Had wilde plannen. Te veel om in 1 dag te proppen. Maar wie niet waagt wie niet wint dus 7 uur ringeld de wekker in mijn oor.
Voel mij niet opper best. Sinds zondag grieperig en gisteren lange dag. Misschien toch beter even relaxt op te staan en de dag laten komen zoals die komt.
Ik zet koffie en duik daarmee terug mijn bed in waarbij ik op mijn Chromebook het journaal kijk. Rond 9 uur relaxt naar het ontbijt waar mijn maag- en darmstelsel niet blij van worden. Dit is balen?.

Beetje noodgedwongen blijf ik de ochtend op mijn kamer met een bak thee. Werk een beetje, bel het thuisfront en zit te bedenken wat ik dicht bij huis kan doen. Rond half 1 besluit ik maar gewoon de straat op te gaan. Frisse lucht pakken kan nooit kwaad. Terwijl ik wandel besluit ik naar het Bastejkalnapark te lopen waar Deen van de zomer graag heen ging. Een heerlijk relaxt plekje aan het water met slingerpaadjes, standbeelden en monumentjes, her en der aan de rand een kioskje of patisserie(in de zomer) mooie bloemen. En waar ook de rondvaarten zijn. Misschien is dat een optie. Kan ik gewoon lekker rustig zitten en kijken. Met een rommelmaag en wattenhoofd is dat geen gek idee

En dat die rondvaarten nu niet gaan had ik ook zelf wel kunnen verzinnen natuurlijk. Stom! Niettemin is het heerlijk buiten. Een graadje of 4, droog, geen wind, enkel bewolkt. De rondvaart denk ik er maar bij en wandel lekker door langs het gele huis cq lange rij gele huizen en het water.

Onderweg besluit ik terug te gaan naar het KGB museum. Dit was de hekkensluiter van de roadtrip met Deen afgelopen juli. We konden toen alleen de tentoonstelling zien maar geen rondleiding meer boeken voor de celblokken.
Ondanks ik mij beroerd voel en in twijfel sta of het niet beter is terug mijn bed in te duiken loop ik toch door. Tien voor twee loop ik de deur door die je, net als vorige keer, terugbrengt in het Sovjet tijdperk en zowaar heb ik het laatste ticket voor de rondleiding van 14:00.

Het is kil en koud in het complex. Zowel letterlijk als figuurlijk. De gids is een lieve en super vriendelijke dame. Ze praat Engels, maar binnensmonds, snel en met zwaar Lets accent. Over het algemeen kan ik geen hol van haar uitleg verstaan. Dat ik mij hondsberoerd voel draagt er waarschijnlijk ook niet echt in positieve zin aan bij.

Maar vlagen van de uitleg vang ik wel op. Daarbij, alleen al het zien en aanwezig zijn spreekt voldoende tot de verbeelding over hoe het wel en wee hier is geweest. Alles in deze ruimtes ademt de ellende en mensonterende taferelen uit die hier tijdens de Sovjet- en Nazi-occupatie heeft plaatsgevonden. Tot en met 1941 werd het gebouw, wat van oorsprong bedoeld was voor woonappartementen, gebruikt door het Sovjetregime. Van 1941 - 1944 / 1945 werd het voor een soortgelijk regime gebruikt nl de Nazi's, Na de bevrijding van WOII ging Letland weer over in het Sovjet Regime en nam de KGB dit gebouw weer in gebruik. We worden door allerlei ruimtes geleid. Beginnende bij de aanmeldkamer, waar kopieën van aanmeldformulieren van gevangenen ed liggen. Het cellencomplex bestaat uit een diversiteit aan cellen. Maar die diversiteit bestaat zeker niet uit luxe. Het gaat van 1 persoonscellen waar slecht tussen twee muren een smal plankje geklemd zit waar je net op kan zitten. Geen licht, geen water, helemaal niets. Je kan zitten of je kan staan. That's it. Sommigen past net 1 bed in of een stapelbed. En er zijn cellen met 2 stapelbedden. De meeste cellen hebben geen raam. Deur dicht is dus pikkedonker en dan was het maar afwachten wanneer je weer wat levenslicht zou zien. Nadat we in de verhoorkamer zijn geweest komen we in een grotere cel met boven in een mini raampje. Met ca 20 man is het wat passen en meten. De gids laat weten dat in deze ruimte 30 tot 40 gevangenen (minimaal) werden gepropt waarbij het een mega uitdaging was om je matrasje om op te slapen passend neer te kunnen leggen. Dat gaat dus gewoon niet. Echt bizar. Naast de deur staat een metalen emmer die als wc dient. Alleen in de ochtend en in de avond mocht één van de gevangenen de emmer legen. Je hebt in dit gebouw niet veel fantasie nodig om voor je te zien hoe het hier is geweest..

