Day 8 Rakvere castle

Vandaag een unicum! Kwart voor acht aan de koffie, half negen lag ik in het zwembad! Het wordt waarschijnlijk veel autorijden vandaag dus de beweging vooraf kan ik wel even gebruiken.
in tegenstelling tot voorgaande dagen, waar ik meestal einde dag een plons nam, heb ik deze ochtend op een verloren Aziaat en een vader met klein kind na, het bad bijna voor mij alleen. Wat heerlijk om in deze rust mijn kilometertje te zwemmen.
Even na negen ben ik klaar, maak ik Deen wakker, snel ontbijten en gaan met de banaan. Buiten schijnt de zon. En die is behoorlijk warm. Maar de wind daarentegen is koud. Het voelt eigenlijk meer alsof je in de herfstzon loopt. Het is wel weer waar je blij van wordt en waarbij het lekker is om buiten te zijn. De voorspellingen geven onweer op dus we gaan zien wat we vandaag voorgeschoteld krijgen,

Ons plan is in ieder geval om richting het oosten te gaan. Rakvere en Narva staan op de wensenlijst!. 11.15 uur staan we bij Green Motions om onze bolide, een Kia Picanto, af te halen. 11.30 Zijn we en route.
De lucht is nog steeds blauw met heel veel witte wolken. Maar ver voor ons zien we her en der een grote donker grijze wolk hangen. We hopen dat we voor de eventuele bui in het kasteel zijn.

En dat lukt…

We halen een ticket, moeten dan nog een paar schapen voorbij die we erg lief vinden. Net zo als het vroeger was, zeggen we tegen elkaar. Wat leuk dat ze de dieren zo los laten lopen.

De ram vindt het wat minder gezellig om geaaid te worden dus zodra hij de aanvalshouding inneemt besluiten we door te lopen naar de ingang.
uiteindelijk blijkt dat de schapen helemaal niet hier horen te lopen maar domweg uitgebroken zijn. De eigenaar komt ze halen, :)

Bij binnenkomst vragen ze om een pin op de landkaart te spijkeren in het land of de plaats waar je vandaan komt. Dat doet Deen wel even.

De opzet van het kasteel is leuk gedaan. Het leven van toen wordt nagebootst evenals de taverne Schenbergi.

We nemen een lunch en besluiten door te gaan naar Narva. Rakvere zelf is niet veel bijzonders. Maar het kasteel en de taverne zijn een prima lunch stop voor onderweg.

Day 7. Viimsi

A new day a new programm! We volgen Deen zijn plan en gaan oostwaarts richting Viimsi. Doel: bezoek aan het Eesti warmuseum.

Het weer ziet er grauw grijs en heel nat uit dus misschien een goede dag om een museum aan te doen! Hoopten alleen ook een wandeling langs de kustverdediging kunnen maken dus dat doel blijft nog beetje onzeker!

We hoeven hooguit een kilometer of 10 te reizen dus erg ingrijpend is het niet. De weg erheen is wel mooi. Je rijdt langs de kustlijn dus vanuit de auto heb je een heerlijk uitzicht. Viismi zelf is niet spectaculair. De enige reden voor een bezoek is echt het museum.
Het museum bevindt zich in een prachtig authentiek gebouw dat stamt uit 1919. Buiten staan er al tanks opgesteld dus de vraag of we goed zitten hoeft niet gesteld te worden.

Entree is 7 euro voor een volwassene en jongeren onder de 18 zijn gratis. Een heel vriendelijke dame doet haar uiterste best om in zeer gebrekkig Engels uitleg te geven over wat waar te vinden is. We snappen er eigenlijk geen hol van maar ze is zo lief dat we zeggen dat het ons duidelijk is.

Wel hebben we begrepen dat er nog een tweede gebouw moet zijn waar het zware geschut- lees: wapens ed in de categorie heavy stuff - te vinden is.

We lopen de eerste kamer binnen en Deen, weer helemaal in zijn element, begint aan zijn uitleg alsof hij een ingehuurde reisgids is. Het lukt nauwelijks om zelf een bord met tekst te lezen want Deen blijft zijn vertaling en zijn versie vertellen tot hij zelf uitgepraat is. En dat duurt wel even.

Ik ben altijd weer onder de indruk van de geschiedenis omtrent WOII en WOI. Maar de hele geschiedenis omtrent het communisme en de Sovjet, ook in dit museum weer te vinden, is eveneens zo indrukwekkend. Het heeft ook de volle interesse van Deen. Eigenlijk denk je best wat te weten over het communistische tijdperk en hoe het systeem in elkaar zit. In grote lijnen weet je dat ook wel. Maar wat wij weten en leren is maar het topje van...

Hier op Baltisch grondgebied wordt het breeduit gemeten en wordt het doorlopend onder je neus gesmeerd. Zelfs op het strand vindt je borden met reminders over hoe het was en hoe men het NOOIT meer wil.
Wat een ellende, mensonterende taferelen, onrecht en bloedvergieten brengt een communistisch systeem met zich mee. En wat hebben mensen gegeven of moeten geven om buiten dit systeem, in vrijheden, te kunnen leven.

Je mag mensen niet veroordelen vanwege hun mening. Ieder zijn ding. Maar ik loop hier keer op keer tegen de monumenten, fotoreportages (ook in alle kerken), reminders ed aan. Het lijkt een soort schreeuw van de Baltische mensen… “ hallo wereld, kijk wat dit met de mensheid heeft gedaan. Zorg dat het niet meer gebeurt!”

