We hoeven niet te melden hoe het wakker worden en opstaan ons is vergaan… iets met chill, lazy, koffie op bed. Enzo!

We gooien de gordijnen open en treffen aan de andere kant van het raam een grote boze grijze wolk aan die heel heel heel veel water laat vallen. Als ras optimist probeer je dan om de wolk heen te kijken om een puntje blauwe lucht te bespeuren. En die bespeur ik. Dus… straks komt er gewoon weer mooi weer aan.

Rond elf uur staan we buiten en gaan snel weer naar binnen om een dik vest te halen. Toch wel goed die “van Gent en Loos koffer”! Terug beneden lopen we via de stadspoort het centrum binnen en vinden de ingang om op de stadsmuur te komen. Maar die bewaren we voor vanavond!

We slaan maar een dwarsstraat in en komen bij de Katariina kaik. Katharina steeg. Vernoemd naar het Katharina klooster hier vlakbij.Het is een middeleeuwse straat met huizen uit de 14e, 15,e en 16e eeuw. Echt geweldig.bij sommige pandjes staan deuren open. Wanneer je even om het hoekje wil kijken moet je oppassen dat je je hoofd niet stoot. Het waren wel echt minimensjes in de vroegere tijden.

De route gat verder naar de Petri kerk. Ik glip even naar binnen waarna er gelijk een dame naar mij toekomt die mij in gebrekkig Engels duidelijk maakt dat ik voor 2 euro ook de rechte deur in mag. Ik geef een munt waarna zij de deur opendoet en weer netjes sluit zodra ik er doorheen ben. Ik beland in een oud gedeelte van de kerk. Het lijkt meer op gangen van een klooster met aan de zijkant zuilen die uitzicht op de kerktijd geven. Bijzonder op te zien, een serene plek waar je alleen vogels hoort fluiten. Heel vredig.

Ik loop weer terug de deur door wat voelt alsof ik weer terug kom uit ’k weet niet waar, back info the normal woelde. vervolgens ga ik de kerk zelf bekijken waarna snel door naar Deen die inmiddels wederom bij de Russische ambasade staat.

we treffen elkaar weer, drinken een bak koffie en besluiten naar het kasteel te gaan waarvoor we eerst nog langs het monument van de revolutie in 1918 - 1920 gaan. Op 24 februari 1918 werd als gevolg/vervolg op de oktoberrevolutie de republiek Estland uitgeroepen. Op 2 februari 1920, na de onafhankelijkheidspoorloos, werd Estland erkend door de Sovjet Unie.

We wandelen door het park wat achter het monument ligt en gaan het kasteel binnen. Ik wordt volledig door reisgids Deen overal heen geleidt. We gaan eerst de toren bekijken. In de 20e eeuw hebben verschillende kunstenaars hier gehuisvest. De kunstenaarskamer ziet er ook best gezellig uit,

Het is veel trapjes op en af, en ook buiten langs is een soort balustrade waar je over kunt lopen en bij verschillende vertrekjes een blik naar binnen kan werpen

Aan de andere kant van het kasteel kan je via hele smalle trappen elke keer een verdiepingen omhoog. Op elke verdieping is eea te zien waarbij een soort van thema. Verdieping van alle gevoerde gevechten onder welke bewindvoeringen, thema zwarte door, thema Beulen, enz.
Deen en ik raken elkaar tussen de verdiepingen door kwijt. Ondertussen blijf ik maar stijgen. Verdieping na verdieping, via de smalle uitgesleten cirkeltrapjes. Mijn benen worden, naarmate de hoogte toeneemt, steeds meer trillerig. Hoogtevrees! Bij elke trede bedenk ik mij hoe hoog ik nog moet gaan en of ik überhaupt nog wel terug naar beneden durf. Eenmaal boven pak ik een stoel in een nis en probeer even bij te komen. Ik kan niet ontkennen dat het uitzicht geweldig is
Mits ik zit zie ik Deen uit het trapgat verschijnen. Ook hij heeft behoefte om even bij te komen. Hij begint te vertellen dat deze verdieping wel erg hoog is en hij het erg spannend vond om steeds hoger te gaan. “Ik vroeg mij af of ik nog wel terug naar beneden durf…”. zei Deen.
Wij zijn geen familie cq moeder en zoon… dat lijkt maar zo!