Via de buitenplaats waar in uitzonderlijke gevallen de gevangenen naar buiten mochten, en verplicht rondjes moesten lopen...

...komen we in de keuken terecht waar de situatie eveneens weinig tot de verbeelding overlaat. Of eten wel of niet gezond of van kwaliteit was speelde geen rol. Verontreinigd water en eten wat slechts eten werd genoemd maar waarvan je eigenlijk niet wist wat het wel was waren de standaard.

Ondanks je je bewust bent van het mensonterende beleid blijf je tijdens de toer van de ene in de andere verbazing vallen. Je kan het je gewoon niet voorstellen dat mensen zo met mensen omgaan. Mensen die andere mensen behandelen als "een niets". En waarom? Alleen al het hebben van net een verkeerd boek in je boekenkast was een reden om je minimaal 7 jaar in gevangenschap (met alle ontberingen) te zetten. Het zeggen van een verkeerd woord kan leidentot executie... het is niet te bevatten.

Wanneer je dan denkt gedurende de toer door alles wat misselijkmakend is heen bent gelopen en hebt gehoord, eindig je in de executiekamer. Even dacht ik dat ik het niet goed had gehoord. Executies in de kamer boven je keuken, naast je kantoor ... ??? Maar het blijkt echt om een inpandige executiekamer te gaan waar in totaal 200 gevangen tegen de muur werden gezet. Om het KGB qua schoonmaakwerk wat makkelijker te maken werd er vooraf plastic tegen de muur gehangen zodat het wat sneller op was geruimd allemaal. Met een afvoerput in een gootje op de grond kon het bloed makkelijker worden weggespoeld. Als je maag nog niet aan het omkeren was dan gebeurt dat hier wel, in deze kamer. Ik sta hier en denk van alles te gelijk maar betrap mijzelf ook op het gevoel van haat wat, tegen de wezens die dit op hun geweten en uitgevoerd hebben, opkomt. Het is echt walgelijk!

Op de muren in de executiekamer zie je allemaal stickertjes, geel en groen. De gele stickertjes markeren de kogelgaten waar DNA op is gevonden waardoor de vermoorde gevangene een naam heeft gekregen en groene stickertjes markeren de kogelgaten waar geen DNA bij is gevonden. Van de 200 geëxecuteerden in deze kamer is van 188 personen de identiteit bekend.

Blij dat ik de kamer uitloop. Tijd voor frisse lucht. Van de zomer liepen Deen en ik met een bedompt gevoel het museum uit. Vandaag loop ik met dit gevoel in dubbelfout de deur uit. Zeker de moeite waard, zeer indrukwekkend maar bikkelhard. Niettemin wel belangrijk dat we dit, evenals wat in WOII is gebeurt, nooit mogen vergeten en de helden die hier tegen in verzet kwamen altijd blijven herinneren.

Met een onprettige maag en wattenhoofd zwerf ik verder over de straten van Riga. Eigenlijk vraagt mijn lijf naar een bed. Maar om de indrukken te laten bezinken loop ik een extra rondje zodat de koude lucht de kans krijgt het brein wat af te laten koelen. Ik aanschouw een aantal imposante gebouwen. Bij het museum twijfel ik even of ik naar binnen zal gaan, maar mijn energie is eigenlijk op. Ik geniet voor nu even voldoende van de aanzichten. Een bezoek ergens binnen bewaar ik voor een andere keer.

"The National museum of art"

"Nationale bibliotheek van Riga"

Via het park loop ik terug en kom langs de Nationale Opera van Riga. Das mooi want dan weet ik gelijk hoe ik vanavond moet lopen. Voor het gebouw staat een standbeeld van de man die in 1910 burgemeester van Riga was. Met zijn vrouw en hond. Het operagebouw zelf stamt uit 1863. Waarom de burgemeester uit het jaar 1910 er dan voorstaat is mij niet helemaal duidelijk. Wie weet kom ik daar nog achter

Via het plein wat van de zomer vol stond met terrassen en muziek maar er nu godverlaten bij ligt loop ik richting hotel en besluit even een uurtje terug naar bed te gaan. Tegen vijf uur besluit ik toch maar een poging te doen om een beetje te eten en te kijken wat dat lijf van mij met het eten doet. Ik blijf safe in het restaurant van het hotel... Tegen zessen maak ik mijzelf klaar om richting Opera te gaan. De eerste keer in mijn leven dat ik een operavoorstelling bij ga wonen. Ik ga naar Faust en ben echt heel nieuwsgierig. Met een rommelmaag loop ik half zeven de deur uit. Kijkend op mijn googlemaps loop ik binnen drie minuten tegen een lantaarnpaal aan. Verdwaasd kijk ik om mij heen hoe ik tegen een paal aan kan lopen. De mensen die achter mij lopen kijken mij even verdwaasd aan hoe iemand in hemelsnaam tegen een paal tot stilstand komt.