De mensen die dit systeem als een soort idealisme zien, dan wel een ideaal beeld voor gelijkheid van mensen, zouden eens een tripje Baltische Staten moeten doen. Want op (grote) afstand iets als ideaal benoemen of zien is iets anders dan er midden instaan. Aanschouw wat en welk leed een dergelijk systeem brengt. Laat jezelf maar met de neus op de feiten drukken.

En dat we de slavernij veel nadrukkelijker in de geschiedenisboeken op moeten nemen, waar ik het overigens volledig mee eens ben, geldt ook voor het communisme. Want die ene bladzijde in ons geschiedenisboek staat niet in verhouding tot de enorme geschiedenis die het communisme beslaat. En dan te bedenken dat het nog steeds bestaat!

laten we de verkleedkist maar opentrekken…

Na de verkleedpartij gaan we door naar het 2e gebouw. Met de uitleg die we van de super lieve dame hebben gehad, waar we noppes van begrepen is het even zoeken, maar met wat denkwerk erbij en uiteindelijk een groot bord met een joekel van een pijl, komen we bij het bewuste gebouw terecht.

Oorlogvoering is zeker geen paradijs, desalniettemin is al dit geschut bij elkaar voor Deen wel een soort van paradijs.

Vrijwel elk voertuig of elke tank wist Deen uit te leggen tot in detail. Er komt een man met een zoon binnen. Het zijn Finnen, Ik begrijp dat ook hier zoonlief de toer leidt en van elk ding alle ins and outs weet te vertellen. Overal same story dus!

Uiteindelijk nog even rondje sauna… gemaakt door militairen die in Afghanistan waren gestationeerd, en dan is het wel even klaar met alle militaire prikkels. I am overloaded now.

Pirita Park en beach

Na al dat militaire geschut is het tijd voor fresh air. Ondanks de grote grijze wolken die boven ons hangen besluiten we na ons pizzaatje, die we als lunch hadden, lekker langs de kust te gaan wandelen.
mee moeten wel even door een parkje en heuveltje af, maar daarna staan we bijna met onze voeten in het water.

Het uitzicht is mooi, ondanks de boze wolken! Je ziet Tallinn aan de overkant liggen. Het grappige is dat je van veraf duidelijk de scheiding ziet tussen old town en new town. Wij lopen vrolijk in de oude stad rond maar vergeten daardoor dat er ook een nieuw en modern Tallinn is. Geen flauw benul hoe het er daar uitziet en vraag mij af of er überhaupt een toerist heen gaat.

Anyway, grijze wolken, de regendrup en de wind… maakt allemaal niet uit want het is heerlijk om langs de zee te wandelen. Links zie je de haven, rechts zie je Tallinn. En heel ver vooruit ezie je een verloren vrachtschip of Ferry midden op zee dobberen.

Uiteindelijk belanden we in het Pirita park. Eigenlijk best apart. Het is eenregelig smal park en lijkt te fungeren als scheidingslijn tussen de zee en de autoweg.
We lopen over een slinger pad tussen heel hoge bomen door. Veel hardlopers en fietsers zijn hier te vinden. rechts zie je tussen de bomen door het strand en de zee, en als het park breder wordt dan tref je zijpaadjes aan die je naar het strand leiden.

Voor we aan de wandel gingen was het bij Deen even mokken, hij had zijn deel natuurlijk al gehad…, het warmuseum. Maar hij moet toegeven dat het toch wel mooi is hier en laat blijken dat hij er toch wel van geniet. Ook is het heel vogelrijk. Hele zwermen vogels, groot en klein, vindt je op de kleine rotsjes, en grote keien die in de branding liggen. Het geraas van de wind, het geruis van de zee en het getjilp van de vogels geeft een heel ontspannen gevoel. Het is een heerlijke lange wandeling.

Met een bak koffie in de handen ploffen we neer op het strand om de voeten wat rust te geven. Er is al behoorlijk wat afgesjokt deze dagen. Het laatste stukje kan ons gestolen worden. We laten ons halen en afzetten door een Bolt en duimen daarna even lekker de Welness in.

Na de wellness en nog even chillen op de kamer gaan we de stad in voor een laatste maal en een laatste rondje door de stad. We genieten van de authentieke pracht en praal. Wat een heerlijke place to be is deze Estse Hoofdstad.

En op de valreep pakken we nog een prachtige zonsondergang mee!

Bye bye beautifull Tallinn

Day 6 The Zoo

Een vaste traditie. Waar we ook zijn, een bezoek aan de zoo wordt nooit overgeslagen! We verlaten Keila en gaan op weg naar de dierentuin. Het kost ons een minuut of 30 eer we voor de ingang staan. We kopen een kaartje aan het loket wat eigenlijk niet meer is dan een armzalig houten huisje met een raampje erin waarachter de kaartverkopen zit. De wat oudere dame spreekt geen Engels en ook een glimlachje kan er niet vanaf. Ze ziet er verbittert uit. Eigenlijk zoals veel mensen hier in Estland. Vriendelijkheid hebben hier nog maar weinigen uitgevonden!

aangezien het ons niet lukte een lunch te scoren in Keila doen we hier maar een poging en rennen gelijk een hut naar binnen die doet lijken alsof er eten en drinken wordt verkocht. Het ziet er allemaal wat miezerig en verlept uit. Deen besteld een friet, kan niet zo veel aan misgaan zou je denken, maar die is eigenlijk niet lekker (gewoon niet te pruimen). De frites zijn koud, slap en op een nat bord gegooid dus de onderste laag is nat. Wederom een bevestiging dat ze gewoonweg niet kunnen koken in Estland. Zelfs een patatje bakken lukt niet!

