Half zeven uit het nestje, 1.5 km lopen en weer terug. En dat voor ...
... slechts 1 minuut vlag hijsen aanschouwen waarbij de eerste regel van het volkslied wordt gespeeld!
7:23 gaat vandaag de zon op. Last day last change dus half zeven riep de wekker ons en rolden we uit ons bed. We schoten in de kleren. Voor ons gevoel maakten we enorm haast, maar toen ik op mijn horloge keek op het moment dat we het hotel uitliepen bleek het al 3 over 7.
Over de keien door de stille straten van Tallinn lopen we met enige vaart richting het parlementsgebouw.
Het is heerlijk fris. Buiten de winkelstraat ligt er her en der ijs en/of sneeuw aan de zijkant van de straten. Het doet een beetje denken aan een wintersportvakantie. Met je muts en wanten aan, de frisheid op je neus en nog schemerig. Gezellig!
Deen is opgelucht wanneer we ruim op tijd blijken te zijn. Geduldig wachten we af tot het 23 minuten over 7 is.
Een mooie zonsopgang zullen we niet zien want het is zwaar bewolkt en goed mistig.. Maar maakt niet uit. Voor Deen telt enkel dat hij het hijsen van de vlag kan zien.Klokslag 7:23 start het volkslied en zien we de vlag omhoog gaan. Op de video die ik maak zie ik dat we exact 60 seconden hebben gefilmd. Ben inmiddels al 50 minuten in touw voor een activiteit die in totaal 1 minuut heeft geduurd. Anyway, met een smile on his face loopt Deen door de straten van Tallinn weer terug richting hotel.
# zonder vlag"
"Met vlag"
Ruim voor acht uur zitten we aan het ontbijt. Daarna loop ik mijn trainingsrondje en duikt Deen nog even terug in bed. Om 9 uur zitten we in de Wellness. Dat is echt genieten zeg. Heerlijk. Het zit op de bovenste verdieping dus vanuit het bubbelbad zie je de torens van de oude stad.
Het KGB museum hebben we afgemeld. Terwijl ik de kamer ruim en de check uit doe duikt Deen vast het occupatiemuseum in. Minder indrukwekkend dan die in Riga maar hij vindt het de moeite waard. We spreken rond twaalf uur af bij de Alexander Levski Kathedraal vanwaar we samen richting het Estonia Historisch museum lopen.
Hijsen vlag gemist, museum gemist, torens Tallinn in de mist. Hebben we nog iets gemist?
Vanmorgen waren we redelijk vroeg uit de veren. Gisteren vroeg ons nestje in en een lange nacht heeft ons overduidelijk goed gedaan. Ik kijk uit het raam want de weersvoorspelling zei gisteravond dat er vandaag een zonnige dag opkomst zou zijn. Echter constateer ik een mega dikke mist. De Oude stad is aan de overkant van de weg maar niet zichtbaar. De witte wolken die we voor het raam op 170 meter hoogte in de televisietoren hadden hangen vandaag redelijk dicht boven de grond.
Tegen beter weten in doen we ook een poging om te kijken of er toch niet stiekem een museum die op ons lijstje staat open is. Na alle sites af te zijn gegaan zien we dat het maritiemmuseum wel op dinsdag open is. Yesssss. Maar onderaan de pagina staat dat het museum tijdelijk gesloten is en pas in mei de deuren weer opent.
Het KGB museum dan... helaas is deze beperkt open en moet gereserveerd worden. Echt jammer. Het museum zit in het hotel recht tegenover ons. Er zat vanaf 1972 een geheime spionage afdeling van de Sovjet in het Viru hotel. Elk hotel waar eventueel buitenlandse bezoekers zouden verblijven werd voorzien van een dergelijke kamer zodat de KGB deze mensen in de gaten kon houden. Eveneens was het zaak om de buitenlandse mensen het beeld te laten houden of krijgen dat het hier een wereld was vol gelukkige mensen. Er was in deze wereld geen ontevredenheid en iedereen was voorzien van alles wat men nodig had. Een wereld waar geen ongeluk plaatsvond. De kamer met apparatuur schijnt zo goed als intact gelaten te zijn. De sfeer dus zoals toen. Jammer dat we het ook mislopen, maar wellicht dat we morgen toch nog wat mee kunnen pikken. De eerst volgende Engels gesproken toer is morgenochtend. We reserveren uit voorzorg met het idee dat deze last minute altijd nog gecanceld kan worden. Aangezien het morgen onze vertrekdag is en we al een redelijke planning hebben voor de paar uurtjes die we hebben.
Als alternatief gaan we dan maar voor een stadswandeling. Het is 0 graden, droog en geen wind. Dus het is prima wandelweer. Onderweg raak ik in gesprek met een dame uit Groningen. Zij is naar Tallinn meegetrokken door haar dochter, evenals ik meegetrokken ben door Deen. We moeten er een beetje om lachten en geven aan dankzij onze kids verliefd op Tallinn te zijn geworden.
We besluiten de stadsmuur op te gaan. Het uitzicht is niet spectaculair doordat de gebouwen eigenlijk hoger zijn dan de muur en er bovendien mist is. Maar wel leuk om de torens in te klimmen en over de oudheid heen te lopen.
De stadsmuur dateert uit de 13 eeuw. Oorspronkelijk zou de muur ca 2.5 km lang zijn. Slechts een meter os 600 is er verdwenen of afgebroken want er staat nog 1.9 kilometer stadsmuur overeind. We kunnen hier maar een klein stukje overlopen. Het is het stuk tussen de Virupoort en de Dikke Margareta toren. Van de zomer tijdens ons bezoek aan het kasteel zijn we op het stuk stadsmuur bij de Kiek in de Kök stadstoren. Van de stadstorens staan er nog 20 overeind. Zover ik weet is de stadsmuur van Tallinn de meest intact gebleven muur ter wereld.
Vanuit de muur lopen we door het oudste steegje van Tallinn, de Katherina Kaïk (steeg). Een kort klein steegje waar je echt totaal in de middeleeuwen staat. Elke deurtje en elk raampje is authentiek. Prachtig. We strijken neer in een heel klein koffiezaakje waar we onder de bogen van de de stadsmuur ons koffietje nuttigen waarna we verder de straten van Tallinn over gaan
Het is niet druk op straat. Er lopen wel toeristen en wat locals, maar van het weekend was het beduidend drukker. Op zich niet zo heel erg want het is prima en relaxt zo. Het valt mij wel op dat het drukker is dan in Riga. Eigenlijk had ik het meer andersom verwacht.
Ik wandel langs de Nicolai kirk waar ik even naar binnenga. Ik krijg aan de buitenkant niet helemaal mee wat voor kerk het is maar het doet aan de binnenkant orthodox aan. Wederom camera en telefoon verboden. Het is een kleine kathedraal maar ook hier is het pracht en praal vol gouden kandelaars en een plafon in de middelste koepel van mooi blauw met gouden sterren. Een paar mensen staan te bidden en bij de ingang staat een non. Ze is niet onaardig maar ik merk dat ze mij toch een beetje in de gaten houdt. Onbekend volk... Na enkele minuten besluit ik maar te gaan dan heeft de non ook weer rust.
Automatisch komen we langs de Russische ambassade waar het nog steeds vol hangt met plakkaten, geschilderde (haat)berichten richting Poetin, vlaggen, bloemen, kaarsen enzovoort. Het doek met de drol (poe) en het blik (tin) hing er van de zomer ook al. Ik kan het niet laten 'm nog een keer op de foto te zetten. Deen is erg verbouwereerd over het feit dat er grote posters zijn gehangen waarop de geschiedenis staat mbt wat Rusland (in negatieve zin) allemaal al op z'n geweten heeft en teweeg heeft gebracht, maar waar kennelijk russen hun vlag overheen hebben gehangen. Ik vind dat ook wel heel bijzonder. Maar er is niemand die ook maar een vinger aan die Russische vlag zet om het van die posters af te halen. Ook dat vind ik bijzonder.
