Het is ons eindelijk een keer gelukt… 9 uur stonden we buiten. Niet dat we vervolgens op tijd weg waren aangezien er genoeg andere dingen zijn om te treuzelen, maar we zijn onderweg naar Keila-Joa.

Een natuurpark ongeveer drie kwartier van Tallinn richting de westkust waar de op twee na krachtigste waterval van Estland zich bevindt. Van diverse bloggers begrijpen we dat dit een must see is, dus gaan we dat maar eens checken.

We hebben besloten om de plaatsen die binnen een uur van Tallinn liggen met het ov te doen ipv al een auto te huren. De bus kost ons nl 3 euro per persoon. Daar kan de autohuur niet tegenop. Zodra we de long road op moeten regelen we de auto!Alleen… toen we de de deur uitliepen was het dit…

Maar nu we on the road zijn is het dit…

Ajajaj… net nu we de natuur ingaan. Met slechts blote benen en korte mouwen en verder noppes, ziet dit er wel als een soort beproeving uit. Maar wie zal zeggen dat de weergoden met ons zijn en het straks toch lekker op zal klaren.

En zowaar. We stappen in Keila Joa uit en de lucht is strak blauw met her en der een hele grote witte wolk.Thank God! Hopen dat die wolken wit blijven en niet grijs worden!

We wandelen het park in en horen het kletterende water in de verte. Gewoon maar op het geluid afgaan dan hoeven we waarschijnlijk niet veel of ver te zoeken. Na slechts een koprol staan we inderdaad bij de waterval. 6 meter hoog en ca 70 meter breed. Het ziet er niet echt heel heftig uit, in die zin vindt Deen het wat teleurstellend, maar het is wel mooi. Midden in het groen met ernaast het gemaal dat stamt uit 1500 nog wat.

En natuurlijk moet het water even worden gevoeld. Volgens Deen is het niet koud. Hij zegt er makkelijk in te kunnen zwemmen. Balen dat hij zijn zwembroek net niet bij zich heeft!

De waterval is minder heftig omdat er minder water is!? Het ligt aan de Keila-rivier in Harju, maar de rivier is een stuk smaller dan normaal. Wij stonden boven de waterval op stukken waar normaal ook water overheen stroomt en naar beneden klettert. Het zou de volle breedte moeten beslaan maar dat doet het niet. Sommige delen van de rand blijven gewoon droog staan dus uit de 60 a 70 meter waar vol water overheen zou moeten stromen en naar beneden zou moeten vallen, zijn gewoon happen uit. Het is echt heel veel minder water.
De regenbui die we onderweg hadden zou de indruk kunnen wekken dat er genoeg water valt (er viel echt heel veel water naar beneden…) maar ook in Estland is het klimaat droger en warmer aan het worden. Dat dit zichtbaar wordt in/aan de rivier(en) zou dus zomaar kunnen.

Via leuke bruggetjes kan je de rivier op verschillende plekken oversteken. Het park is een waar hike paradijs, smalle kronkelpaden, trappen en best wel flinke stijgingen. Erg leuk.

Aangezien Deen niet echt een hiker is vindt hij het na 2 uurtjes ook wel welletjes.

Misschien ook wel tijd voor een lekkere lunch want inmiddels hebben we trek en moet ik ook best nodig plassen. Via een omweg over smalle kronkelpaden werken we ons naar het kasteel toe waarin een restaurant zit. Er staat een enorm hekwerk omheen waardoor we ook nog eens het hele terrein om moeten lopen. Eenmaal bij de ingang blijkt het restaurant gesloten. Deen moet dit even verwerken…. Ok, dan lopen we naar de uitgang van het park en kijken we of we een tentje en een wc kunnen vinden. Maar er is niets. Geen eten, tot daar aantoe, een flesje water hebben we bij ons, maar nergens een toilet….!? Echt bizar. Na veel zoekwerk besluit ik een veld in te gaan waar heel veel bosjes/struiken her en der verspreidt staan. Het ophouden tot we in de Zoo zijn (staat vanmiddag op het programma) ga ik echt niet redden.

Ik duik een bosje in maar daar staat al iemand, ik ren over hetzelfde naar het volgende bosje maar zie dat iemand daar al heeft gezeten voor de grote boodschap, ik ren door naar het volgende bosje en mits ik mijn broek op de knieën heb zit er iemand op een bankje tegenover het bosje mij aan te kijken… Ik trek de broek omhoog en ren naar weer een ander bosje maar die is bezet, weer een nieuw bosje maar net als ik alles weer wil laten zakken zie ik dat twee oudjes vanaf de straatkant naar mij te kijken… ik krijg er de kriebels van en loop lichtelijk geïrriteerd met de broek half omhoog het bosje uit en weer het veld over. Deen ziet mij op afstand van bosje naar bosje rennen en besluit maar even heel ver uit de buurt te gaan staan. Hij hoort er even niet bij! Ondertussen vind ik eindelijk een bosje waar ik privé kan plassen, maar eigenlijk schandalig dat er nul voorzieningen te vinden zijn. En aan de bosjes te zien denken meerdere mensen daar zo over. Dus… indien je de Keilafalls bezoekt, naar de wc voor vertrek en niets meer drinken!
Maar verder… Het park en de Keila waterval is zeker de moeite waard. Heerlijk zen! Chill om er te wandelen en even uit de stadsdrukte weg te zijn, alleen jammer dat er nergens een wc is.