Anne blij dat ze ervoor gekozen heeft om met een knorrende maag door te lopen. Er komt vast nog wel iets op ons pad.

We staan op en beginnen aan onze ronde. Eerst komen we bij de ijsbeer terecht maar het hele bassin is aan beide kanten leeg. Het volgende hok ook… O jee, een deja vu! Hadden we dit in Helsinki ook niet?

uiteindelijk treffen we verblijven met dieren aan waarvan we erg onder de indruk zijn. Niet vanwege het mooi, maar het tegenovergesteld. Kleine vierkante ijzeren kooien die totaal verroest en achterstallig zijn. De dieren tonen ook niet levendig en zitten veelal in een hoekje weggedoken. Weinig beweegruimte en dus ook weinig vertier voor de beesten. We vinden het zielig En raken er samen niet over uitgepraat. De Zoo heeft een sfeer uit het communistische tijdperk weer. Alles vierkant en sfeerloos. Zelfs de route is vierkant. Je loopt gewoon blokjes langs de kooien.

Deen geeft aan dat deze dierentuin niet mooi is wat ik eigenlijk alleen maar kan beamen. We lopen met wat gemengde gevoelens rond. Niet mooi …, arme zielige dieren.
Maar dan komen we in (weer) een straatje met een hele rij oude maar lege kooien. Er hangen borden aan waarop staat dat de dieren verhuisd zijn De oude verblijven kan je bezichtigen. Dat is best apart om in de dierenverblijven en de gangen daarachter te lopen. Ik waande mij even op de set van Stranger things. Alleen het monster kwam niet uit het luik tevoorschijn, maar verder gaf het eenzelfde sfeer.

Het werd ons duidelijk dat er hard wordt gewerkt aan nieuwe verblijven voor de dieren. En hoe… Het zijn nog enkele dieren die op het nieuwe onderkomen moeten wachten maar nadat we deze oude hokken waren gepasseerd leek het of we een volledig andere Zoo binnen liepen.

Groots, ruim, mooi, volle aandacht voor het welzijn enz.

Het park blijkt enorm. En de ruimte voor de de dieren ook. Blijdorp valt erbij in het niets. Mooie (lange) wandelroutes tussen de verblijven te heel veel groen en ongerepte natuur. We worden er blij van. We denken wel aan de dieren die nog niet van deze mooie huisvest zijn voorzien, maar begrijpen ook dat het niet allemaal te gelijk kan. Je ziet overal dat er echt hard gewerkt wordt om alle beesten zo spoedig mogelijk van goede voorzieningen te voorzien.

Het park is mooi en chill. Eigenlijk niet zoals een standaard dierentuin eruit ziet. Wat dat betreft is het soort gelijk aan die van Helsinki. Een natuurpark waar je heerlijk aan de wandel bent met her en der dieren in plaats van dat je van hok naar hok loopt.
Ook overal leuke houten zitjes en banken al dan niet voor een dieren verblijf. Gewoon chille plekjes te midden van veel groen om heerlijk te genieten.

Uiteindelijk kost het rondje dierentuin ons ruim 8 kilometer. Een stevige wandeling, zeker na ook bij de Keila waterval al met de benenwagen aan de gang te zijn geweest.
hoe heerlijk is het dan om in de chillruimte te komen en daar in een zitzak neer te mogen ploffen met op de achtergrond jungle geluiden. Een mooie afsluiting van een mooi rondje dierentuin!

Day 6 … Keila Falls

Het is ons eindelijk een keer gelukt… 9 uur stonden we buiten. Niet dat we vervolgens op tijd weg waren aangezien er genoeg andere dingen zijn om te treuzelen, maar we zijn onderweg naar Keila-Joa.

Een natuurpark ongeveer drie kwartier van Tallinn richting de westkust waar de op twee na krachtigste waterval van Estland zich bevindt. Van diverse bloggers begrijpen we dat dit een must see is, dus gaan we dat maar eens checken.

We hebben besloten om de plaatsen die binnen een uur van Tallinn liggen met het ov te doen ipv al een auto te huren. De bus kost ons nl 3 euro per persoon. Daar kan de autohuur niet tegenop. Zodra we de long road op moeten regelen we de auto!Alleen… toen we de de deur uitliepen was het dit…

Maar nu we on the road zijn is het dit…

Ajajaj… net nu we de natuur ingaan. Met slechts blote benen en korte mouwen en verder noppes, ziet dit er wel als een soort beproeving uit. Maar wie zal zeggen dat de weergoden met ons zijn en het straks toch lekker op zal klaren.

En zowaar. We stappen in Keila Joa uit en de lucht is strak blauw met her en der een hele grote witte wolk.Thank God! Hopen dat die wolken wit blijven en niet grijs worden!