De ambassade staat ook nog steeds onder bewaking van de politie. In tegenstelling tot Riga waar niets bij de Russische ambassade is te vinden of te zien. Slechts een politieagent die de boel daar in de smiezen moet houden.
We passeren de oude waterput van Tallinn en lopen via het stadhuisplein cq martkplein terug richting hotel. Onderweg kan ik het niet laten om in een schattig klein boetiekje, waar een hele aardige dame in staat, een paar oorbellen met wit opaal en een armbandje met Amber te kopen. Het verloren armbandje wat ik van mijn moeders verjaardagsgeld in Riga had gekocht blijft in mijn brein hangen. Misschien niet goed om hetzelfde terug te willen kopen maar toch heb ik een gelijk uitziende armband uitgezocht. Misschien dat de spulletjes uit Tallinn wel bij mij blijven en voor mijn gevoel blijft het toch een beetje het verjaardagsarmbandje van mijn moeder!
Einde dag ga ik nog even voor mijn hardloopronde door Tallinn heen waar ik oprecht van geniet. Al die verlichte gebouwen, kerken, monumenten.... Tallinn is prachtig!
Na het hardlopen duiken Deen en ik nog even heerlijk de wellness in waarna we rond 20:00 uur besluiten het bubbelbad (eindelijk) uit te komen, wat niet meevalt..., en ons klaar te maken om een restaurantje te zoeken. We duiken een Italiaan in en bestellen een pizza en lasagna. Eenmaal het eten achter de kiezen blijken wij allebei nog honger te hebben. Heel asociaal bestellen we een extra pizza om te delen. Er blijft geen kruimel van over... te erg!
Voldaan van het eten maken we nog een redelijke wandeling door de stad waarna we richting hotel gaan
Lukte ons even niet …
Het lukte de wekker wel om af te gaan. Het lukte ons alleen niet om op te staan… 1 minuut over 10 schrokken we wakker. 3,5 uur na zonsopgang dus dat hijsen van de vlag hebben we gemist.
ik schiet in mijn kleren en ren de ontbijtzaal in waar ze alles al aan het opruimen waren. Ik leg uit dat we ons hebben verslapen waarna het personeel mij vriendelijk te hulp schiet met alles
waarmee ik een dienblad wil vullen zodat we op de kamer alsnog goed kunnen ontbijten. Super lief.
We zijn alle twee ongelofelijk moe waardoor we moeilijk op gang kunnen komen. Daarbij kwamen we er gisteravond achter dat vrijwel alle musea in Tallinn op maandag en dinsdag dicht zijn. Dat in combinatie met de regen die hier vandaag maar uit de lucht komt vallen maakt dat aanstalten maken moeilijk wordt. Het historisch- en maritiem museum staat op onze lijst maar zijn idd beiden deze dagen gesloten. Echt balen. Na een lange luierochtend besluiten we op het moment dat de regen net even stopt de stad in te wandelen en onszelf op gebak te trakteren.
We strijken neer bij de Kafeman. Een gezellig zaakje waar we van de zomer ook een keer waren neergestreken. Het wordt vooral door locals bezocht. Ook mensen die lekker met hun laptopje zitten te werken. In de ochtend en begin middag drink je hier koffie en vanaf borreltijd ga je hier over in het drinken van wijn. Aangezien Deen zijn zinnen op een chocoladetaart heeft gezet en ze deze hier net niet hebben kiest hij voor een simpel croissantje. Ik daarentegen neem wel een taartpunt. Amandelcarameltaart. Een goed caloriebommetje die mij, denk ik, qua energie heeft voorzien om de rest van de dag goed door te komen. Een paar zaakjes verderop ziet Deen een vitrine waar wel chocoladetaart in staat dus uiteraard schieten we daar naar binnen waar Deen zich alsnog te goed doet aan een taartpunt.
Na de koffie en taartpunten wandelen we nog her en der door het oude centrum waar we genieten van de middeleeuwse pandjes. Op de een of andere manier zien we toch weer nieuwe dingen terwijl we hier van de zomer toch heel veel door de straten hebben gezworven. Toen stond alleen alles vol met terrassen en op de een of andere manier lijkt het nu of veel meer dingen zichtbaar worden nu de pleinen zo goed als leeg zijn.
"Peppersack is een authethiek middeleeuws pandje wat met een aantal andere panden symbool staat voor Tallinn. Je vindt het pandje op vele toeristische zaken terug zoals sleutelhangers, ansichtkaarten, beeldjes enzo. Er zit een restaurantje in gevestigd. Echter zijn de recensies voor dit restaurantje niet om over naar huis te schrijven dus aanschouw het pandje vooral van de buitenkant en haal je maaltijd elders..."
Via het marktplein lopen we richting vrijheidplein waar we een bolt bestellen om ons af te laten zetten bij de TV toren. Die is gelukkig wel open. Wel de pech dat het vandaag geen helder weer is maar qua tijd hebben we ook niet heel veel speling dus pakken we wat we pakken kunnen.
De TV toren is bijna 10 km buiten het stadscentrum. Het ligt eigenlijk in Piita, dus ov of taxi is raadzaam. Niet alleen ik lijd aan hoogtevrees, de angstgenen voor hoogtes heb ik keurig over gedragen aan mijn zoon want ook Deen zit zich in de taxi al lichtelijk te verbijten op het feit dat we straks in een lift naar 170 meter hoogte gaan. Het neemt niet weg dat we allebei wel de toren willen zien. Van binnen en van buiten dus ondanks de vrees voor hoogte zijn we allebei wel vastbesloten om de toren op te gaan.
Het ziet er verlaten uit bij de televisietoren. Even twijfelen we of de boel hier niet gesloten is maar gelukkig is het echt open. Eigenlijk niet zo gek dat het rustig is want je ziet natuurlijk geen hol met de regen en de mist. Alle kerktorens in de oude stad verdwenen in de wolken dus dat is met de televisietoren niet anders natuurlijk. En de meeste toeristen komen mede om ook van het uitzicht, va 170 meter hoogte, te genieten.
De televisietoren is in totaal 314 meter hoog. Deen checkt nog even of de lift echt tot (maar) 170 meter gaat want over de 300 wordt wel een beetje te gortig. Ik leg uit de de antenne ook in de totale hoogte wordt meerekent dus dat we echt niet tot 300 meter gaan. Stel je voor zet!
Deze toren behoort wel tot de hoogste van van Estland en Noord Europa en wordt eigenlijk gebruikt als cultureel- en vrijetijdscentrum. De bouw werd gestart in 1975 en werd in 1980 in gebruik genomen. De toren weegt 20.000 ton. Je kan het maar weten.... In 1980 werden de Olympische spelen in Moskou via deze toren uitgezonden.
Op de begane grond is een kleine tentoonstelling over het ontstaan en de bouw van de toren. Het is panoramisch en zodra je de cirkel rond bent sta je voor de lift
Met beetje knikkende knieën stappen we de lift in en drukken op de knop van de 21e verdieping. We komen eigenlijk op een vrijwel leeg plateau uit. Wel inpandig, met vloerbedekking en her en der een bordje of ballenbak. Door de mist zien we enkel witte wolkenbrij voor de ramen. In ons geval is dit misschien een geluk.... Er zitten ronde raampjes in de bodem waardoor je naar beneden kan kijken. Maar ook hier is het een witte wolkenbrij. Een ouderwetse fotocamera staat ergens in het midden van de verdieping waar je jezelf op de foto kan zetten alsof je buiten op de toren boven de wolken staat.
