Het lukte de wekker wel om af te gaan. Het lukte ons alleen niet om op te staan… 1 minuut over 10 schrokken we wakker. 3,5 uur na zonsopgang dus dat hijsen van de vlag hebben we gemist.
ik schiet in mijn kleren en ren de ontbijtzaal in waar ze alles al aan het opruimen waren. Ik leg uit dat we ons hebben verslapen waarna het personeel mij vriendelijk te hulp schiet met alles waarmee ik een dienblad wil vullen zodat we op de kamer alsnog goed kunnen ontbijten. Super lief.

We zijn alle twee ongelofelijk moe waardoor we moeilijk op gang kunnen komen. Daarbij kwamen we er gisteravond achter dat vrijwel alle musea in Tallinn op maandag en dinsdag dicht zijn. Dat in combinatie met de regen die hier vandaag maar uit de lucht komt vallen maakt dat aanstalten maken moeilijk wordt. Het historisch- en maritiem museum staat op onze lijst maar zijn idd beiden deze dagen gesloten. Echt balen. Na een lange luierochtend besluiten we op het moment dat de regen net even stopt de stad in te wandelen en onszelf op gebak te trakteren.

We strijken neer bij de Kafeman. Een gezellig zaakje waar we van de zomer ook een keer waren neergestreken. Het wordt vooral door locals bezocht. Ook mensen die lekker met hun laptopje zitten te werken. In de ochtend en begin middag drink je hier koffie en vanaf borreltijd ga je hier over in het drinken van wijn. Aangezien Deen zijn zinnen op een chocoladetaart heeft gezet en ze deze hier net niet hebben kiest hij voor een simpel croissantje. Ik daarentegen neem wel een taartpunt. Amandelcarameltaart. Een goed caloriebommetje die mij, denk ik, qua energie heeft voorzien om de rest van de dag goed door te komen. Een paar zaakjes verderop ziet Deen een vitrine waar wel chocoladetaart in staat dus uiteraard schieten we daar naar binnen waar Deen zich alsnog te goed doet aan een taartpunt.

Na de koffie en taartpunten wandelen we nog her en der door het oude centrum waar we genieten van de middeleeuwse pandjes. Op de een of andere manier zien we toch weer nieuwe dingen terwijl we hier van de zomer toch heel veel door de straten hebben gezworven. Toen stond alleen alles vol met terrassen en op de een of andere manier lijkt het nu of veel meer dingen zichtbaar worden nu de pleinen zo goed als leeg zijn.

"Peppersack is een authethiek middeleeuws pandje wat met een aantal andere panden symbool staat voor Tallinn. Je vindt het pandje op vele toeristische zaken terug zoals sleutelhangers, ansichtkaarten, beeldjes enzo. Er zit een restaurantje in gevestigd. Echter zijn de recensies voor dit restaurantje niet om over naar huis te schrijven dus aanschouw het pandje vooral van de buitenkant en haal je maaltijd elders..."

Via het marktplein lopen we richting vrijheidplein waar we een bolt bestellen om ons af te laten zetten bij de TV toren. Die is gelukkig wel open. Wel de pech dat het vandaag geen helder weer is maar qua tijd hebben we ook niet heel veel speling dus pakken we wat we pakken kunnen.

De TV toren is bijna 10 km buiten het stadscentrum. Het ligt eigenlijk in Piita, dus ov of taxi is raadzaam. Niet alleen ik lijd aan hoogtevrees, de angstgenen voor hoogtes heb ik keurig over gedragen aan mijn zoon want ook Deen zit zich in de taxi al lichtelijk te verbijten op het feit dat we straks in een lift naar 170 meter hoogte gaan. Het neemt niet weg dat we allebei wel de toren willen zien. Van binnen en van buiten dus ondanks de vrees voor hoogte zijn we allebei wel vastbesloten om de toren op te gaan.

Het ziet er verlaten uit bij de televisietoren. Even twijfelen we of de boel hier niet gesloten is maar gelukkig is het echt open. Eigenlijk niet zo gek dat het rustig is want je ziet natuurlijk geen hol met de regen en de mist. Alle kerktorens in de oude stad verdwenen in de wolken dus dat is met de televisietoren niet anders natuurlijk. En de meeste toeristen komen mede om ook van het uitzicht, va 170 meter hoogte, te genieten.

De televisietoren is in totaal 314 meter hoog. Deen checkt nog even of de lift echt tot (maar) 170 meter gaat want over de 300 wordt wel een beetje te gortig. Ik leg uit de de antenne ook in de totale hoogte wordt meerekent dus dat we echt niet tot 300 meter gaan. Stel je voor zet!

Deze toren behoort wel tot de hoogste van van Estland en Noord Europa en wordt eigenlijk gebruikt als cultureel- en vrijetijdscentrum. De bouw werd gestart in 1975 en werd in 1980 in gebruik genomen. De toren weegt 20.000 ton. Je kan het maar weten.... In 1980 werden de Olympische spelen in Moskou via deze toren uitgezonden.

