Zalig om Deen weer te zien gisteravond. Gelukkig liep alles gesmeerd en troffen we elkaar precies volgens planning bij de gate van onze vlucht naar Tallinn. Een heel gezellige en lieve taxichauffeur bracht ons naar het hotel. Zijn Engels was niet optimaal maar met handen en voeten, tijdens het sturen, was hij vol met ons in gesprek. Toen we aangaven dat het ineens fris was buiten (3 graden met ijzige wind) begon hij te lachen, Cold? Welnee, dit is tropisch. Normaal gesproken rond deze tijd is het -15 a -16 hier in Tallinn. Oeps.. waar klagen wij over, hahaha.

Vanmorgen waren we wel goed brak. Niet heel gek natuurlijk. 2.15 uur vannacht gingen we slapen na allebei een lange dag te hebben gehad. Bijna te laat voor het ontbijt maar ondanks daar even snel voor in de kleren geschoten moest worden zijn we verder wel heel relaxt de ochtend doorgekomen. Ik besluit toch een poging tot hardlopen te doen en even te kijken waar ik nu sta (na slechts het korte rondje in Riga in één week en het beurse en toch nog wat snotterige lijf). Terwijl Deen nog even terug zijn bed in duikt ren ik vol goede moed de straten van Tallinn op. Ik besluit ca 10 a 12 te proberen en dan morgen voor hetzelfde aantal kilometers te gaan. Net buiten de stad moet ik wel even een lange trap oprennen waarna ik over een plateau loop. Er liggen plassen van gesmolten ijs. Ik stap midden in een diepe ijskoude plas water waardoor mijn schoen even vol lijkt te lopen. Terwijl ik beetje loop te mopperen en mijn schoen uit loop te schudden is het ongelooflijk maar waar.... ik ga wederom onderuit. Een stukje bevroren weg die mij heerlijk uit laat glijden. Dit maal kom ik op mijn rug terecht. Met een zeik natte rechterkant sta ik op en ben even in twijfel of ik al dan niet door zal lopen. Verder geen pijn, slechts de beurse armen die ik al had. Dus ik besluit maar gewoon door te rennen. Waait wel droog. Als ik maar hard genoeg door blijf lopen, hihihi.

De weg langs het water houdt ik aan. Een vlak pad, geen kinderkopjes, om de kat maar niet op het spek te binden. Het is 3 graden, weinig wind en dus heerlijk om te rennen. Zeker wanneer na een minuut of tien ook bij tijden het zonnetje door de wolken komt. Ik geniet.

Net buiten het centrum kom ik langs een redelijk mistroostig stuk stad. Maar ik kom wel veel hardlopers tegen dus mijn vermoeden is dat ik een juiste route heb gekozen. Na ca 8 kilometer kom ik op Pikakari aan. Wat heerlijk hier, vanaf de Pier zie ik alle kerktorentjes van de oude stad. Aan de andere kant kijk ik de oneindigheid in. Hoe heerlijk is dit.

Ik volg een andere hardloper die het natuurpark, wat parallel aan het strand ligt, inrent. Al snel merk ik dat de paden hobbelig, glibberig door het smeltende ijs, en instabiel zijn. Iets met kat op het spek binden...! Ik besluit een lusje te lopen en terug te gaan naar het vlakke stabiele pad die mij uiteindelijk terug zal leiden richting oude stad.

Ondertussen hangt Deen al diverse malen aan de telefoon of stuurt foto's. Hij is inmiddels ook het hotel uitgelopen en op speurtocht gegaan. Al zijn bevindingen wil hij graag per direct delen dus elke tien minuten ringelt mijn mobiel. Op die manier schiet het niet op om vlot door te kunnen lopen maar het is ook te lief hoe hij met zijn enthousiasme keer op keer aan de lijn hangt. Ook heeft hij een Etse vlag gekocht en voor mij een koffiemok van Tallinn waarvan hij hoopt dat ik 'm mooi zal vinden!

