaluu Castle stamt uit de 13 e eeuw. Dus Tartu mag dan wel heel oud zijn ( uit de 11e of 12e eeuw), Haapsaluu is ook heel erg oud en scheelt daarin niet veel met Tartu.

Het kasteel en de muren zijn echt enorm. Het is. Iet meer zo goed in tact zoals in Rakvere, maar het is zeker de moeite waard om te bezoeken cq er doorheen te wandelen.

Inmiddels belt Deen dar hij ook vlakbij het dorpscentrum is en vraagt waar we af zullen spreken. We treffen elkaar op een terrasje van een patisserie en nemen een drankje met een Paas croissantjes. We lopen samen nog een stukje door het dorp, scoren een flesje wijn met een enorme zak chips en nemen deze mee naar een chill plekje aan het water. Naast een appelboom aan het water strijken we op een bankje neer en genieten van een glaasje pinot grigio en wat kaaschipjes.

En nog even een appeltje uit de boom pikken…

De rest van de dag houden we het ook lekker relaxt. We gaan zo heerlijk de Spa in en zoeken daarna op ons gemakje een lekker restaurantje uit. Komt helemaal goed met ons!

Day 10 Parnu

Gisteravond nog even Parnu ingegaan. We hadden grote verwachtingen, want ja, het is de zomer hoofdstad van Estland. Eerst even langs het strand. Heerlijk! Wel uitgestorven, slechts een verloren wandelaar maar verder zo goed als leeg.

Door de bomen heen zagen we gezellige lichtjes dus wellicht dat dat de straat met vertier en restaurantjes zal zijn. we lopen de straat in, treffen 2 restaurantjes aan waar ook een enkele verloren mens aan een tafel zit en verder is het zo goed als uitgestorven. Wat bijzonder is dit. Hotels zijn volgeboekt, een tweede nacht kunnen we niet bijboeken, maar waar is iedereen dan in hemelsnaam? Echt ongelooflijk, zo stil!

Gelukkig hadden we een late en hele grote lunch in Tartu gehad dus we besluiten het te doen met een snack.
Maar laat op de avond, eigenlijk toen we al met 1 been in bed stonden, kregen we trek. Deen oppert om een Mac Donald te zoeken. Die blijkt 4 km verderop. Dus om half twaalf trekken we broek en schoenen weer aan, springen in de auto en gaan richting Mac D. We blijken niet de enigen want het is druk!

We bestellen en besluiten het mee terug te nemen naar het hotel waar inmiddels de nachtwaker zit en het ook uitgestorven is. Niemand in de bar, niemand op het terras buiten, gewoon noppes, empty, nobody. Op onze tenen, want we durven geen lawaai te maken, sluipen we naar het terras om daar ons maaltje te eten. Als het toch wat frisser blijkt te zijn dan gedacht verplaatsen we ons naar binnen. Smullen van ons gore maaltje en gaan terug naar bed.

Vanmorgen best brak wakker geworden. Ben even lekker de Spa ingedoken en mijn kilometertje gezwommen waarna ik Deen wakker schudt. Het regent werkelijk pijpenstelen. Nu beseffen wij dat we met het weer tot noch toe echt heel veel mazzel hebben. Maar uitgerekend nu we aan zee zitten moet het zonodig met bakken uit de lucht komen. Dat is dan wel een beetje balen.

We proberen te bedenken wat we dan willen. Dat strandbedje voor 7 euro huren en tot vanmiddag aan zee chillen lijkt ons vandaag een wat minder leuk idee. Doen we maar even niet.

Hoe jammer ook, maar we besluiten inderdaad om in de auto te springen. De weersvoorspelling is echt heel slecht. Het blijft de hele dag regenen. Een beetje regen is niet erg maar het blijft zo hard regenen dat je eigenlijk weinig kan. Dan kunnen we deze dag beter voor doorreis gebruiken en morgen elders van, hopelijk, mooi weer genieten ipv nu binnen te gaan zitten wachten en morgen op doorreis te gaan. De dagen tellen immers door en we willen op een gegeven moment ook graag weer naar huis. Jammer dat we uit ons verblijf van Parnu even niet alles kunnen halen maar het is goed zo. We hebben er vrede mee.

We werpen in de stromende regen nog een blik op de zee en laten Parnu helaas voor wat het is. We springen zeiknat in de auto en gaan richting het noorden waarbij we vooralsnog Hapsaaluu als bestemming aanhouden.

