Het is een long trip to Narva. Qua afstand is het goed te doen. Maar gezien het feit dat je hier op de snelweg maximaal 90 km per uur mag rijden en op veel tussenstukken maximaal 70 km per uur, is het een heel lange zit.

En even stoïcijns het gaspedaal intrappen is geen optie aangezien de flitspalen je om de oren worden gegooid. Tot tien tellen, beetje kiezen bijten en gestaag als een slakje doorrijden is dan de enige optie. Het maakt wel dat je onderweg enigszins kan genieten van de mooie natuur waar je doorheen rijdt.

Onderweg googled Deen nog wat en komt tot de ontdekking dat de Bastions op zondag al om 16.00 sluiten. Dat is balen want we wilden daar echt graag in maar gaan dit overduidelijk niet halen. Effin, je kan niet alles hebben. In ieder geval kunnen we het kasteel en het narvamuseum doen. Komt goed.

Narva staat echt op Deen zijn lijstje, ook al zeiden verschillende mensen dat er op het kasteel na niet zo veel te zien en doen is. De grens met Rusland, die daar door de rivier loopt, lijkt magisch voor Deen te zijn. Ook kent Narva een grote geschiedenis uit WOII, er is hier veel gevochten. Anyway, met Rakvere als tussenstop halverwege de 240 kilometer is het prima voor mij om erheen te rijden. Deen maak je er helemaal blij mee dus wat willen wij nog meer. Het regent inmiddels toch dus we zitten lekker droog in de auto!

Rond vieren rijden we de stad binnen. Het ziet er niet echt spectaculair uit, maar ach… de voorstad is saai, het centrum zal beter zijn. Maar dat ”beter” komen we eigenlijk niet tegen. Aan weerszijden van de weg staan woonblokken die stammen uit het communistische tijdperk,. Alles ziet er achterstallig en aftands uit. Van wat wij zien toont alles grauw, depressief, Sovjetachtig, louche en eigenlijk niet leuk. De route naar Narva was mooier, leuker en spectaculairder dan de stad zelf.
Deen leest ondertussen op internet dat Narva de meest onveilige stad van Estonia is. Hij heeft het gelijk gehad en stelt voor direct rechtsomkeer te maken.

Ik stel voor toch nog even het kasteel op te zoeken maar het valt niet mee om daar te komen. Google stuurt ons namelijk continue de grens over. In bijna elke straat komen we voor een groot ijzer zwaar hek te staan die pot dicht zit en pas open gaat wanneer je een geldige reden hebt om de grens over te gaan. Het bezoek aan een kasteel hoort daar niet bij.

Er staan twee kastelen. Een aan Russische kant en een aan Estonische kant. Maar de ingang aan Estonische kant lijkt onvindbaar. Ik parkeer de auto om dan maar even langs de rivier te wandelen. Deen twijfelt of hij de auto wel uit wil. Hij zegt zich niet comfortabel cq veilig te voelen maar besluit uiteindelijk het er toch op te wagen.

Uiteindelijk komt Deen een Deen tegen die ook opzoek is naar de ingang van het Estonische kasteel. Deen en de Deen raken druk in gesprek over hun reis en samen vinden we de ingang. Gezien de verloren tijd is er niet veel tijd meer over om het museum te zien maar een glimp weten we in ieder geval mee te pikken.

We besluiten een snelle hap te nemen en dan weg te gaan. Eigenlijk voelen we ons allebei niet echt op ons gemak hier. Bij de grens is het wel rustig maar het soort volk wat hier rondloopt geeft een onvriendelijk maar ook onbehagelijk gevoel.

Na het eten rijden we eerst richting Narva Joesuu, de zee. Onderweg daarheen komen we langs het Duits oorlogskerkhof. We zetten de auto aan de kant en stappen uit om het te bekijken. Het kerkhof is in de jaren 90 gerenoveerd cq herbouwd nadat de Russen het volledig gesloopt hadden. Hoe triest! Het was dan wel de vijand, maar veel van deze mannen hadden geen keus en moesten zich wel op het oorlogs-/strijdtoneel gooien. Dedenze dat niet, dan liep het ook niet goed voor ze af. Is het met de Russische mannen op dit moment niet een beetje eenzelfde verhaal? Blijft altijd ingewikkeld dit soort dingen.

Deen heeft voor de Russen weinig goede woorden over. Eigenlijk lopen we tegen zoveel historie aan waar de Russen, wanneer het om dood en/of verderf gaat, de hoofdrol spelen. Best bizar. Deen loopt nog een extra rondje terwijl ik in de auto vast wil kijken waar we vannacht kunnen slapen. We willen maximaal een uurtje doorrijden zodat we al op de weg richting Tartu zitten. Dat scheelt ons morgen weer een stukje.

Ik zie Deen aan komen lopen en start de auto. Alleen… die start niet meer. Tig pogingen maar de auto doet niets. Zodra ik wil starten gaat er van alles piepen en branden maar de motor blijft uit. Wat een drama. Staan we hier in verlaten gebied. Geen hond te bekennen. Het verhuurbedrijf krijg ik niet te pakken, Kia carservice ook niet. Dan maar het thuisfront om advies vragen… die doen ook hun best vanuit NL contact te krijgen met ANWB of iets dergelijks. Een ding weet ik wel, hier op deze plek wil ik niet stil blijven staan… ik vermoed dat dit een lange avond gaat worden.