Verder is er eigenlijk niet heel veel te zien hier boven. We nemen in het restaurant nog een drankje, waar Deen heldhaftig besluit om toch een poging te wagen buiten op het plateau te gaan staan. Voorzichtig schuift hij het buitenplateau op langs de raamkant waar hij even tot aan de plaats van ons tafeltje loopt, waarna hij weer snel terug naar binnengaat. Hij zegt dat het ok was, maar het feit dat het volle mist is hem ook wel heeft geholpen zodat hij niet de diepte in kon kijken!
Vanuit de toren lopen we nog even langs een monument wat zich beneden aan de voet van de toren bevindt. Het is een monument voor de mensen die zich in 1991, toen het ijzeren gordijn viel, hebben verzet tegen de Russen die de televisietoren nog steeds in hun greep hielden. Ze wilden voorkomen dat de bevolking in contact kwam met de buitenwereld en wilden dus de televisietoren in beheer houden. Aan de mensen die hier het gevecht aangingen om te zorgen dat er wel contact met de buitenwereld mogelijk werd is dit monument opgedragen.
Omdat we een nogal lange luierdag hadden, slechts een korte wandeling door de stad en vervolgens bij de tv toren weer grotendeels binnen hebben gezeten besluiten we vanuit de televisietoren door het bos terug te wandelen naar Piritibeach waar we eventueel even een drankje en snack nemen voor we terug gaan naar Tallinn.
Het is fris maar heerlijk om even de fresh air in te ademen. De weg gaat kronkelig door het naaldbos waar ook nog best wat sneeuw ligt. Heerlijk rustig en zen.
Ook hier komen we, net als dat we afgelopen zomer op verschillende plekken zagen, weer langs een kerkhof wat gewoon in het bos ligt. Ten alle tijden toegankelijk. Niets achter gesloten muren of hekken maar gewoon open en bloot in het bos. Het voelt daarom ook helemaal niet naar of eng om langs een kerkhof te lopen. Het hoort er gewoon bij. Je zit ook dat er bij veel graven verse bloemen liggen of kaarsjes branden. Mensen lopen of gaan veel sneller en makkelijker langs het graf van hun dierbaren. Mooi!
"Hier lijkt het redelijk leeg. Verderop lag het helemaal vol met graven. Zowel over de lengte als over de heuvels in het bos heen. Het leek oneindig"
Na ca 5 kilometer komen we in Pirita zelf aan waar we de weg oversteken en nog een klein stukje bospad nemen. En dan staan we aan de zee. Zo heerlijk. Deen herkent de plek gelijk. Afgelopen zomer zijn we van de andere kant aan komen lopen nadat we het Warmuseum hadden bezocht. Toen was deze plek eveneens ons eindpunt. Heel toevallig vandaag dus weer.
We lopen een klein stukje over het strand richting de jachthaven. Inmiddels begint het ook aardig donker te worden. Dat gaat heel snel. Binnen 20 minuten is het van schemer naar echt donker. Tijd om een Bolt te bestellen en ons af te laten zetten in het centrum. Inmiddels etenstijd en met elkaar afgesproken vandaag een steakhouse in te duiken
We gaan direct door naar een steakhouse waar we afgelopen zomer geen tafeltje konden krijgen. Deze moet dus wel heel goed zijn. Deen is niet helemaal zeker of hij een hele steak op kan (het is niet zo'n uitgebreide eter) dus besluiten we dat hij de (dure) steak besteld en ik voor de kleinere en goedkopere beefburger ga. Ingeval hij de steak niet op krijgt kan hij een deel mijn bord op schuiven.... Ik proef een hapje van zijn steak en die is geweldig dus laat maar komen dat deel wat je niet lust, denk ik.... Helaas voor mij eet Deen de hele New Yorker steak op, hahaha. Effin, de beefburger was ook heerlijk dus next time is de biefstuk voor mij!
We nemen nog een heerlijk toetje, ijs met een geweldige chocoladetaart, een engel die op je tong piest, echt geweldig. Avondje duur uiteten is even slikken maar onszelf hiermee een keer verwennen mag best voor een keer. Na het eten gaan we terug naar het hotel Het is nog niet eens 21:00 maar we zijn (nog steeds) heel moe en besluiten lekker naar ons bedje te gaan.
herenigd in en met Tallinn
Zalig om Deen weer te zien gisteravond. Gelukkig liep alles gesmeerd en troffen we elkaar precies volgens planning bij de gate van onze vlucht naar Tallinn. Een heel gezellige en lieve taxichauffeur bracht ons naar het hotel. Zijn Engels was niet optimaal maar met handen en voeten, tijdens het sturen, was hij vol met ons in gesprek. Toen we aangaven dat het ineens fris was buiten (3 graden met ijzige wind) begon hij te lachen, Cold? Welnee, dit is tropisch. Normaal gesproken rond deze tijd is het -15 a -16 hier in Tallinn. Oeps.. waar klagen wij over, hahaha.
Vanmorgen waren we wel goed brak. Niet heel gek natuurlijk. 2.15 uur vannacht gingen we slapen na allebei een lange dag te hebben gehad. Bijna te laat voor het ontbijt maar ondanks daar even snel voor in de kleren geschoten moest worden zijn we verder wel heel relaxt de ochtend doorgekomen. Ik besluit toch een poging tot hardlopen te doen en even te kijken waar ik nu sta (na slechts het korte rondje in Riga in één week en het beurse en toch nog wat snotterige lijf). Terwijl Deen nog even terug zijn bed in duikt ren ik vol goede moed de straten van Tallinn op. Ik besluit ca 10 a 12 te proberen en dan morgen voor hetzelfde aantal kilometers te gaan. Net buiten de stad moet ik wel even een lange trap oprennen waarna ik over een plateau loop. Er liggen plassen van gesmolten ijs. Ik stap midden in een diepe ijskoude plas water waardoor mijn schoen even vol lijkt te lopen. Terwijl ik beetje loop te mopperen en mijn schoen uit loop te schudden is het ongelooflijk maar waar.... ik ga wederom onderuit. Een stukje bevroren weg die mij heerlijk uit laat glijden. Dit maal kom ik op mijn rug terecht. Met een zeik natte rechterkant sta ik op en ben even in twijfel of ik al dan niet door zal lopen. Verder geen pijn, slechts de beurse armen die ik al had. Dus ik besluit maar gewoon door te rennen. Waait wel droog. Als ik maar hard genoeg door blijf lopen, hihihi.
De weg langs het water houdt ik aan. Een vlak pad, geen kinderkopjes, om de kat maar niet op het spek te binden. Het is 3 graden, weinig wind en dus heerlijk om te rennen. Zeker wanneer na een minuut of tien ook bij tijden het zonnetje door de wolken komt. Ik geniet.
Net buiten het centrum kom ik langs een redelijk mistroostig stuk stad. Maar ik kom wel veel hardlopers tegen dus mijn vermoeden is dat ik een juiste route heb gekozen. Na ca 8 kilometer kom ik op Pikakari aan. Wat heerlijk hier, vanaf de Pier zie ik alle kerktorentjes van de oude stad. Aan de andere kant kijk ik de oneindigheid in. Hoe heerlijk is dit.
Ik volg een andere hardloper die het natuurpark, wat parallel aan het strand ligt, inrent. Al snel merk ik dat de paden hobbelig, glibberig door het smeltende ijs, en instabiel zijn. Iets met kat op het spek binden...! Ik besluit een lusje te lopen en terug te gaan naar het vlakke stabiele pad die mij uiteindelijk terug zal leiden richting oude stad.
Ondertussen hangt Deen al diverse malen aan de telefoon of stuurt foto's. Hij is inmiddels ook het hotel uitgelopen en op speurtocht gegaan. Al zijn bevindingen wil hij graag per direct delen dus elke tien minuten ringelt mijn mobiel. Op die manier schiet het niet op om vlot door te kunnen lopen maar het is ook te lief hoe hij met zijn enthousiasme keer op keer aan de lijn hangt. Ook heeft hij een Etse vlag gekocht en voor mij een koffiemok van Tallinn waarvan hij hoopt dat ik 'm mooi zal vinden!