Voor we de stad uitrijden gooien we nog even de benzinetank vol, want er zijn aardig wat kilometers gereden dus als we Hapsaaluu willen bereiken…

Schieten nog een laatste foto en scheuren, met 50 km per uur, op 2 wielen weg.

Net buiten Parnu is het even druk op de weg. We weten niet wat ons overkomt want tot zover konden we de tegenliggers over ruim 200 kilometer per rit bijna op twee handen tellen . Maar niet veel later wordt het weer rustig op de weg en zijn we wederom weer only the lonely met ons kiaatje picanto. De hele weg hebben we slecht weer. Vaak zit Jan Pelleboer er naast met de voorspelling maar dat blijkt vandaag toch niet het geval.

Gelukkig is de rit niet zo lang als voorgaande dagen. Het kost ons 1,5 uur om in Hapsaaluu te komen.

Deen heeft een lekker hotel gezien waar we uitermate goed kunnen chillen. Maar helaas zit het vol. Ook hier weer een zelfde verhaal als Parnu. Maar we vinden er eentje. Midden in de bossen, vlakbij het strand, zwembad, Spa en alles erop en eraan. We denken er verder niet over na en boeken voordat de kamer weer weg wordt gekaapt (net als in Parnu).

We komen in het kuuroord aan, checken in en ploffen allebei op bed. En nu? Nu hoeven we even niets. Wij gaan lekker een dutje doen en dan zien we wel weer verder!

Day 9 Toch al in Tartu na een lange avond

Gisteravond na nog heel veel pogingen en veel over en weer gebel startte de auto out off the blue. We hadden het idee dat het de accu was dus de remedie is dan om de auto aan te laten. Inmiddels belde het verhuurbedrijf ons terug en vroeg ons om hun op de hoogte te houden. Deen appte Luc om te zeggen dat we gingen rijden en wilden proberen toch maar in Tartu te komen zodat we in ieder geval in de bewoonde wereld zouden zijn. Luc gaf advies zo lang mogelijk zonder lichten aan te rijden, radio en alles uit laten en gewoon gaan.De auto reed zwaar en de motor maakte een geluid alsof ie er hard aan moest trekken. Ik probeerde maar heel rustig door te blijven rijden, niet te veel van de motor vragen, en hoopte innig dat ik niet voor een stoplicht stil hoefde te blijven staan… Gelukkig waren de goden met ons.

De weg was verlaten, geen huis, geen tankstation, helemaal niets. Slechts prachtige mooie velden met koren of bloemen.

Inmiddels werden de wolken ook steeds donkerder. Ondanks de schemer van de avond nog niet inviel was ik toch genoodzaakt de autolampen aan te doen vanwege het slechte weer wat on the way was.

Uiteindelijk moeten we een snelweg op die nog meer afgelegen ligt. We rijden langs (de enige) een gastation en draaien de weg op. Ineens begint de motor nog meer lawaai te maken en met het gas vol ingedrukt gaat de auto niet harder dan 46 km per uur. Ik besluit om te keren en terug naar het tankstation te gaan want hier wil ik al helemaal niet stil komen te staan.

Bij de pomp zetten we alles stil, starten opnieuw, horen dat de motor weer beter klinkt, rijden zes rondjes om de pompen heen (pompbediende zal ook wel gedacht hebben…) om te checken en overleggen binnen 1 minuut wat we doen. Doorrijden!

Stoïcijns cq blik op oneindig rijden we ietwat met samen geknepen billen door. Mobiel uit de kabel, Appe play, radio, verwarming en alles uit, alleen de lampen aan. Elke kilometer dichter bij Tartu geeft ons een zucht van verlichting.

Ergens onderweg rijden we kilometers lang langs een kleurrijke begraafplaats die midden in het bos tegen een heuvelrug ligt. Heel bijzonder maar ook heel mooi. Gewoon tijdens een boswandeling sta je dan ineens bij de graven. Liefst willen we even kijken maar we zetten de auto niet stil…

Eindelijk rond kwart over tien komen we in Tartu aan. Kapot moe van de lange dag en lange rit. 500 kilometers zitten erop vandaag. We boeken snel een hotel via Booking.com.com, checken in en gaan gelijk plat.