We wandelen het park in en horen het kletterende water in de verte. Gewoon maar op het geluid afgaan dan hoeven we waarschijnlijk niet veel of ver te zoeken. Na slechts een koprol staan we inderdaad bij de waterval. 6 meter hoog en ca 70 meter breed. Het ziet er niet echt heel heftig uit, in die zin vindt Deen het wat teleurstellend, maar het is wel mooi. Midden in het groen met ernaast het gemaal dat stamt uit 1500 nog wat.

En natuurlijk moet het water even worden gevoeld. Volgens Deen is het niet koud. Hij zegt er makkelijk in te kunnen zwemmen. Balen dat hij zijn zwembroek net niet bij zich heeft!

De waterval is minder heftig omdat er minder water is!? Het ligt aan de Keila-rivier in Harju, maar de rivier is een stuk smaller dan normaal. Wij stonden boven de waterval op stukken waar normaal ook water overheen stroomt en naar beneden klettert. Het zou de volle breedte moeten beslaan maar dat doet het niet. Sommige delen van de rand blijven gewoon droog staan dus uit de 60 a 70 meter waar vol water overheen zou moeten stromen en naar beneden zou moeten vallen, zijn gewoon happen uit. Het is echt heel veel minder water.
De regenbui die we onderweg hadden zou de indruk kunnen wekken dat er genoeg water valt (er viel echt heel veel water naar beneden…) maar ook in Estland is het klimaat droger en warmer aan het worden. Dat dit zichtbaar wordt in/aan de rivier(en) zou dus zomaar kunnen.

Via leuke bruggetjes kan je de rivier op verschillende plekken oversteken. Het park is een waar hike paradijs, smalle kronkelpaden, trappen en best wel flinke stijgingen. Erg leuk.

Aangezien Deen niet echt een hiker is vindt hij het na 2 uurtjes ook wel welletjes.

Misschien ook wel tijd voor een lekkere lunch want inmiddels hebben we trek en moet ik ook best nodig plassen. Via een omweg over smalle kronkelpaden werken we ons naar het kasteel toe waarin een restaurant zit. Er staat een enorm hekwerk omheen waardoor we ook nog eens het hele terrein om moeten lopen. Eenmaal bij de ingang blijkt het restaurant gesloten. Deen moet dit even verwerken…. Ok, dan lopen we naar de uitgang van het park en kijken we of we een tentje en een wc kunnen vinden. Maar er is niets. Geen eten, tot daar aantoe, een flesje water hebben we bij ons, maar nergens een toilet….!? Echt bizar. Na veel zoekwerk besluit ik een veld in te gaan waar heel veel bosjes/struiken her en der verspreidt staan. Het ophouden tot we in de Zoo zijn (staat vanmiddag op het programma) ga ik echt niet redden.

Ik duik een bosje in maar daar staat al iemand, ik ren over hetzelfde naar het volgende bosje maar zie dat iemand daar al heeft gezeten voor de grote boodschap, ik ren door naar het volgende bosje en mits ik mijn broek op de knieën heb zit er iemand op een bankje tegenover het bosje mij aan te kijken… Ik trek de broek omhoog en ren naar weer een ander bosje maar die is bezet, weer een nieuw bosje maar net als ik alles weer wil laten zakken zie ik dat twee oudjes vanaf de straatkant naar mij te kijken… ik krijg er de kriebels van en loop lichtelijk geïrriteerd met de broek half omhoog het bosje uit en weer het veld over. Deen ziet mij op afstand van bosje naar bosje rennen en besluit maar even heel ver uit de buurt te gaan staan. Hij hoort er even niet bij! Ondertussen vind ik eindelijk een bosje waar ik privé kan plassen, maar eigenlijk schandalig dat er nul voorzieningen te vinden zijn. En aan de bosjes te zien denken meerdere mensen daar zo over. Dus… indien je de Keilafalls bezoekt, naar de wc voor vertrek en niets meer drinken!
Maar verder… Het park en de Keila waterval is zeker de moeite waard. Heerlijk zen! Chill om er te wandelen en even uit de stadsdrukte weg te zijn, alleen jammer dat er nergens een wc is.

Day 5 … oude binnenstad van Tallinn

We hoeven niet te melden hoe het wakker worden en opstaan ons is vergaan… iets met chill, lazy, koffie op bed. Enzo!

We gooien de gordijnen open en treffen aan de andere kant van het raam een grote boze grijze wolk aan die heel heel heel veel water laat vallen. Als ras optimist probeer je dan om de wolk heen te kijken om een puntje blauwe lucht te bespeuren. En die bespeur ik. Dus… straks komt er gewoon weer mooi weer aan.

Rond elf uur staan we buiten en gaan snel weer naar binnen om een dik vest te halen. Toch wel goed die “van Gent en Loos koffer”! Terug beneden lopen we via de stadspoort het centrum binnen en vinden de ingang om op de stadsmuur te komen. Maar die bewaren we voor vanavond!

We slaan maar een dwarsstraat in en komen bij de Katariina kaik. Katharina steeg. Vernoemd naar het Katharina klooster hier vlakbij.Het is een middeleeuwse straat met huizen uit de 14e, 15,e en 16e eeuw. Echt geweldig.bij sommige pandjes staan deuren open. Wanneer je even om het hoekje wil kijken moet je oppassen dat je je hoofd niet stoot. Het waren wel echt minimensjes in de vroegere tijden.