Na ca 16 kilometer kom ik terug in de oude stad waar ik diverse steegjes in ren die opwaarts blijken te gaan. Over de met kinderkopjes bestrate steegjes waarbij je redelijk vaak om bosjes toeristen om moet lopen is dit best even een benen-killer. Toch is het leuk om rennend een site-seeiing te doen. Ik besluit naar het hoogste punt te gaan zodat ik mijn laatste kilometer alleen maar hoef te dalen. Uiteindelijk, wel wat kapot en met leeggelopen benen, heb ik toch een halve marathonafstand eruit weten te persen. Geen toptijd maar de afstand ben ik toch blij mee. Als ik dinsdag er nog een 15 uit weet te halen dan lig ik wel weer aardig op schema voor de laatste 6 weken tot de marathon
Ook Deen is volop in de weer binnen de oude stad. Hij komt zelfs nog in een Oekraïne demonstratie terecht en stuurt de een na de andere foto door. Wanneer ik net in het hotel 2 flesjes water heb gehaald en naar binnenwerk komt ook Deen binnenlopen. We kletsen in de lobby even bij en besluiten dan naar de kamer te gaan zodat ik kan douchen en we daarna voor een late lunch de stad in gaan.
Bij een Italiaan strijken we neer en bestellen een pizza en een lasagna. Vervolgens lopen we richting de orthodoxe Alexander Nevski kathedraal die op de Kathedraalheuvel staat. Gebouwd in 1895. Gereed in 1900. Van de zomer was deze gesloten maar Deen had al uitgevonden dat de kerk vandaag opens is. Net als de Russisch orthodoxe geboorte Kathedraal in Riga is deze Russisch orthodoxe kathedraal zeer streng. Foto's maken en mobiele telefoons zijn ten strengste verboden. Binnen in de kerk is het pracht en praal met veel bladgoud en diverse hoekjes met grote kandelaars, schilderijen van heiligen en kleine altaars waar gebeden kan worden. Door de hele kerk heen zie je mensen af en aan kruisjes slaan en bidden. Er staat een heel oud kreupel mannetje voor één van de kleine altaren voor zich uit te staren, gebedjes op te sommen en continue buigingen te maken naar de heilige die op het schilderij staat. De man komt zo aandoenlijk over en blijft mijn aandacht trekken. Ik heb het idee dat hij (nog) alleen en eenzaam is. Maar dat blijft een aanname natuurlijk. Rechts in de kerk is een kleine dienst oid gaande. Er een een koor aan het zingen, en twee bisschoppen (denk ik) zijn bezig met wierrook en heilig water te besprenkelen over een klein groepje mensen die daar in de ruimte staan, Ondertussen worden gebeden opgesomd. Na een kwartier besluiten we naar het parlementsgebouw te gaan wat tegenover de kathedraal ligt
We zijn net op tijd om vanaf de parlementstuinen de zonsondergang te zien. Het is een prachtig gezicht. De vlag op de oude toren wordt binnengehaald na zonsondergang. En die wil Deen niet missen dus we staan met onze videocamera klaar om het binnenhalen van de vlag vast te leggen. Een ceremonie waarbij de eerste zin van het volkslied in herhaling wordt gespeeld. Deen laat weten morgen ook het hijsen van de vlag bij zonsopgang te willen zien. Dat wordt dus vroeg uit de veren. We checken de tijden en zien dat de zon morgen om 7.29 opkomt. We maken het plan om half zeven op te staan, zeven uur het hotel uit, hijsen van de vlag te zien en dan terug naar hotel om te ontbijten. Klinkt strak!
De kleuren in de lucht zijn heel indrukwekkend. Op de camera van de iphone eigenlijk niet goed vast te leggen. Het is van lichtblauw naar lila naar donker rood. Echt prachtig. Ik kan mijn blik er niet vanaf krijgen.
Na het binnenhalen van de vlag wandelen we terug naar het hotel en besluiten eerst de wellness in te gaan. Dat is heerlijk. Ondank de wilde plannen komen we in het bubbelbad erachter dat we eigenlijk kapot zijn. Het liefst zouden we in onze pyjama in het hotel wat willen eten en dan ons nestje in. Uiteindelijk belanden we toch in het Viru Lokaal, Een Etse variant van de Irisch Pub. We bestellen een bierjte en wijntje en een hap waarna we echt gelijk richting hotelkamer gaan en ons nestje induiken.
Wat zal ik doen vandaag…
Toch wel een beetje beurs wakker geworden. Ondanks de schade meevalt, gelukkig, is op diverse plekken in en aan mijn lijf te voelen dat de val gisteren een flinke smakkerd is geweest. Daarnaast toch ook nog steeds wat furieus dat dit 2 maal binnen 3 dagen gebeurde.
Ik schuif aan bij het ontbijt en bedenk wat ik zal doen. Ik twijfel of ik toch nog even een stukje zal hardlopen om te kijken hoe dat gaat. En daarna even zwemmen misschien? Met een strakke
tijdsplanning in mijn hoofd boek ik de Spa. Maar zodra ik mijn kop koffie leegmaak om aanstalten te maken denk ik… waarom het noodlot tarten. Of daar sprake van is weet ik niet maar het voelt zo.
Ik ga tot de uitcheck niets doen.
Deen belt intussen een keertje of 100. Spannend, zin in, of ik wel bereikbaarblijf, wat hij nog mee moet nemen en… en… en.
Om 12 uur check ik uit, stal mijn koffers en besluit naar The getto and Holocaustmuseum te gaan. Echter blijkt ie dicht op zaterdag.
het wordt het occupatiemuseum!
Het is wederom indrukwekkend…
Terwijl heel Europa feest viert vanwege de bevrijding vluchten de mensen in de Baltische staten de bossen in, in de hoop dat Europa hun komt helpen in de strijd tegen het communisme. Maar ze kwamen niet!
Extreem rechtsbeleid was vertrokken, extreem linksbeleid kwam er in. En welke is erger? The answer: allebei even erg, even bizar, even mensonterend, even misselijkmakend!
Dat de Duitsers tijdens WOII mensen deporteerden richting Kampen waarvan we weten in welke extremen mensen werden behandeld, dat weten we en daar is volop over geschreven.
Maar zelden lees ik over de vele deportaties die het Sovjetregime uitvoerden. Tussen 1939 en 1949 zijn vanuit Letland meer dan 55.000 mensen, mannen, vrouwen, kinderen en babies, op dezelfde wijze
in treinen bedoeld voor vee, gedeporteerd naar Siberië en andere uithoeken van Rusland. Een reis die 11 tot 15 dagen duurde. Niet iedereen overleefde dit. De kampen waren niet veel beter dan de
Duitse kampen.
Naast de deportaties zijn duizenden mensen verdwenen en nooit meer teruggevonden.
min de andere Baltische landen zullen de cijfers en geschiedenis niet anders zijn.
# getekende poster van een student die tijdens demonstraties werd gebruikt “
Ik betrap mijzelf erop dat mijn boosheid mbt de Oekraïne oorlog toeneemt. Wat hier in het verleden gebeurd is, mag toch nooit meer gebeuren!
Van alle verhalen en ellende begin ik mij echt naar te voelen en besluit richting uitgang te lopen.
Out off the blue kom ik in een bijeenkomst van Oekraïners terecht. Vandaag 2 jaar geleden begon de oorlog. Er worden beelden getoond, via online verbinding met mensen in Oekraïne gepraat en en man
vertelt over de dood van zijn vrouw en 2 kinderen tijdens een inslag van de Russen.