Tartu

Na het avontuur en lange rit van gisteravond was het even moeilijk opstaan vanmorgen. Het ontbijt was ook nog heel vroeg dus echt afzien voor ons :)

Los van alle soelaas gisteren merken we ook dat we eigenlijk toe zijn aan even een of twee dagen niets doen. Gewoon languit op een strandbed boekje lezen of 100 uur chillen in een Spa of zoiets. We zijn 8 a 9 dagen onderweg en eigenlijk zijn we alleen maar in actie geweest. Drie dagen Helsinki elke dag op pad, drie dagen Tallinn elke dag op pad met vanuit daar naar de Keila Falls en Viismi, lange rit naar Narva, daar weer rond banjeren en dan begin van de avond, vanwege het gedoe met de auto, nog even over de 220 km karren om Tartu te bereiken… De batterij is even leeg.
We besluiten na het ontbijt Tartu in te gaan en na een uitgebreide stadswandeling door te rijden naar de westkust om daar twee dagen neer te strijken en alleen maar in de chillstand te gaan.

Dus daar gaan we weer met de benenwagen door Tartu, de oudste stad van Estland. Volgens Deen stamt de stad uit ca 1100. Dat is heel oud Inderdaad. Daar moet je natuurlijk wel even sfeer gaan proeven. Enigszins met een beetje tegenzin gaan we van start. Meer met het idee van , “ ok nu zijn we hier dus dan moeten we wel iets gezien hebben”. We lopen langs de rivier de binnenstad in. Het doet gelijk gezellig aan. “ Beter dan Narva” , zegt Deen in herhaling dan wel nadrukkelijk. Narva heeft overduidelijk indruk gemaakt. Het is niet druk, maar voor Estse begrippen wellicht wel. Tot dusver hebben we het eigenlijk nergens extreem druk ervaren Dus het fenomeen “ over hoofden lopen” is in Estland denk ik onbekend. Het is eigenlijk alleen druk met wandelaars, war heet. Wij zijn niet de enigen die voor een stadswandeling gaan. Het Tartu museum hebben we laten varen. We zijn ook wel een beetje klaar met musea, kastelen en dat soort dingen. Gewoon nu even genieten van de aanzichten en de uitzichten. De tegenzin waarmee we uit het hotel vertrokken is zelf vertrokken, want eenmaal in de stad waar we door alle steegjes langs de pandjes, de kerkjes en de ruïne lopen, hebben we het uiterst naar ons zin.
Het plein voor het stadhuis met de fontein zit vanwege renovatie volledig ingepakt met zeilen en hekken. Jammer, maar het is sowieso heerlijk door de straten slingeren want oudheden vind je hier genoeg. Vaak vergane glorie maar toch leuk om te zien.

we pakken een terras op het plein en laten ons verwennen met koffie en pannenkoeken. De tijd vergeten we. Prima! We nemen het ervan en laten alles van ons afglijden. Geen plan, geen moeten wat betreft musea of kastelen zien… gewoon even niets. Na een uurtje staan we op en doen nog even een toiletbezoek. Het normaal gesproken kleinste hokje doet hier geen eer aan want we treffen bijna een balzaal aan. Het tegenovergestelde van Keila! Te gaaf. Al vragen we ons af wie er in hemelsnaam naast je zou gaan zitten tijdens een wc bezoek. We kunnen betere plekken verzinnen om naast iemand te zitten.

Na het terrassen en plassen gaan we verder de stad in. Ondanks het niet sterven is, is het toch levendig, en vooral heel knus. Je treft over het algemeen stadswandelaars en studenten aan. Het is ook een studentenstad dus logisch. Deen en ik raken elkaar kwijt en vervolgen ieders even onze eigen weg. Ook wel lekker even je eigen ding doen. Niettemin lopen we er allebei flink op los en appen elkaar af en toe even om te laten weten waar we zitten.

Ook tref je kerkjes die volledig in verval zijn. Eigenlijk best bijzonder om een lege kerk in staat van afbraak te zien. Bij 1 kerkje zie ik achter het gesloten hek een oude non de plantjes in de kerktuin water geven. Ook al is de tuin grotendeels een wildernis, ze verzorgt het overduidelijk met toewijding en liefde. Te schattig.