De route gat verder naar de Petri kerk. Ik glip even naar binnen waarna er gelijk een dame naar mij toekomt die mij in gebrekkig Engels duidelijk maakt dat ik voor 2 euro ook de rechte deur in mag. Ik geef een munt waarna zij de deur opendoet en weer netjes sluit zodra ik er doorheen ben. Ik beland in een oud gedeelte van de kerk. Het lijkt meer op gangen van een klooster met aan de zijkant zuilen die uitzicht op de kerktijd geven. Bijzonder op te zien, een serene plek waar je alleen vogels hoort fluiten. Heel vredig.

Ik loop weer terug de deur door wat voelt alsof ik weer terug kom uit ’k weet niet waar, back info the normal woelde. vervolgens ga ik de kerk zelf bekijken waarna snel door naar Deen die inmiddels wederom bij de Russische ambasade staat.

we treffen elkaar weer, drinken een bak koffie en besluiten naar het kasteel te gaan waarvoor we eerst nog langs het monument van de revolutie in 1918 - 1920 gaan. Op 24 februari 1918 werd als gevolg/vervolg op de oktoberrevolutie de republiek Estland uitgeroepen. Op 2 februari 1920, na de onafhankelijkheidspoorloos, werd Estland erkend door de Sovjet Unie.

We wandelen door het park wat achter het monument ligt en gaan het kasteel binnen. Ik wordt volledig door reisgids Deen overal heen geleidt. We gaan eerst de toren bekijken. In de 20e eeuw hebben verschillende kunstenaars hier gehuisvest. De kunstenaarskamer ziet er ook best gezellig uit,

Het is veel trapjes op en af, en ook buiten langs is een soort balustrade waar je over kunt lopen en bij verschillende vertrekjes een blik naar binnen kan werpen

Aan de andere kant van het kasteel kan je via hele smalle trappen elke keer een verdiepingen omhoog. Op elke verdieping is eea te zien waarbij een soort van thema. Verdieping van alle gevoerde gevechten onder welke bewindvoeringen, thema zwarte door, thema Beulen, enz.
Deen en ik raken elkaar tussen de verdiepingen door kwijt. Ondertussen blijf ik maar stijgen. Verdieping na verdieping, via de smalle uitgesleten cirkeltrapjes. Mijn benen worden, naarmate de hoogte toeneemt, steeds meer trillerig. Hoogtevrees! Bij elke trede bedenk ik mij hoe hoog ik nog moet gaan en of ik überhaupt nog wel terug naar beneden durf. Eenmaal boven pak ik een stoel in een nis en probeer even bij te komen. Ik kan niet ontkennen dat het uitzicht geweldig is
Mits ik zit zie ik Deen uit het trapgat verschijnen. Ook hij heeft behoefte om even bij te komen. Hij begint te vertellen dat deze verdieping wel erg hoog is en hij het erg spannend vond om steeds hoger te gaan. “Ik vroeg mij af of ik nog wel terug naar beneden durf…”. zei Deen.
Wij zijn geen familie cq moeder en zoon… dat lijkt maar zo!

We besluiten samen terug naar beneden te gaan om vervolgens de tunnels onder het kasteel te bezoeken. Hoe hoog we eerder moesten, zo laag we nu gaan. Het is donker, koud en vochtig zo diep daar onder de grond.

De tunnels zijn door de jaren heen voor van alles gebruikt. Punkers hebben er gehuisvest, maar zwervers ook. Er is door de Sovjets propaganda vanuit hier opgezet en zijn de tunnels gebruikt als schuilkelder tijdens het bombardement van de Sovjet Uni op Tallinn en was het altijd in gereedheid om als schuilkelder te dienen voor eventuele gasaanvallen van de Sovjet Uni. Heel bijzonder om te zien en er doorheen te lopen.

Maar ook heel blij weer boven de grond te zijn.

webrengen ook een bezoek aan de Tallinna Janine kerk. Ook hier speelt het orgel waardoor je gelijk eenheden warme sfeer krijgt. We lopen war rond en blijven, voor we richting uitgang gaan, bij een kleine foto expositie hangen. Deen is erg geïnteresseerd ineen foto die over de revolutie gaat. Een lief klein dametje in traditionele Estse kledij komt naar ons toe en vraagt waar hij zo‘n interesse in heeft. Deen wijst naar de foto en begint te vragen. De dame spreekt heel gebrekkig Engels maar begrijpt Deen wel. Met handen en voeten legt ze dingen uit.

na het verhaal van de revolutie neemt ze ons mee naar de hal en legt uit dat mensen via de rechter trap omhoog werden geleidt en wanneer ze via de linker trap weer naar beneden kwamen waren ze “all blessed”. We danken haar voor de tijd die ze voor ons nam en vervolgen onze weg … naar een pizzeria voor lunch …

Bij de pizzeria werden we super vriendelijk geholpen. Opvallend want we merken dat veel Esten helemaal niet zo vriendelijk zijn. Stug en boze blikken. Finnen staan daar ook om bekend maar we vinden het hier echt opvallend. Ook heel ongezellig als je ergens een tafeltje scoort en er staat weer een chagrijn je bestelling op te nemen. Effin, we delen een pizza en die is matig. Onderkant gewoon verbrand. Ook duidelijk dat ze in Estland gewoon niet kunnen koken!

Vervolgens wil Deen naar het wapenmuseum. We gaan op zoek en even later staan we ervoor. De vlag hangt zelfs uit.