Iedereen is doodstil. Zit ademloos te luisteren. De vrouw die de bijeenkomst leidt vertelt huilend een verhaal. Luisteraars pinken ook een traan weg of blijven stilzwijgend voor zich uit staren. Ik
sta met een brok in mijn keel. Ik versta niets van wat ze zeggen maar de emotie die deze mensen uitstralen is zo sterk, je moet van beton zijn wil je die niet voelen!
Beetje verdwaasd slenter ik door de regen de steegjes door. Ongemerkt kom ik uit bij mijn favoriete restaurantje. Ik ga naar binnen en trakteer mijzelf op een maaltijd. Het is toch s…t weer, mijn
lijf beurs en even genoeg heftige verhalen op moeten nemen. Tijd voor wat luchtigers…
Weet niet zo goed of het mijn dag of trip wel is
Die 123 meter hoge toren van de Petri Church schijnt de hoogste kerktoren van Europa of wereld te zijn…, las ik ergens! Beetje hoogtevrees was dus niet zo raar! Vind ik!
Ondanks redelijk brak wakker worden zat ik strak 9 uur aan het ontbijt. Mijn lijf vraagt nog steeds om een zéér rustig ochtendmodus dus daar ben ik maar gehoorzaam aan. Ondertussen gaat mijn
mobiel. Het is Deen. Ik pak op en aan de andere kant galmt gelijk zijn stem vol enthousiaste… “ hej daar, wat doe je, waar ben je, loop je door de stad, hoe is het daar… 26 vragen in 30 seconden…
we kletsen wat en Deen zegt erg uit te kijken naar morgen . Al vindt hij het wel spannend om alleen te vliegen.
We spreken af morgenmiddag nog even contact te hebben.
Na een hoop gefreubel en luieren ga ik er net na de middag toch op uit om het gevoel te stillen toch iets van R?ga te hebben meegepikt. Ik wandel naar de Dom van Riga waar ik best wat kracht moet
zetten om de hoge zware deur te openen. krakend en piepend gaat de loei zware deur gestaag open.
Na het kopen van een ticket loop ik de kerk in. Komt mij bekend voor, denk ik. Alsof ik hier eerder ben geweest. En dat was ik…. Eenmaal in het klooster buiten besef ik dat ik hier van de zomer ook liep. Hoe wazig kan je zijn. Denken dat je iets nieuws gaat ontdekken en erachter komen dat je er al geweest bent. Effin, de kerk is mooi en ik geniet van mijn bezoek.
De Gotische Kathedraal stamt uit de jaren 1200 cq 13e eeuw. De eerste steen werd in 1211 gelegd door bisschop Albert van wie het beeld buiten in de kloostertuin prominent aan de muur hangt. Net als bij bijna alle kerken heeft ook de Dom van Riga in de oude tijden branden ed moeten ondergaan waarna herbouwing en restauraties hebben plaatsgevonden. De Dom is de hoofdkerk van het Lutherse bisdom en ook een van de grootste kerken van de Baltische staten. En dan lees ik vanmorgen ergens dat de toren van de Petrikerk met 123 meter de hoogste van.... is, maar krijg ik hier de informatie onder ogen dat de toren van de Dom 140 meter hoog is. Volgens mij is dat toch echt hoger! Effin, het is allemaal maar om het even en 123 of 140 meter.... het is allebei hoog. Zeker wanneer je boven in het topje staat!
Tijdens de Sovjet Periode werd de Dom van Riga omgebouwd tot concertzaal, evenals de RussischOrthodoxe Kathedraal van de geboorte van Christus (waar we van de zomer zijn geweest en vrouwen verplicht een jurk moeten dragen) die tot planetarium werd omgebouwd. Het altaar werd door de Sovjets verwijderd. In 1959 kreeg de Dom zijn religieuze functie weer terug!
In het centrum van de Dom staat een imposant bassin met daarin heilig water. Een grote natuurstenen kom op een gietijzeren onderstel, De doopbassin met heilig water is met recht een pronkstuk en stamt uit de 16e eeuw. Het is volgens mij aan de kerk geschonken maar het precieze ervan weet ik even niet.
Na twee rondes door de kerk en klooster loop ik langs de "ik heb geen zin vandaag" meneer door de zware kerkdeur naar buiten de stad verder in.
Het is wel opvallend drukker in de stad. Ondanks de nattigheid.
Vanaf het Domplein wordt mijn aandacht door een paar oude pandjes getrokken in een zijsteeg.
Ook loop ik langs de drie broeders. Drie huisjes op een rij die als de oudste stenen huisjes van Riga en Letland bekend staan. Er is wat sprake van verzakking en scheefstand om maar zo te zeggen,
maar… ze staan overeind. Heel gaaf dit soort pandjes.
Tijdens de route kom ik wederom langs het gele huis en besluit de straat in te lopen om te kijken wat die hele rij gele huisjes zijn die achter die gele gevel zitten. Ik kan het zo gauw nergens
aflezen maar ik vermoed dat het vroeger pakhuizen zijn geweest. Elk blok heeft een ingemetseld nummer met een Naan
Door hetzelfde park van gisteren vervolg ik mijn weg. Ik denk terug aan van de zomer toen ik hier met Deen liep. Wat hebben we genoten van R?ga en hoe gezellig was het.
Inmiddels loop ik langs het hotel waar we sliepen en besluit naar onze favoriete ontbijtplek te gaan. Jawel, bij Kukotava, daar waar de croissantjes 3 euro per stuk zijn.
mij stuur Deen een foto en vraag “ ken je dit nog?” Waarna snel het antwoord JA volgt!
Naast de croissant bestelnummer ook een quiche. Heb werkelijk nog nooit zo’n zalig en mega verse quiche gegeten. Een engel die op je tong piest.
Ik kijk naar vitrine en bedenk mij dat ik dat hele ding wel leeg kan vreten. Wat een zaligheid hier. De liefde waarmee het eten hier gemaakt wordt proef je in alles terug. Prachtig!
In ieder geval heb ik een flinke wandeling erop zitten. Dat is al heerlijk
Ik luier en freubel wat, drink een bak thee en besluit dat ik toch even ga testen hoe het met hardlopen gaat. Sinds een week niet meer gelopen vanwege het virusje. Dat baart mij, aangezien 14 april langzaam dichterbij komt, toch wat zorgen.
Uit de koffer trek ik mijn run-plunje, gooi het om mijn lijf en ren de straat op. Ik ben verrast over hoe fijn en soepel ik loop. Wel lastig met de vele stoplichten en kinderkopjes op de straten
maar ik krijg er toch een positieve flow van. Tot ik bij de 4,5 km een straat oversteek en op de donkere zwarte straat de zwarte rubberen drempel niet zie. Out off the blue zie ik de grond op mij
afkomen en kom met een enorme klap frontaal op de straat te recht. 2 dames blijven verschrikt staan en helpen mij vervolgens overeind. Na al mijn ledematen te hebben gecheckt of ze het nog steeds
doen ga ik met zere bovenkaak, gebroken tand, twee beurse handen en geschaafde knie rustig lopen naar het hotel.
Eenmaal in het hotel bedenk ik hoe ik mijn zilveren met Amber belegde armband die ik van mijn moeders verjaardagsgeld van de zomer in Riga heb gekocht afgelopen herfst verloor. Hoe ik de sleutelhanger uit Riga paar week terug aan de sleutels van mijn nieuwe fiets deed en de hanger dezelfde dag van mijn sleutels is verdwenen…
Ben niet bijgelovig maar iets in mij zegt dat er iets met Riga of tussen Riga en mij is. Ondanks ik geniet van deze leuke mooie stad ben ik niet helemaal zeker of ik hier wel hoor te zijn.
Voor nu ga ik maar gewoon wat eten en daarna lekker slapen. Morgen weer een nieuwe dag waarop ik uitkijk naar de komst van Deen. Zo gezellig!