Mits ik langs de universiteit loop appt Deen dat hij er wel genoeg van heeft. We zijn ruim drie uur aan de wandel en hebben wellicht elk hoekje en gaatje van Tartu gezien. Dan wel niet het museum maar we vinden het welletjes. We treffen elkaar in het park en besluiten een lunch te nemen en tijdens de lunch een plan de campagne te maken.

Na een kleine zoektocht komen we bij Dolce Vita, een Italiaans restaurant. Het is er druk dus we hebben de indruk dat we een goed adresje uit hebben gezocht. En dat blijkt juist. De pizza en lasagne, waar je met een heel weeshuis van kan eten, smaken uitgeruste goed. Avondeten hoeven we niet ME’ers want deze lunch is voldoende voor de volgende drie dagen… zo voelt ons maag tenminste.

we zoeken onze auto op in de parkeergarage, ik ben de parkeerkaart kwijt dus loop naar het hotel, hou never know. Ik krijg een uitrijdkaart gratis en voor niets. Dat bespaart ons weer de 24 uurskaart die ik gisteravond getrokken had. Goed volk die Esten!

We gaan op weg met bestemming Parnu. De zomer hoofdstad van Estland.

De route erheen is prachtig. Er is bijna geen kip op de weg. We rijden door oude kleine dorpjes waar de mensheid uitgestorven lijkt. andere dorpjes beslaan slechts vier busjes of boerderijen. We passeren een COOP supermarkt die zich in een oude gare schuur bevindt. En als je al een mens ziet lopen dan ziet hij of zij er armoedig uit. In het binnenland is gewoon niet veel. In de grotere steden zie je wel betere gebouwen en uiteraard betere voorzieningen maar ook daar loop je ook wel tegen armoede aan. Alleen is het in de dorpjes allemaal armoede en in de steden meer een kloof. Of je hebt (bijna) niets of je rijdt in een vette BMW of Audi.

Buiten de dorpjes rijd je eigenlijk door een groot natuurpark. De weg leidt over de Etse heuvels die mooie uitzichten geeft. Echt bergen zijn er in Estland niet dus de hogere heuvels worden hier al hooglanden genoemd.

Op de weg door de heuvels gaat het asfalt ineens over op zand/grint. Dat is best bijzonder wanneer je op volle snelheid, dat is 90 kilometer per uur hier, je ineens op een zandweg bevindt. je vraagt je dan even af of je wel op de goede weg zit, maar de borden geven aan dat dit echt de weg is die we moeten hebben. We rijden dus maar lekker door

Tijdens een pitstop vinden we een hotel in Parnu. Het lukt maatvoer 1 nacht te reserveren. Daarbalen we best van maar we rijden er maar gewoon heen en dan zien we wel.

Het hotel blijkt top! Maar verder zit alles eigenlijk vol. Het ziet er naar uit dat we morgenochtend toch op zoek moeten naar een nieuwe slaapplek. Maar laten we eerst maar eens gaan chillen, en na het uitchecken morgenochtend is het altijd nog een optie een strandbedje voor 7 euro te nemen (krijg je aan de Cote ‘d Azur niet voor elkaar!) en eerst lekker aan de zee te gaan chillen. Dan maken we vanuit daar wel weer een nieuw plan.
Zo lekker dat we bij de zee zijn.

Day 8 Narva

Het is een long trip to Narva. Qua afstand is het goed te doen. Maar gezien het feit dat je hier op de snelweg maximaal 90 km per uur mag rijden en op veel tussenstukken maximaal 70 km per uur, is het een heel lange zit.

En even stoïcijns het gaspedaal intrappen is geen optie aangezien de flitspalen je om de oren worden gegooid. Tot tien tellen, beetje kiezen bijten en gestaag als een slakje doorrijden is dan de enige optie. Het maakt wel dat je onderweg enigszins kan genieten van de mooie natuur waar je doorheen rijdt.

Onderweg googled Deen nog wat en komt tot de ontdekking dat de Bastions op zondag al om 16.00 sluiten. Dat is balen want we wilden daar echt graag in maar gaan dit overduidelijk niet halen. Effin, je kan niet alles hebben. In ieder geval kunnen we het kasteel en het narvamuseum doen. Komt goed.

