Wat hebben Deen en ik lang na zitten te genieten van onze Roadtrip door Helsinki, Estland en Riga. Regelmatig hebben we het er nog over. "Oh mam, weet je nog ...." "Oh Deen kan je je nog herinneren ...." Bij tijden wordt er weer gescrold in de fotobibliotheek om eea terug te kijken aan foto's, waarbij enigszins wordt getracht het gevoel van toen weer terug te halen. Het was knus met ons tweetjes in dat kleine autootje op de onbekende weg die soms naar het oneindige leek te leiden. Om de dag weer op een route naar iets waarvan we niet wisten wat, en op elke plek weer samen de zoektocht starten van de omgeving en wat we wilden zien of doen. Het was soms ook even zoeken naar elkaar. Het vinden van de juiste balans mbt elkaars wensen, verlangens en ritme. In het begin verliep dat weleens stroef. Heel stroef! Maar uiteindelijk ging het gesmeerd. Te leuk. Tegen verwachting in ... Back in Riga! Hoe heerlijk om hier weer te zijn.

Ik zat er tegenaan te hangen om mijzelf een weekje op te sluiten ergens. Kon moeilijk de focus pakken mbt een aantal zaken dus dacht, laptop, werk, wandel- en hardloopkleren in de tas gooien, en even weg van huis om somewhere only the lonely mijn rust te pakken, en ongestoord mijn bureaucratische mallemolen op orde brengen in combinatie met wat ontspanning zoeken...

Toen drie van mijn vier mannen begin februari vijf voor twaalf op skivakantie gingen zei nr vier, Deen, dat ie wel graag terug naar Tallinn zou willen. Samen herinneringen ophalend besloten we mijn wens voor een weekje rust/werken/lopen te combineren met zijn wens naar Tallinn. Zo gezegd zo gedaan met resultaat dat ik vandaag op Letse bodem ben geland. 13.00 stond ik op Riga airport waar ik een Bolt nam richting hotel. Onderweg reden we langs lange grauwe stukken met de standaard oostblok betonblok woningen. Even voelde ik mij weer teruggeworpen in de Sovjet tijd. Een kortdurend gevoel van mistroostigheid overviel mij even. Eenmaal aan de rand van het centrum waar ik de torentjes van de kerken in de oude stad op zag doemen maakte de mistroostigheid plaats voor een gevoel van welbehagen. In het hotel gooide ik mijn spullen neer, schoof mijn wandelschoenen aan mijn voeten en ging de straat op. Al na de eerste stappen werd mij duidelijk dat ik bij voorbaat al tijd te kort zal hebben in deze drie dagen. Effin, eerste bestemming: The Central market. Geweldig, zodra je de eerste van de vier martkhallen binnenloopt sla je al stijl achterover van de vis en augurkenlucht. Eigenlijk niet te harden, Het is zo goor dat het bijna lekker is. Voor een ADHD'er zou dit niet the place to be zijn met al die geuren door elkaar. Naast vis en zuur ook prachtige kramen met kleurrijk fruit en talloze doosjes en potjes kruiden.

Hal 2 en 3 bestaan vooral uit niet etenswaren. Van sieraden tot koffers en tassen tot kleding enzovoort, waarna je in hal 4 terechtkomt en je in de gelegenheid bent om lekker neer te strijken in een open pub of foodcorner. Ziet er heel gezellig uit.

Over de promenade langs de Daugava rivier wandel ik richting de brug, Uzvaras Bulväris, waar ik de oude stad insteek. Ik beland op het plein waar het zwarte hoofdenhuis staat. Waar het van de zomer een drukte was waar dagelijks onder het standbeeld artiesten hun zang- en muziekkunsten toonden, is het nu op een enkele sterveling nagenoeg leeg.

Genietend begeef ik mij tussen de oude pandjes en zwerf ik over de oude kinderkopjes kriskras door de straatjes van Riga. Gewoon een random route om even de benen los te lopen. Vervolgens besluit ik richting de Petri church te gaan. Van de zomer stonden we voor een dichte deur. Vanuit de hal hebben we toen door het glas heen een foto van de kerk gemaakt maar daar bleef het toen bij, dus wellicht vandaag nieuwe ronde nieuwe kansen. En ja, een groot bord maakt duidelijk "We are open!"

Bij het loket koop ik een ticket waarbij de dame vraagt of ik ook de toren in wil. How many stairs? Vraag ik haar... Just three little stairs and than you can take the elevator... Nou vooruit. Ondanks mijn hoogtevrees besluit ik de toren mee te pikken.

De Petri church is een lutherse kerk waarvan ik ergens heb gelezen dat de eerste kerk er eigenlijk al rond 1209 stond. Elders lees ik dat het gebouw uit de 15e eeuw stamt... What is true? Ik gok op ergens tussenin dan maar. In ieder geval is ie oud!