Baaldagje en weer even terug in het Sovjettijdperk
Had wilde plannen. Te veel om in 1 dag te proppen. Maar wie niet waagt wie niet wint dus 7 uur ringeld de wekker in mijn oor.
Voel mij niet opper best. Sinds zondag grieperig en gisteren lange dag. Misschien toch beter even relaxt op te staan en de dag laten komen zoals die komt.
Ik zet koffie en duik daarmee terug mijn bed in waarbij ik op mijn Chromebook het journaal kijk. Rond 9 uur relaxt naar het ontbijt waar mijn maag- en darmstelsel niet blij van worden. Dit is
balen?.
Beetje noodgedwongen blijf ik de ochtend op mijn kamer met een bak thee. Werk een beetje, bel het thuisfront en zit te bedenken wat ik dicht bij huis kan doen. Rond half 1 besluit ik maar gewoon de straat op te gaan. Frisse lucht pakken kan nooit kwaad. Terwijl ik wandel besluit ik naar het Bastejkalnapark te lopen waar Deen van de zomer graag heen ging. Een heerlijk relaxt plekje aan het water met slingerpaadjes, standbeelden en monumentjes, her en der aan de rand een kioskje of patisserie(in de zomer) mooie bloemen. En waar ook de rondvaarten zijn. Misschien is dat een optie. Kan ik gewoon lekker rustig zitten en kijken. Met een rommelmaag en wattenhoofd is dat geen gek idee
En dat die rondvaarten nu niet gaan had ik ook zelf wel kunnen verzinnen natuurlijk. Stom! Niettemin is het heerlijk buiten. Een graadje of 4, droog, geen wind, enkel bewolkt. De rondvaart denk ik
er maar bij en wandel lekker door langs het gele huis cq lange rij gele huizen en het water.
Onderweg besluit ik terug te gaan naar het KGB museum. Dit was de hekkensluiter van de roadtrip met Deen afgelopen juli. We konden toen alleen de tentoonstelling zien maar geen rondleiding meer boeken voor de celblokken.
Ondanks ik mij beroerd voel en in twijfel sta of het niet beter is terug mijn bed in te duiken loop ik toch door. Tien voor twee loop ik de deur door die je, net als vorige keer, terugbrengt in het Sovjet tijdperk en zowaar heb ik het laatste ticket voor de rondleiding van 14:00.
Maar vlagen van de uitleg vang ik wel op. Daarbij, alleen al het zien en aanwezig zijn spreekt voldoende tot de verbeelding over hoe het wel en wee hier is geweest. Alles in deze ruimtes ademt de ellende en mensonterende taferelen uit die hier tijdens de Sovjet- en Nazi-occupatie heeft plaatsgevonden. Tot en met 1941 werd het gebouw, wat van oorsprong bedoeld was voor woonappartementen, gebruikt door het Sovjetregime. Van 1941 - 1944 / 1945 werd het voor een soortgelijk regime gebruikt nl de Nazi's, Na de bevrijding van WOII ging Letland weer over in het Sovjet Regime en nam de KGB dit gebouw weer in gebruik. We worden door allerlei ruimtes geleid. Beginnende bij de aanmeldkamer, waar kopieën van aanmeldformulieren van gevangenen ed liggen. Het cellencomplex bestaat uit een diversiteit aan cellen. Maar die diversiteit bestaat zeker niet uit luxe. Het gaat van 1 persoonscellen waar slecht tussen twee muren een smal plankje geklemd zit waar je net op kan zitten. Geen licht, geen water, helemaal niets. Je kan zitten of je kan staan. That's it. Sommigen past net 1 bed in of een stapelbed. En er zijn cellen met 2 stapelbedden. De meeste cellen hebben geen raam. Deur dicht is dus pikkedonker en dan was het maar afwachten wanneer je weer wat levenslicht zou zien. Nadat we in de verhoorkamer zijn geweest komen we in een grotere cel met boven in een mini raampje. Met ca 20 man is het wat passen en meten. De gids laat weten dat in deze ruimte 30 tot 40 gevangenen (minimaal) werden gepropt waarbij het een mega uitdaging was om je matrasje om op te slapen passend neer te kunnen leggen. Dat gaat dus gewoon niet. Echt bizar. Naast de deur staat een metalen emmer die als wc dient. Alleen in de ochtend en in de avond mocht één van de gevangenen de emmer legen. Je hebt in dit gebouw niet veel fantasie nodig om voor je te zien hoe het hier is geweest..
Via de buitenplaats waar in uitzonderlijke gevallen de gevangenen naar buiten mochten, en verplicht rondjes moesten lopen...
...komen we in de keuken terecht waar de situatie eveneens weinig tot de verbeelding overlaat. Of eten wel of niet gezond of van kwaliteit was speelde geen rol. Verontreinigd water en eten wat slechts eten werd genoemd maar waarvan je eigenlijk niet wist wat het wel was waren de standaard.
Ondanks je je bewust bent van het mensonterende beleid blijf je tijdens de toer van de ene in de andere verbazing vallen. Je kan het je gewoon niet voorstellen dat mensen zo met mensen omgaan. Mensen die andere mensen behandelen als "een niets". En waarom? Alleen al het hebben van net een verkeerd boek in je boekenkast was een reden om je minimaal 7 jaar in gevangenschap (met alle ontberingen) te zetten. Het zeggen van een verkeerd woord kan leidentot executie... het is niet te bevatten.
Wanneer je dan denkt gedurende de toer door alles wat misselijkmakend is heen bent gelopen en hebt gehoord, eindig je in de executiekamer. Even dacht ik dat ik het niet goed had gehoord. Executies in de kamer boven je keuken, naast je kantoor ... ??? Maar het blijkt echt om een inpandige executiekamer te gaan waar in totaal 200 gevangen tegen de muur werden gezet. Om het KGB qua schoonmaakwerk wat makkelijker te maken werd er vooraf plastic tegen de muur gehangen zodat het wat sneller op was geruimd allemaal. Met een afvoerput in een gootje op de grond kon het bloed makkelijker worden weggespoeld. Als je maag nog niet aan het omkeren was dan gebeurt dat hier wel, in deze kamer. Ik sta hier en denk van alles te gelijk maar betrap mijzelf ook op het gevoel van haat wat, tegen de wezens die dit op hun geweten en uitgevoerd hebben, opkomt. Het is echt walgelijk!
Op de muren in de executiekamer zie je allemaal stickertjes, geel en groen. De gele stickertjes markeren de kogelgaten waar DNA op is gevonden waardoor de vermoorde gevangene een naam heeft gekregen en groene stickertjes markeren de kogelgaten waar geen DNA bij is gevonden. Van de 200 geëxecuteerden in deze kamer is van 188 personen de identiteit bekend.
Blij dat ik de kamer uitloop. Tijd voor frisse lucht. Van de zomer liepen Deen en ik met een bedompt gevoel het museum uit. Vandaag loop ik met dit gevoel in dubbelfout de deur uit. Zeker de moeite waard, zeer indrukwekkend maar bikkelhard. Niettemin wel belangrijk dat we dit, evenals wat in WOII is gebeurt, nooit mogen vergeten en de helden die hier tegen in verzet kwamen altijd blijven herinneren.
Met een onprettige maag en wattenhoofd zwerf ik verder over de straten van Riga. Eigenlijk vraagt mijn lijf naar een bed. Maar om de indrukken te laten bezinken loop ik een extra rondje zodat de koude lucht de kans krijgt het brein wat af te laten koelen. Ik aanschouw een aantal imposante gebouwen. Bij het museum twijfel ik even of ik naar binnen zal gaan, maar mijn energie is eigenlijk op. Ik geniet voor nu even voldoende van de aanzichten. Een bezoek ergens binnen bewaar ik voor een andere keer.