We besluiten samen terug naar beneden te gaan om vervolgens de tunnels onder het kasteel te bezoeken. Hoe hoog we eerder moesten, zo laag we nu gaan. Het is donker, koud en vochtig zo diep daar onder de grond.

De tunnels zijn door de jaren heen voor van alles gebruikt. Punkers hebben er gehuisvest, maar zwervers ook. Er is door de Sovjets propaganda vanuit hier opgezet en zijn de tunnels gebruikt als schuilkelder tijdens het bombardement van de Sovjet Uni op Tallinn en was het altijd in gereedheid om als schuilkelder te dienen voor eventuele gasaanvallen van de Sovjet Uni. Heel bijzonder om te zien en er doorheen te lopen.

Maar ook heel blij weer boven de grond te zijn.

webrengen ook een bezoek aan de Tallinna Janine kerk. Ook hier speelt het orgel waardoor je gelijk eenheden warme sfeer krijgt. We lopen war rond en blijven, voor we richting uitgang gaan, bij een kleine foto expositie hangen. Deen is erg geïnteresseerd ineen foto die over de revolutie gaat. Een lief klein dametje in traditionele Estse kledij komt naar ons toe en vraagt waar hij zo‘n interesse in heeft. Deen wijst naar de foto en begint te vragen. De dame spreekt heel gebrekkig Engels maar begrijpt Deen wel. Met handen en voeten legt ze dingen uit.

na het verhaal van de revolutie neemt ze ons mee naar de hal en legt uit dat mensen via de rechter trap omhoog werden geleidt en wanneer ze via de linker trap weer naar beneden kwamen waren ze “all blessed”. We danken haar voor de tijd die ze voor ons nam en vervolgen onze weg … naar een pizzeria voor lunch …

Bij de pizzeria werden we super vriendelijk geholpen. Opvallend want we merken dat veel Esten helemaal niet zo vriendelijk zijn. Stug en boze blikken. Finnen staan daar ook om bekend maar we vinden het hier echt opvallend. Ook heel ongezellig als je ergens een tafeltje scoort en er staat weer een chagrijn je bestelling op te nemen. Effin, we delen een pizza en die is matig. Onderkant gewoon verbrand. Ook duidelijk dat ze in Estland gewoon niet kunnen koken!

Vervolgens wil Deen naar het wapenmuseum. We gaan op zoek en even later staan we ervoor. De vlag hangt zelfs uit.

We gaan naar binnen en staan in het Italiaanse consulaat… niet goed. Nemen de trap en staan in een restaurant… ook niet goed. Nemen een andere trap en staan in een whiskey proeverij… ook niet goed.vervolgens staan we buiten. Volgens het bord en de vlag is het toch echt hier. Ik loop door een deur een kelder in en tref het museum… maar deur zit pot dicht. dus… einde plan.

Deen besluit naar het hotel te gaan. Anne loopt nog wat verder door de stad. Het is leuk om alleen al de authentieke pandjes te bekijken. Eigenlijk sta je continu met jezelf in conclaaf welke straat je in wil slaan. Welke kant je ook opkijkt, aan alle kanten zie je iets wat je graag wil zien. Het is doorlopend keuzes maken, en daar zijn wij eigenlijk helemaal niet goed in.

Nog een klein bezoek aan de St Olavs kerk en dan is het rond zessen en welletjes geweest. Zijn ruim zeven uur door de stad aan het rondzwalken. Gaan even chillen in het hotel en vanavond nog even lekker eten.