Op de begane grond is een kleine tentoonstelling over het ontstaan en de bouw van de toren. Het is panoramisch en zodra je de cirkel rond bent sta je voor de lift

Met beetje knikkende knieën stappen we de lift in en drukken op de knop van de 21e verdieping. We komen eigenlijk op een vrijwel leeg plateau uit. Wel inpandig, met vloerbedekking en her en der een bordje of ballenbak. Door de mist zien we enkel witte wolkenbrij voor de ramen. In ons geval is dit misschien een geluk.... Er zitten ronde raampjes in de bodem waardoor je naar beneden kan kijken. Maar ook hier is het een witte wolkenbrij. Een ouderwetse fotocamera staat ergens in het midden van de verdieping waar je jezelf op de foto kan zetten alsof je buiten op de toren boven de wolken staat.

Verder is er eigenlijk niet heel veel te zien hier boven. We nemen in het restaurant nog een drankje, waar Deen heldhaftig besluit om toch een poging te wagen buiten op het plateau te gaan staan. Voorzichtig schuift hij het buitenplateau op langs de raamkant waar hij even tot aan de plaats van ons tafeltje loopt, waarna hij weer snel terug naar binnengaat. Hij zegt dat het ok was, maar het feit dat het volle mist is hem ook wel heeft geholpen zodat hij niet de diepte in kon kijken!

Vanuit de toren lopen we nog even langs een monument wat zich beneden aan de voet van de toren bevindt. Het is een monument voor de mensen die zich in 1991, toen het ijzeren gordijn viel, hebben verzet tegen de Russen die de televisietoren nog steeds in hun greep hielden. Ze wilden voorkomen dat de bevolking in contact kwam met de buitenwereld en wilden dus de televisietoren in beheer houden. Aan de mensen die hier het gevecht aangingen om te zorgen dat er wel contact met de buitenwereld mogelijk werd is dit monument opgedragen.

Omdat we een nogal lange luierdag hadden, slechts een korte wandeling door de stad en vervolgens bij de tv toren weer grotendeels binnen hebben gezeten besluiten we vanuit de televisietoren door het bos terug te wandelen naar Piritibeach waar we eventueel even een drankje en snack nemen voor we terug gaan naar Tallinn.

Het is fris maar heerlijk om even de fresh air in te ademen. De weg gaat kronkelig door het naaldbos waar ook nog best wat sneeuw ligt. Heerlijk rustig en zen.

Ook hier komen we, net als dat we afgelopen zomer op verschillende plekken zagen, weer langs een kerkhof wat gewoon in het bos ligt. Ten alle tijden toegankelijk. Niets achter gesloten muren of hekken maar gewoon open en bloot in het bos. Het voelt daarom ook helemaal niet naar of eng om langs een kerkhof te lopen. Het hoort er gewoon bij. Je zit ook dat er bij veel graven verse bloemen liggen of kaarsjes branden. Mensen lopen of gaan veel sneller en makkelijker langs het graf van hun dierbaren. Mooi!

"Hier lijkt het redelijk leeg. Verderop lag het helemaal vol met graven. Zowel over de lengte als over de heuvels in het bos heen. Het leek oneindig"

Na ca 5 kilometer komen we in Pirita zelf aan waar we de weg oversteken en nog een klein stukje bospad nemen. En dan staan we aan de zee. Zo heerlijk. Deen herkent de plek gelijk. Afgelopen zomer zijn we van de andere kant aan komen lopen nadat we het Warmuseum hadden bezocht. Toen was deze plek eveneens ons eindpunt. Heel toevallig vandaag dus weer.

We lopen een klein stukje over het strand richting de jachthaven. Inmiddels begint het ook aardig donker te worden. Dat gaat heel snel. Binnen 20 minuten is het van schemer naar echt donker. Tijd om een Bolt te bestellen en ons af te laten zetten in het centrum. Inmiddels etenstijd en met elkaar afgesproken vandaag een steakhouse in te duiken

We gaan direct door naar een steakhouse waar we afgelopen zomer geen tafeltje konden krijgen. Deze moet dus wel heel goed zijn. Deen is niet helemaal zeker of hij een hele steak op kan (het is niet zo'n uitgebreide eter) dus besluiten we dat hij de (dure) steak besteld en ik voor de kleinere en goedkopere beefburger ga. Ingeval hij de steak niet op krijgt kan hij een deel mijn bord op schuiven.... Ik proef een hapje van zijn steak en die is geweldig dus laat maar komen dat deel wat je niet lust, denk ik.... Helaas voor mij eet Deen de hele New Yorker steak op, hahaha. Effin, de beefburger was ook heerlijk dus next time is de biefstuk voor mij!

We nemen nog een heerlijk toetje, ijs met een geweldige chocoladetaart, een engel die op je tong piest, echt geweldig. Avondje duur uiteten is even slikken maar onszelf hiermee een keer verwennen mag best voor een keer. Na het eten gaan we terug naar het hotel Het is nog niet eens 21:00 maar we zijn (nog steeds) heel moe en besluiten lekker naar ons bedje te gaan.