"The National museum of art"
Via het park loop ik terug en kom langs de Nationale Opera van Riga. Das mooi want dan weet ik gelijk hoe ik vanavond moet lopen. Voor het gebouw staat een standbeeld van de man die in 1910 burgemeester van Riga was. Met zijn vrouw en hond. Het operagebouw zelf stamt uit 1863. Waarom de burgemeester uit het jaar 1910 er dan voorstaat is mij niet helemaal duidelijk. Wie weet kom ik daar nog achter
Via het plein wat van de zomer vol stond met terrassen en muziek maar er nu godverlaten bij ligt loop ik richting hotel en besluit even een uurtje terug naar bed te gaan. Tegen vijf uur besluit ik toch maar een poging te doen om een beetje te eten en te kijken wat dat lijf van mij met het eten doet. Ik blijf safe in het restaurant van het hotel... Tegen zessen maak ik mijzelf klaar om richting Opera te gaan. De eerste keer in mijn leven dat ik een operavoorstelling bij ga wonen. Ik ga naar Faust en ben echt heel nieuwsgierig. Met een rommelmaag loop ik half zeven de deur uit. Kijkend op mijn googlemaps loop ik binnen drie minuten tegen een lantaarnpaal aan. Verdwaasd kijk ik om mij heen hoe ik tegen een paal aan kan lopen. De mensen die achter mij lopen kijken mij even verdwaasd aan hoe iemand in hemelsnaam tegen een paal tot stilstand komt.
Ik herpak mijzelf en kom een klein kwartiertje later bij de opera aan. Zo stil het overdag in de stad is zo bruisend lijkt het in de avond te zijn. Overal zie ik mensen en verkeer op straat. Beetje levendigheid voelt ook wel lekker.
Het Operagebouw is prachtig. Er heerst een sfeer die je verwacht bij een opera. Alles binnenin het gebouw is authentiek. Van vloerkleed tot elk lampje. En bij de jassen afgifte krijg je niet een armzalig papieren bonnetje met je nummer maar een ware grote koperen munt.
Een dame in zwart kostuum brengt mij naar mijn plaats. Een lodewijk IX stoeltje direct om de hoek bij de deur. Dat is mooi ingeval mijn maag het toch even niet trekt, ben ik snel het hoekje om!
En dan is het ook even wachten tot de koning en koningin komen natuurlijk....
Maar die kwamen niet. Hadden andere afspraken vanavond!
Het is indrukwekkend. De muziek is rustgevend en de kostuums zijn prachtig. Het is een lange operavoorstelling. Niet te zwaar wel dramatisch. Het gaat over het goed en kwaad. De duivel die een pact met god heeft gesloten en vervolgens een student voor zich wint die op zijn levenspad zich laat leiden door...
Gelukkig heb ik het verhaal een beetje ingelezen. De Opera werd in het Lets gezongen en daar versta ik natuurlijk geen snars van. Dus met de beknopte achtergrondinformatie kon ik het verhaal op sommige stukken na redelijk volgen.
Het hoekje waar ik zat op de achterste rij naast de deur, het goedkoopste plekje in het gebouw, had natuurlijk ook een "tegenover hoekje", het andere goedkoopste plekje in het gebouw. Vanuit de deur ging een rode loper richting rand van het balkon. Op de achterste rij links van de rode loper en de deur , "het tegenover hoekje" zaten twee letse mannen continue te kletsen. Heel storend. En voor mij zat een vrouw van pak 'm beet 2 meter 50 lang waardoor ik alles wat rechts op het podium gebeurde niet goed kon zien. Aangezien de achterste rij uit losse Lodewijk stoeltjes bestaan voelde ik mij niet bezwaart om na de tweede pauze mijn stoeltje op te pakken en 'm op de rode loper in het midden van het pad te zetten met mijn rug tegen de deur aan.
De twee letse mannen waren gelijk stil en keken mij beetje geïrriteerd aan. Foei, iemand die haar stoel verzet… Ik denk, Foei, 2 zakken hooi die tijdens de voorstelling zitten te kletsen. Dus ik keek terug en gebaarde met mijn wijsvinger voor mijn mond stil te zijn. Met mijn andere hand wees ik naar mijn oor en gebaarde te luisteren. Vervolgens sloeg ik mijn benen over elkaar, wierp mijn handen in mijn schoot en keek en luisterde aandachtig verder. Prima zicht! De twee mannen heb ik niet meer gehoord en voor het gordijn viel heb ik mijn stoel terug gezet.
Met verbazing heb ik zitten luisteren hoe de zangers hun stemmen beheersen, van luid naar zacht met vloeiende overgangen naar toonhoogtes. Eigenlijk heb ik nooit eerder zo naar zang geluisterd. Het bespelen van een instrument is niet anders dan het bespelen van je stem. Hoe kunstig en knap is dat. Drie en een half uur duurde de voorstelling, inclusief twee pauzes. Ik vond het amazing. Een mooie ervaring en zeer zeker de moeite waard. Blij dat ik dit gedaan heb.
Na de drie en half uur durende voorstelling hebben we ongeveer een gelijkwaardige tijd applaus staan te geven. Net toen mijn handen echt pijn gingen doen viel het gordijn naar beneden. Mooi. Beneden bekijk ik nog even aandachtig de authentieke details in het operagebouw. Echt prachtig. Wat kan ik daar van genieten.
Eenmaal buiten bel ik even met het thuisfront. Ik zie op mijn telefoon dat Roma Feyenoord 1-1 staat. Er is hoop. Met de frisse koude lucht op mijn bol wandel ik naar het hotel. Tijd om mijn bedje in te duiken. Ondanks niet fit toch een heerlijke dag gehad. Morgen hopelijk wat fitter.
“Zeer uitnodigend om morgen de eerste te zijn”
Tegen verwachting in .... Back in Riga
Wat hebben Deen en ik lang na zitten te genieten van onze Roadtrip door Helsinki, Estland en Riga. Regelmatig hebben we het er nog over. "Oh mam, weet je nog ...." "Oh Deen kan je je nog herinneren ...." Bij tijden wordt er weer gescrold in de fotobibliotheek om eea terug te kijken aan foto's, waarbij enigszins wordt getracht het gevoel van toen weer terug te halen. Het was knus met ons tweetjes in dat kleine autootje op de onbekende weg die soms naar het oneindige leek te leiden. Om de dag weer op een route naar iets waarvan we niet wisten wat, en op elke plek weer samen de zoektocht starten van de omgeving en wat we wilden zien of doen. Het was soms ook even zoeken naar elkaar. Het vinden van de juiste balans mbt elkaars wensen, verlangens en ritme. In het begin verliep dat weleens stroef. Heel stroef! Maar uiteindelijk ging het gesmeerd. Te leuk. Tegen verwachting in ... Back in Riga! Hoe heerlijk om hier weer te zijn.
Ik zat er tegenaan te hangen om mijzelf een weekje op te sluiten ergens. Kon moeilijk de focus pakken mbt een aantal zaken dus dacht, laptop, werk, wandel- en hardloopkleren in de tas gooien, en even weg van huis om somewhere only the lonely mijn rust te pakken, en ongestoord mijn bureaucratische mallemolen op orde brengen in combinatie met wat ontspanning zoeken...