Door branden is de kerk rond de jaren 20 in de 18e eeuw en in 1941 (deels) verwoest waarna beide keren gerestaureerd.De laatste werkzaamheden omtrent de restauraties waren in de jaren 70 van vorige eeuw. Het staat op de lijst van "must see in Riga". Aan de buitenkant vind ik de kerk zeker indrukwekkend. Zeker wanneer je er even een extra rondje omheen loopt. Ongelooflijk kolossaal. Echter moet ik bekennen dat ik, wat binnen in de kerk betreft, mooiere en meer indrukwekkende kerken heb gezien. Het is een donkere en sobere kerk. Eigenlijk ben je er redelijk snel doorheen. Er is een kleine tentoonstelling van opgravingen en een minitentoonstelling van kunstige aardewerken. Maar ook deze heb je in enkele minuten gezien. In veel kerken ontstaat er bij mij een bepaald gevoel, maar ik merk dat het aanwezig zijn in de Petri church mij eigenlijk niets doet. Nou wellicht gaat de toren wat brengen.

Vol goede moed loop ik de eerste drie trappen op waarna ik een jonge gast op een bankje tref die vol aandacht op zijn telefoon zit. Hij kijkt even op wanneer ik voor hem sta, staat zelf ook op en zonder een woord te wisselen drukt hij op de knop van de lift, gaat er zelf instaan nadat de deuren zijn geopend en gebaard mij ook in de lift te gaan staan. Ik volg! Hij drukt de knop in waarna de liftdeuren sluiten en hij weer vol aandacht in zijn telefoon duikt. Telefoonjunk! De lift stijgt, en stijgt en stijg en stijgt, er komt geen eind aan. Mijn benen beginnen als lood te voelen waarbij ik door de kieren heen het licht van de openlucht voorbij zie vliegen. Innig hoop ik dat de lift stopt maar het stijgen lijkt oneindig te duren. Sh....ttt waarom doe ik dit?

123 meter hoog stopt de lift, de deuren gaan open, en tegen de wand van de lift aangeplakt zie ik dat met slechts 2 flinke stappen de reling van de toren is bereikt. Mijn benen willen niet uitstappen. De telefoonjunk kijkt mij aan met een blik van "Gaan we nog wat doen vandaag?¨ waarna ik hem vraag, blijf jij hier wachten? Nee, zegt hij, I go down! Wanneer kom je terug? Vraag ik, waarop hij antwoord dat hij wellicht met 5 a 10 minuten weer terug boven is. In a split second stap ik met bibberende benen uit de lift waarna in een flits de deuren sluiten en de telefoonjunk foetsie is.Een soort filmmoment uit back to the future!

Keiharde wind raast over mijn bol. Door de dikke betonnen spijlen kijk ik recht de diepte in. De twee stappen tot de reling durf ik niet te zetten. Met mijn rug tegen de muur geplakt schuif ik een stukje naar rechts. Daar voelt de wind nog harder.... vind ik nog enger, dus schuif ik langs de lift deuren nog steeds tegen de muur geplakt naar links. Vloekend tegen mijzelf waarom ik zo nodig naar boven moest ga vervolgens op mijn hurken zitten in de hoop dat ik mij beter of veiliger voel maar de hoogtevrees krijg ik niet onder controle. Liefst ga ik kruipen. Ik kan geen kant op, kan niemand bellen en er is ook geen knop die ik in kan drukken zodat ik sneller gehaald wordt. Moederziel alleen sta (of zit) ik daar op 123 meter hoogte in een torentje van krap 4 a 4.5 meter doorsnee. Vreselijk. Gehurkt tegen de muur pal naast de lift blijf ik zitten tot de telefoonjunkie weer terugkomt. Zo opgelucht wanneer ik de liftdeuren open hoor gaan en ik niet weet hoe snel ik in die lift moet springen.

Vanaf de muur schiet ik een paar foto's als bewijs dat ik echt boven ben geweest. Geloof niet dat ik ooit zo snel een foto heb genomen om maar niet te hoeven kijken.

Achteraf zie ik dat ik wel The Central Market mooi in beeld heb. Dat is dan een geluk bij een ongeluk, hahaha

Eenmaal beneden vervolg ik mijn zwerftocht door de straten van Riga. Ergens onderweg rol ik een huiskamerachtig zaakje in om een bak koffie en een stuk Quiche soldaat te maken. Een leuk tentje waar zowel student als volwassenen met hun laptopje en studieboeken zitten. Das mooi, een gezellige workspot. Goed om te weten waar ik eventueel neer kan strijken.

Mijn wandeling hervattend zie ik onderweg een eenzame muzikant die met zijn fluit liederen musiceert voor nobody op een verlaten plein. Ik heb met hem te doen.

Terug in het hotel duik ik lekker de SPA in en zwem mijn kilometertje. Daarna een heerlijke warme douche, een restaurantje zoeken voor een goed maaltje en dan lekker op tijd naar bed. Het was een lange dag

“Hier werd Riga’s eerste nieuwjaarsboom geplaatst in 1510”