We gaan naar binnen en staan in het Italiaanse consulaat… niet goed. Nemen de trap en staan in een restaurant… ook niet goed. Nemen een andere trap en staan in een whiskey proeverij… ook niet goed.vervolgens staan we buiten. Volgens het bord en de vlag is het toch echt hier. Ik loop door een deur een kelder in en tref het museum… maar deur zit pot dicht. dus… einde plan.

Deen besluit naar het hotel te gaan. Anne loopt nog wat verder door de stad. Het is leuk om alleen al de authentieke pandjes te bekijken. Eigenlijk sta je continu met jezelf in conclaaf welke straat je in wil slaan. Welke kant je ook opkijkt, aan alle kanten zie je iets wat je graag wil zien. Het is doorlopend keuzes maken, en daar zijn wij eigenlijk helemaal niet goed in.

Nog een klein bezoek aan de St Olavs kerk en dan is het rond zessen en welletjes geweest. Zijn ruim zeven uur door de stad aan het rondzwalken. Gaan even chillen in het hotel en vanavond nog even lekker eten.

Day 4 … leaving Finland

Ondanks wat plannen her en der om in de vroege ochtend van alles te ondernemen, blijkt dat het ons toch niet lukt de wilde plannen tot realiteit te brengen. As usual. Ook wel jammer want we vinden het allebei een beetje zuur om uit Helsinki weg te gaan. Er stond nog een en ander op ons lijstje om te zien en doen plus het feit dat we ons echt thuis en chill voelen in deze stad. Deen heeft voor zichzelf al besloten dat hij Fins wil worden. Later als hij groot is!

Het verloop van deze ochtend maakt wel dat we ruim op tijd zijn voor de boot naar Tallinn. Om kwart over tien hebben we tramlijn 4 te pakken. Een tramticket bemachtigen blijkt een gedoe. Veel gerommel met de HSL Helsinki app wat uiteindelijk leidt tot 0 tramkaartjes.

Een laatste blik op het imposante treinstation. Zo’n bijzonder, apart en mooi gebouw. Een groot station met 19 sporen en waar ook alle belangrijke lijnen van tram, bus, metro samenkomen. Gebouwd begin 20e eeuw, waarvoor in 1904 een ontwerpwedstrijd werd uitgeschreven omdat het treinstation, welke uit 1860 stamde, te klein werd. De wedstrijdverslagen gewonnen door ene Elie Saarinen. Het station is opgeleverd in 1919,

Onderweg in de tram naar Katajanokka, waarvandaan de haven slechts 400 meter lopen is, blijven we zo druk met de HSL Helsinki app om onze kaartjes te betalen, dat we eigenlik niet doorhebben waar we rijden. in mijn ooghoek zie ik dat we een groot schip voorbij zijn gerede. Stress in de keet… we vragen aan een oude knorrige dame naast ons of we de veerhaven al voorbij zijn maar kennelijk had de vrouw een ongelofelijk ochtendhumeur (of ze was ongesteld maar gezien haar ogende leeftijd schatten we die kans klein in). Antwoorden wilde ze niet en ze wierp ons een afkeurende blik toe. Terwijl we er best netjes uitzien …. Sterker nog, we waren opgestaan voor ouderen. Hoe netjes kan je zijn!

Effin, lichtelijke consternatie van een halve minuut waarna we “Katajanokka” door de speaker horen galmen. Probleem opgelost. Storm in een glas water. We stappen uit en beseffen bij nader inziendat we een boete van 80 euri’s hebben geriskeerd door tramticketloos te reizen. Gelukkig is het goed gegaan, moeten ze het systeem voor toeristen maar niet zo ingewikkeld maken. Niettemin voelt het ook niet ok om zwart te rijden tussen al die gedisciplineerde Finnen!

We stappen uit en lopen over een straat met kinderkopjes. De trolleywieltjes hebben hier wat moeite mee en out of the blue vliegt er een wiel om mijn oren. De trolley rijdt nog steeds Maarwel een stuk zwaarde. Sh…tt

Maar het goede nieuws… we staan bij de goede haven, bij de juiste boot en de juiste gate. Met ons weet je het namelijk maar nooit dus op zich best goed nieuws

Dag mooi Helsinki, met je fijne frisse bries, je chille straten, je knusse trammetjes (waar je toch stiekem zwart kan rijden), met je mooie eilandjes en je mooie natuur, met je prachtige en fleurige blauw/witte bloemen overal in de stad, waar je het slot van de wc deur naar links omdraait ipv naar rechts, waar geen voetganger stiekem toch snel door roodlicht rent maar netjes wacht, waar automobilisten je niet van de sokken rijden, waar bijna geen vuiltje op straat ligt, waar iedereen (op de oude knorrige dame in de tram na) je altijd vriendelijk helpt en te woord staat… en waar een wijntje heel erg duur is!

De bootreis is relaxt. We freubelen wat op onze schermen, halen een bagger ongezonde lunch die reteduur is, wandelen wat over het binnen- en buiten dek en lopen door de taxfree shop zonder iets te kopen. Dat is al een prestatie op zich. De 2,5 uur komen we zo wel door. Tegen kwart voor twee komt Tallinn in zicht en een twintig minuten later staan we aan wal.

Vanuit de haven besluiten we lopend naar het hotel te gaan. Toch wel een dingetje wanneer de wieltjes van je trolley het begeven. Was een goede workout!