Narva staat echt op Deen zijn lijstje, ook al zeiden verschillende mensen dat er op het kasteel na niet zo veel te zien en doen is. De grens met Rusland, die daar door de rivier loopt, lijkt magisch voor Deen te zijn. Ook kent Narva een grote geschiedenis uit WOII, er is hier veel gevochten. Anyway, met Rakvere als tussenstop halverwege de 240 kilometer is het prima voor mij om erheen te rijden. Deen maak je er helemaal blij mee dus wat willen wij nog meer. Het regent inmiddels toch dus we zitten lekker droog in de auto!

Rond vieren rijden we de stad binnen. Het ziet er niet echt spectaculair uit, maar ach… de voorstad is saai, het centrum zal beter zijn. Maar dat ”beter” komen we eigenlijk niet tegen. Aan weerszijden van de weg staan woonblokken die stammen uit het communistische tijdperk,. Alles ziet er achterstallig en aftands uit. Van wat wij zien toont alles grauw, depressief, Sovjetachtig, louche en eigenlijk niet leuk. De route naar Narva was mooier, leuker en spectaculairder dan de stad zelf.
Deen leest ondertussen op internet dat Narva de meest onveilige stad van Estonia is. Hij heeft het gelijk gehad en stelt voor direct rechtsomkeer te maken.

Ik stel voor toch nog even het kasteel op te zoeken maar het valt niet mee om daar te komen. Google stuurt ons namelijk continue de grens over. In bijna elke straat komen we voor een groot ijzer zwaar hek te staan die pot dicht zit en pas open gaat wanneer je een geldige reden hebt om de grens over te gaan. Het bezoek aan een kasteel hoort daar niet bij.

Er staan twee kastelen. Een aan Russische kant en een aan Estonische kant. Maar de ingang aan Estonische kant lijkt onvindbaar. Ik parkeer de auto om dan maar even langs de rivier te wandelen. Deen twijfelt of hij de auto wel uit wil. Hij zegt zich niet comfortabel cq veilig te voelen maar besluit uiteindelijk het er toch op te wagen.

Uiteindelijk komt Deen een Deen tegen die ook opzoek is naar de ingang van het Estonische kasteel. Deen en de Deen raken druk in gesprek over hun reis en samen vinden we de ingang. Gezien de verloren tijd is er niet veel tijd meer over om het museum te zien maar een glimp weten we in ieder geval mee te pikken.

We besluiten een snelle hap te nemen en dan weg te gaan. Eigenlijk voelen we ons allebei niet echt op ons gemak hier. Bij de grens is het wel rustig maar het soort volk wat hier rondloopt geeft een onvriendelijk maar ook onbehagelijk gevoel.

Na het eten rijden we eerst richting Narva Joesuu, de zee. Onderweg daarheen komen we langs het Duits oorlogskerkhof. We zetten de auto aan de kant en stappen uit om het te bekijken. Het kerkhof is in de jaren 90 gerenoveerd cq herbouwd nadat de Russen het volledig gesloopt hadden. Hoe triest! Het was dan wel de vijand, maar veel van deze mannen hadden geen keus en moesten zich wel op het oorlogs-/strijdtoneel gooien. Dedenze dat niet, dan liep het ook niet goed voor ze af. Is het met de Russische mannen op dit moment niet een beetje eenzelfde verhaal? Blijft altijd ingewikkeld dit soort dingen.

Deen heeft voor de Russen weinig goede woorden over. Eigenlijk lopen we tegen zoveel historie aan waar de Russen, wanneer het om dood en/of verderf gaat, de hoofdrol spelen. Best bizar. Deen loopt nog een extra rondje terwijl ik in de auto vast wil kijken waar we vannacht kunnen slapen. We willen maximaal een uurtje doorrijden zodat we al op de weg richting Tartu zitten. Dat scheelt ons morgen weer een stukje.

Ik zie Deen aan komen lopen en start de auto. Alleen… die start niet meer. Tig pogingen maar de auto doet niets. Zodra ik wil starten gaat er van alles piepen en branden maar de motor blijft uit. Wat een drama. Staan we hier in verlaten gebied. Geen hond te bekennen. Het verhuurbedrijf krijg ik niet te pakken, Kia carservice ook niet. Dan maar het thuisfront om advies vragen… die doen ook hun best vanuit NL contact te krijgen met ANWB of iets dergelijks. Een ding weet ik wel, hier op deze plek wil ik niet stil blijven staan… ik vermoed dat dit een lange avond gaat worden.