Toen drie van mijn vier mannen begin februari vijf voor twaalf op skivakantie gingen zei nr vier, Deen, dat ie wel graag terug naar Tallinn zou willen. Samen herinneringen ophalend besloten we mijn wens voor een weekje rust/werken/lopen te combineren met zijn wens naar Tallinn. Zo gezegd zo gedaan met resultaat dat ik vandaag op Letse bodem ben geland. 13.00 stond ik op Riga airport waar ik een Bolt nam richting hotel. Onderweg reden we langs lange grauwe stukken met de standaard oostblok betonblok woningen. Even voelde ik mij weer teruggeworpen in de Sovjet tijd. Een kortdurend gevoel van mistroostigheid overviel mij even. Eenmaal aan de rand van het centrum waar ik de torentjes van de kerken in de oude stad op zag doemen maakte de mistroostigheid plaats voor een gevoel van welbehagen. In het hotel gooide ik mijn spullen neer, schoof mijn wandelschoenen aan mijn voeten en ging de straat op. Al na de eerste stappen werd mij duidelijk dat ik bij voorbaat al tijd te kort zal hebben in deze drie dagen. Effin, eerste bestemming: The Central market. Geweldig, zodra je de eerste van de vier martkhallen binnenloopt sla je al stijl achterover van de vis en augurkenlucht. Eigenlijk niet te harden, Het is zo goor dat het bijna lekker is. Voor een ADHD'er zou dit niet the place to be zijn met al die geuren door elkaar. Naast vis en zuur ook prachtige kramen met kleurrijk fruit en talloze doosjes en potjes kruiden.
Hal 2 en 3 bestaan vooral uit niet etenswaren. Van sieraden tot koffers en tassen tot kleding enzovoort, waarna je in hal 4 terechtkomt en je in de gelegenheid bent om lekker neer te strijken in een open pub of foodcorner. Ziet er heel gezellig uit.
Over de promenade langs de Daugava rivier wandel ik richting de brug, Uzvaras Bulväris, waar ik de oude stad insteek. Ik beland op het plein waar het zwarte hoofdenhuis staat. Waar het van de zomer een drukte was waar dagelijks onder het standbeeld artiesten hun zang- en muziekkunsten toonden, is het nu op een enkele sterveling nagenoeg leeg.
Genietend begeef ik mij tussen de oude pandjes en zwerf ik over de oude kinderkopjes kriskras door de straatjes van Riga. Gewoon een random route om even de benen los te lopen. Vervolgens besluit ik richting de Petri church te gaan. Van de zomer stonden we voor een dichte deur. Vanuit de hal hebben we toen door het glas heen een foto van de kerk gemaakt maar daar bleef het toen bij, dus wellicht vandaag nieuwe ronde nieuwe kansen. En ja, een groot bord maakt duidelijk "We are open!"
Bij het loket koop ik een ticket waarbij de dame vraagt of ik ook de toren in wil. How many stairs? Vraag ik haar... Just three little stairs and than you can take the elevator... Nou vooruit. Ondanks mijn hoogtevrees besluit ik de toren mee te pikken.
De Petri church is een lutherse kerk waarvan ik ergens heb gelezen dat de eerste kerk er eigenlijk al rond 1209 stond. Elders lees ik dat het gebouw uit de 15e eeuw stamt... What is true? Ik gok op ergens tussenin dan maar. In ieder geval is ie oud!
Door branden is de kerk rond de jaren 20 in de 18e eeuw en in 1941 (deels) verwoest waarna beide keren gerestaureerd.De laatste werkzaamheden omtrent de restauraties waren in de jaren 70 van vorige eeuw. Het staat op de lijst van "must see in Riga". Aan de buitenkant vind ik de kerk zeker indrukwekkend. Zeker wanneer je er even een extra rondje omheen loopt. Ongelooflijk kolossaal. Echter moet ik bekennen dat ik, wat binnen in de kerk betreft, mooiere en meer indrukwekkende kerken heb gezien. Het is een donkere en sobere kerk. Eigenlijk ben je er redelijk snel doorheen. Er is een kleine tentoonstelling van opgravingen en een minitentoonstelling van kunstige aardewerken. Maar ook deze heb je in enkele minuten gezien. In veel kerken ontstaat er bij mij een bepaald gevoel, maar ik merk dat het aanwezig zijn in de Petri church mij eigenlijk niets doet. Nou wellicht gaat de toren wat brengen.
Vol goede moed loop ik de eerste drie trappen op waarna ik een jonge gast op een bankje tref die vol aandacht op zijn telefoon zit. Hij kijkt even op wanneer ik voor hem sta, staat zelf ook op en zonder een woord te wisselen drukt hij op de knop van de lift, gaat er zelf instaan nadat de deuren zijn geopend en gebaard mij ook in de lift te gaan staan. Ik volg! Hij drukt de knop in waarna de liftdeuren sluiten en hij weer vol aandacht in zijn telefoon duikt. Telefoonjunk! De lift stijgt, en stijgt en stijg en stijgt, er komt geen eind aan. Mijn benen beginnen als lood te voelen waarbij ik door de kieren heen het licht van de openlucht voorbij zie vliegen. Innig hoop ik dat de lift stopt maar het stijgen lijkt oneindig te duren. Sh....ttt waarom doe ik dit?
123 meter hoog stopt de lift, de deuren gaan open, en tegen de wand van de lift aangeplakt zie ik dat met slechts 2 flinke stappen de reling van de toren is bereikt. Mijn benen willen niet uitstappen. De telefoonjunk kijkt mij aan met een blik van "Gaan we nog wat doen vandaag?¨ waarna ik hem vraag, blijf jij hier wachten? Nee, zegt hij, I go down! Wanneer kom je terug? Vraag ik, waarop hij antwoord dat hij wellicht met 5 a 10 minuten weer terug boven is. In a split second stap ik met bibberende benen uit de lift waarna in een flits de deuren sluiten en de telefoonjunk foetsie is.Een soort filmmoment uit back to the future!
Keiharde wind raast over mijn bol. Door de dikke betonnen spijlen kijk ik recht de diepte in. De twee stappen tot de reling durf ik niet te zetten. Met mijn rug tegen de muur geplakt schuif ik een stukje naar rechts. Daar voelt de wind nog harder.... vind ik nog enger, dus schuif ik langs de lift deuren nog steeds tegen de muur geplakt naar links. Vloekend tegen mijzelf waarom ik zo nodig naar boven moest ga vervolgens op mijn hurken zitten in de hoop dat ik mij beter of veiliger voel maar de hoogtevrees krijg ik niet onder controle. Liefst ga ik kruipen. Ik kan geen kant op, kan niemand bellen en er is ook geen knop die ik in kan drukken zodat ik sneller gehaald wordt. Moederziel alleen sta (of zit) ik daar op 123 meter hoogte in een torentje van krap 4 a 4.5 meter doorsnee. Vreselijk. Gehurkt tegen de muur pal naast de lift blijf ik zitten tot de telefoonjunkie weer terugkomt. Zo opgelucht wanneer ik de liftdeuren open hoor gaan en ik niet weet hoe snel ik in die lift moet springen.
Vanaf de muur schiet ik een paar foto's als bewijs dat ik echt boven ben geweest. Geloof niet dat ik ooit zo snel een foto heb genomen om maar niet te hoeven kijken.
Achteraf zie ik dat ik wel The Central Market mooi in beeld heb. Dat is dan een geluk bij een ongeluk, hahaha
Eenmaal beneden vervolg ik mijn zwerftocht door de straten van Riga. Ergens onderweg rol ik een huiskamerachtig zaakje in om een bak koffie en een stuk Quiche soldaat te maken. Een leuk tentje waar zowel student als volwassenen met hun laptopje en studieboeken zitten. Das mooi, een gezellige workspot. Goed om te weten waar ik eventueel neer kan strijken.
Mijn wandeling hervattend zie ik onderweg een eenzame muzikant die met zijn fluit liederen musiceert voor nobody op een verlaten plein. Ik heb met hem te doen.
Terug in het hotel duik ik lekker de SPA in en zwem mijn kilometertje. Daarna een heerlijke warme douche, een restaurantje zoeken voor een goed maaltje en dan lekker op tijd naar bed. Het was een lange dag
“Hier werd Riga’s eerste nieuwjaarsboom geplaatst in 1510”