Na de gekweekte spierballen en het inchecken in het hotel hebben we een half uurtje uit zitten blazen en zijn toen ieder even onze eigen weg gegaan. Lekker wandelen door Tallinn en de weg verkennen. Het is anders dan Helsinki. Ook een stuk drukker en daar moeten we even aan wennen na de o zo rustige en chille Finse hoofdstad. Al lopend door Tallinn krijg je wel honger naar meer. Meer willen weten, meer willen zien. Het is een en al cultuur en geschiedenis opsnuiven. Rome heeft de naam een openluchtmuseum te zijn… Tallinn past waarschijnlijk ook in dit rijtje! Wellicht wordt het onderschat.

De kerkjes en kathedralen, de oude pandjes, de kronkelsteegjes vol kasseien, monumenten, stadspoort, stadsmuur… het houdt niet op. Elke bocht brengt weer iets nieuws in het vizier. Duidelijk is dat er morgen voor ons meer dan genoeg te doen is.

Waar we allebei ook van onder de indruk zijn is de Russische ambassade. Los van elkaar zijn we er langs gelopen. Bewaakt door politie en volgehangen met haat- en protestgadgets (laten we ze zo maar noemen!)

Van kindertekening/kleurplaten tot rood geverfde poppen tot bizarre haatberichten op spandoeken. Er hangen complete kunstwerken tussen. De ambassade zelf ziet er verlaten uit. De vlag hangt wel uit dus wellicht zitten er mensen binnen. Maar logischerwijs laten die zich buiten niet zien!

Rond half zeven zien we elkaar weer in het hotel. We delen wat we gezien hebben en wat we morgen eventueel samen kunnen bezoeken, we FaceTimen even met oma, drinken een wijntje en gaan de stad in om een hapje te eten.

Zo druk en bedrijvig het vanmiddag in de stad was, zo rustig is het nu. Het plein loopt va een uur of 9 zo goed als leeg, op een sterveling na.

Het eten is bagger, we hebben al een paar gasten ontevreden weg zien lopen. De tafel naast ons zat al 2 uur op het eten te wachten, de tafel achter ons zei dat de helft van de bestelling ontbrak. Met een fleecedeken om ons heen geslagen (want het is koud) wachten we rustig af.
het duurt 1,5 uur, de ribs van Deen zijn niet te pruimen en de burger van Anne is lauw. Zelfs de mayonaise staat zo stijf van de azijn dat je de rest van de week een zuurpruim bent als je het bakje leeg zou eten. De ober zegt ons tegemoet te komen mbt de rekening. We moesten 70 euro afrekenen!!?? Zoveel hebben we in Helsinki nog nooit voor ons twee betaald. Bizar en jammer.

We lopen nog een klein rondje door de stad. Het thuisfront FaceTimet dus die kan gelijk van de uitzichten meegenieten. Wanneer we in de hotelkamer arriveren hangen we op. We gaan lekker slapen.

Day 3 … Lazy morning again

Vanmorgen best vroeg wakker, maar niet bepaald actief. Ondanks het voornemen deze ochtend wederom een poging te doen voor een frisse duik in het zwembad kiezen we toch voor een lazy morning met koffie op bed. Gisteravond is het zwemmen trouwens ook niet gelukt?.

Rond half tien gooien we wat kleding aan en gaan richting ontbijtzaal. Vandaag staat Helsinki Zoo op het programma. Plan was natuurlijk om heueueueul vroeg op pad te gaan maar dat is ivm die lazy morning natuurlijk niet geluk. Na het ontbijt blijkt Deen nog meer tijd nodig te hebben om zijn energy bij te tanken… geeft niets. Neem vooral de tijd!

gisteren dan wel laat op pad gegaan, maar neemt niet weg dat wij flink en tot vrij laat actief geweest. Hebben best wel wat kilometertjes met de benenwagen afgelegd. Daar kan je best moe van zijn. Anne besluit hoe dan ook rond 11 uur vast only the lonely de stad in te gaan, dus spreken we af elkaar rond twaalf uur op het marktplein te treffen.

Helsinki is een heerlijke stad om doorheen te zwalken. Prachtige imposante gebouwen, wijds, relaxt, de leuke mini parkjes, het vele water, de frisse gezonde (althans zo voelt het) wind terwijl de zon ook behoorlijk warm is. En de mooie groen-gele trammetjes! Helsinki doet knusjes aan terwijl het anderzijds ook heel modern is.

Buienradar gaf vanmorgen voor Helsinki 17 graden op met lichte regen. Loop ik hier met trui aan in de volle zon?. Herinner mij vijf jaar geleden dat buienradar 22 graden en vol zon opgaf en Luc en ik van ellende Stockmann binnen zijn gerend om vesten te kopen.Vandaag… ren ik opnieuw Stockmann binnen …

Buienradar maar niet meer geloven!

Deen meldt ondertussen dat hij onderweg is. We treffen elkaar uiteindelijk voor de ingang van Stockmann, gaan richting markt waar we een bootticket kopen en wachten rustig op een bankje tot de boot van half 1 komt. Die komt om 13:00… toch niet altijd punctueel die Finnen!

De boot is best knus. Overtocht duurt ca 15 min. We nemen een koffie en een croissant. 2,50…, dat is goedkoper dan Schiphol! Anyway… de laatste hap en slok zit amper achter de kiezen wanneer we alweer aanmeren.
Zodra je dan de boot afstapt sta je gelijk voor de kassa van de Zoo. Het hele eilandje is dus dierentuin of andersom. Tenminste, zo lijkt het. Echt leuk!