Na ca 16 kilometer kom ik terug in de oude stad waar ik diverse steegjes in ren die opwaarts blijken te gaan. Over de met kinderkopjes bestrate steegjes waarbij je redelijk vaak om bosjes toeristen om moet lopen is dit best even een benen-killer. Toch is het leuk om rennend een site-seeiing te doen. Ik besluit naar het hoogste punt te gaan zodat ik mijn laatste kilometer alleen maar hoef te dalen. Uiteindelijk, wel wat kapot en met leeggelopen benen, heb ik toch een halve marathonafstand eruit weten te persen. Geen toptijd maar de afstand ben ik toch blij mee. Als ik dinsdag er nog een 15 uit weet te halen dan lig ik wel weer aardig op schema voor de laatste 6 weken tot de marathon

Ook Deen is volop in de weer binnen de oude stad. Hij komt zelfs nog in een Oekraïne demonstratie terecht en stuurt de een na de andere foto door. Wanneer ik net in het hotel 2 flesjes water heb gehaald en naar binnenwerk komt ook Deen binnenlopen. We kletsen in de lobby even bij en besluiten dan naar de kamer te gaan zodat ik kan douchen en we daarna voor een late lunch de stad in gaan.

Bij een Italiaan strijken we neer en bestellen een pizza en een lasagna. Vervolgens lopen we richting de orthodoxe Alexander Nevski kathedraal die op de Kathedraalheuvel staat. Gebouwd in 1895. Gereed in 1900. Van de zomer was deze gesloten maar Deen had al uitgevonden dat de kerk vandaag opens is. Net als de Russisch orthodoxe geboorte Kathedraal in Riga is deze Russisch orthodoxe kathedraal zeer streng. Foto's maken en mobiele telefoons zijn ten strengste verboden. Binnen in de kerk is het pracht en praal met veel bladgoud en diverse hoekjes met grote kandelaars, schilderijen van heiligen en kleine altaars waar gebeden kan worden. Door de hele kerk heen zie je mensen af en aan kruisjes slaan en bidden. Er staat een heel oud kreupel mannetje voor één van de kleine altaren voor zich uit te staren, gebedjes op te sommen en continue buigingen te maken naar de heilige die op het schilderij staat. De man komt zo aandoenlijk over en blijft mijn aandacht trekken. Ik heb het idee dat hij (nog) alleen en eenzaam is. Maar dat blijft een aanname natuurlijk. Rechts in de kerk is een kleine dienst oid gaande. Er een een koor aan het zingen, en twee bisschoppen (denk ik) zijn bezig met wierrook en heilig water te besprenkelen over een klein groepje mensen die daar in de ruimte staan, Ondertussen worden gebeden opgesomd. Na een kwartier besluiten we naar het parlementsgebouw te gaan wat tegenover de kathedraal ligt

We zijn net op tijd om vanaf de parlementstuinen de zonsondergang te zien. Het is een prachtig gezicht. De vlag op de oude toren wordt binnengehaald na zonsondergang. En die wil Deen niet missen dus we staan met onze videocamera klaar om het binnenhalen van de vlag vast te leggen. Een ceremonie waarbij de eerste zin van het volkslied in herhaling wordt gespeeld. Deen laat weten morgen ook het hijsen van de vlag bij zonsopgang te willen zien. Dat wordt dus vroeg uit de veren. We checken de tijden en zien dat de zon morgen om 7.29 opkomt. We maken het plan om half zeven op te staan, zeven uur het hotel uit, hijsen van de vlag te zien en dan terug naar hotel om te ontbijten. Klinkt strak!

De kleuren in de lucht zijn heel indrukwekkend. Op de camera van de iphone eigenlijk niet goed vast te leggen. Het is van lichtblauw naar lila naar donker rood. Echt prachtig. Ik kan mijn blik er niet vanaf krijgen.

Na het binnenhalen van de vlag wandelen we terug naar het hotel en besluiten eerst de wellness in te gaan. Dat is heerlijk. Ondank de wilde plannen komen we in het bubbelbad erachter dat we eigenlijk kapot zijn. Het liefst zouden we in onze pyjama in het hotel wat willen eten en dan ons nestje in. Uiteindelijk belanden we toch in het Viru Lokaal, Een Etse variant van de Irisch Pub. We bestellen een bierjte en wijntje en een hap waarna we echt gelijk richting hotelkamer gaan en ons nestje induiken.