Ik herpak mijzelf en kom een klein kwartiertje later bij de opera aan. Zo stil het overdag in de stad is zo bruisend lijkt het in de avond te zijn. Overal zie ik mensen en verkeer op straat. Beetje levendigheid voelt ook wel lekker.

Het Operagebouw is prachtig. Er heerst een sfeer die je verwacht bij een opera. Alles binnenin het gebouw is authentiek. Van vloerkleed tot elk lampje. En bij de jassen afgifte krijg je niet een armzalig papieren bonnetje met je nummer maar een ware grote koperen munt.

Een dame in zwart kostuum brengt mij naar mijn plaats. Een lodewijk IX stoeltje direct om de hoek bij de deur. Dat is mooi ingeval mijn maag het toch even niet trekt, ben ik snel het hoekje om!

En dan is het ook even wachten tot de koning en koningin komen natuurlijk....

Maar die kwamen niet. Hadden andere afspraken vanavond!

Het is indrukwekkend. De muziek is rustgevend en de kostuums zijn prachtig. Het is een lange operavoorstelling. Niet te zwaar wel dramatisch. Het gaat over het goed en kwaad. De duivel die een pact met god heeft gesloten en vervolgens een student voor zich wint die op zijn levenspad zich laat leiden door...

Gelukkig heb ik het verhaal een beetje ingelezen. De Opera werd in het Lets gezongen en daar versta ik natuurlijk geen snars van. Dus met de beknopte achtergrondinformatie kon ik het verhaal op sommige stukken na redelijk volgen.

Het hoekje waar ik zat op de achterste rij naast de deur, het goedkoopste plekje in het gebouw, had natuurlijk ook een "tegenover hoekje", het andere goedkoopste plekje in het gebouw. Vanuit de deur ging een rode loper richting rand van het balkon. Op de achterste rij links van de rode loper en de deur , "het tegenover hoekje" zaten twee letse mannen continue te kletsen. Heel storend. En voor mij zat een vrouw van pak 'm beet 2 meter 50 lang waardoor ik alles wat rechts op het podium gebeurde niet goed kon zien. Aangezien de achterste rij uit losse Lodewijk stoeltjes bestaan voelde ik mij niet bezwaart om na de tweede pauze mijn stoeltje op te pakken en 'm op de rode loper in het midden van het pad te zetten met mijn rug tegen de deur aan.

De twee letse mannen waren gelijk stil en keken mij beetje geïrriteerd aan. Foei, iemand die haar stoel verzet… Ik denk, Foei, 2 zakken hooi die tijdens de voorstelling zitten te kletsen. Dus ik keek terug en gebaarde met mijn wijsvinger voor mijn mond stil te zijn. Met mijn andere hand wees ik naar mijn oor en gebaarde te luisteren. Vervolgens sloeg ik mijn benen over elkaar, wierp mijn handen in mijn schoot en keek en luisterde aandachtig verder. Prima zicht! De twee mannen heb ik niet meer gehoord en voor het gordijn viel heb ik mijn stoel terug gezet.

Met verbazing heb ik zitten luisteren hoe de zangers hun stemmen beheersen, van luid naar zacht met vloeiende overgangen naar toonhoogtes. Eigenlijk heb ik nooit eerder zo naar zang geluisterd. Het bespelen van een instrument is niet anders dan het bespelen van je stem. Hoe kunstig en knap is dat. Drie en een half uur duurde de voorstelling, inclusief twee pauzes. Ik vond het amazing. Een mooie ervaring en zeer zeker de moeite waard. Blij dat ik dit gedaan heb.

Na de drie en half uur durende voorstelling hebben we ongeveer een gelijkwaardige tijd applaus staan te geven. Net toen mijn handen echt pijn gingen doen viel het gordijn naar beneden. Mooi. Beneden bekijk ik nog even aandachtig de authentieke details in het operagebouw. Echt prachtig. Wat kan ik daar van genieten.

Eenmaal buiten bel ik even met het thuisfront. Ik zie op mijn telefoon dat Roma Feyenoord 1-1 staat. Er is hoop. Met de frisse koude lucht op mijn bol wandel ik naar het hotel. Tijd om mijn bedje in te duiken. Ondanks niet fit toch een heerlijke dag gehad. Morgen hopelijk wat fitter.

“Zeer uitnodigend om morgen de eerste te zijn”