We gaan gelijk aan de wandel en merken dat het eigenlijk helemaal niet echt op een Zoo lijkt zoals we die gewend zijn. Het is meer alsof je over het eiland wandelt en her en der tussen de bomen, rotsen en paden een dierenverblijf of restaurant tegenkomt. Het is op een redelijk natuurlijke manier opgezet en ingericht. En ook best slim. Want als er een dier losbreekt, een broer van Bokito ofel, dan kan die niet ontsnappen. Of hij/zij moet heel erg goed kunnen zwemmen!

We wandelen heerlijk over het eiland en duiken her en der een steegje of poortje in waar zich een verblijf bevindt. We zien meer dan voldoende dierenverblijven maar het aantal dieren is minimaal. Er zijn veel werkzaamheden op het eiland. Het lijkt erop dat er een brug wordt gebouwd vanaf het vaste land. Maar doordat de werkzaamheden veel onrust geven zijn veel dieren tijdelijk niet op honk. Dat is jammer. Niettemin is het prima vertoeven hier!

Tegen tweeën krijgen we trek en besluiten voor een snelle hap te gaan. Een bakje friet. Kan niet zo moeilijk zijn toch? Wij Hollanders bakken kilo’s friet in slechts enkele minuten… dat ligt bij de Finnen toch net iets anders. Anyway, we hebben zonder ingetogen woorden geduldig afgewacht en waren blij ons bakje patatjes nog voor sluitingstijd in handen te hebben.

Met de friet in de handen zoeken we een chill plekje aan het water en genieten van de zon, de frisse bries, het uitzicht en de friet welke met uiterste zorgvuldigheid voor ons klaar zijn gemaakt!

Deen is in zijn element tussen al de dieren, wanneer Anne uiteindelijk voor een stoeltje in de zon kiest, kiest Deen voor nog een paar rondjes door de Zoo. Tegen half vijf is het voor ons beiden welletjes en besluiten we langzaam richting boot te gaan. Ondertussen belt het thuisfront en mits we met de mobiel aan het oor lopen en druk zijn met kletsen zien we de boot klaarstaan voor vertrek. We doen nog een poging de boot te halen. Kletsend en rennend schieten we de pier op, maar tevergeefs. De boot vaart, net als gisteren, voor onze neus weg.

Nou ja, dan nemen we die van 17.00 en klauteren we in de tussentijd naar de rand van het klotsende water. we zoeken een kei die lekker ligt en gaan genieten van het zonnetje!

heerlijk om even de ogen te sluiten, de warmte van de zon op je huid te voelen en het water horen klotsen. Kan geen meditatieles tegenop.

Tegen vijven staan we op om de volgende boot te pakken… maar die blijkt niet te gaan. Ok, Deen heeft een idee want verderop worden om vijf uur dieren gevoerd. Hij weet waar we moeten zijn en zet het op een rennen. Anne rent er als een jong bloempje in goede shape achteraan! We komen bij rotsen die aardig vol staat met een familie van de steenbok. Er volgt een uitgebreide uitleg in het Fins waar we geen hol van verstaan. De Zweedse versie (lang leve de Zweedse les van Anne) geeft wat duidelijkheid, in grote lijnen dan, naar beter iets dan niets.

Na het voeren der dieren wandelen we terug naar de aanlegplaats en treffen een mega rij met mensen aan die ook heel graag terug willen. Oeps. Maar lang leve Deen. Zonder blikken of blozen vindt Deen een weg om uiteindelijk vooraan in de rij te belanden. Daar hebben we tenminste wat aan. Half zes zitten we aan boord, terug naar het vaste land.

een kleine twintig minuten later staan we weer aan wal en schieten we nog snel de oude markthal in. Kijken of we een lekker tussendoortje kunnen scoren. Bijna alle eettentjes zijn bezig te sluiten. Het lukt ons 2 gebakjes te bemachtigen die we voor vanavond na het eten willen bewaren Bij ons kopje thee. Het zijn ook mooie gebakjes dus het plan is om ze straks even te fotograferen.
Wanneer we richting uitgang gaan zit de deur al potdicht. We lopen terug naar de midden uitgang… ook potdicht. Ok, de achteruitgang… wederom potdicht. Dan gelukkig komt de schoonmaakster met de sleutelbos en laat ons eruit. Pffff. Gelukkig hoeven we niet in de markthal te blijven slapen!

We gaan even chillen in het hotel en ook, eindelijk, weer een duik in het zwembad nemen. Dat gebakje voor na het eten bij de thee heeft het alleen niet gered. Deen kon de verleiding na binnenkomst in het hotel al niet weerstaan en Anne had na haar zwemsessie ook de behoefte om de kiezen er even in te zetten. Ongelooflijk, een calorie van hier tot Tokyo maar bij ons beiden was het hap slik, hooguit vier happen , weg. Maar wel lekker. Foto ervan maken is overigens ook niet gelukt!

We snellen ons de stad in en duiken de Italiaan in waar we de eerste avond ook hebben gegeten. Net oprijd want de keuken ging al dicht. Wij waren de laatste bestelling. Snel beslissen, snel eten, snel terug naar het hotel. We zijn moe, Het is welletjes geweest voor vandaag!