Toch wel een beetje beurs wakker geworden. Ondanks de schade meevalt, gelukkig, is op diverse plekken in en aan mijn lijf te voelen dat de val gisteren een flinke smakkerd is geweest. Daarnaast toch ook nog steeds wat furieus dat dit 2 maal binnen 3 dagen gebeurde.

Ik schuif aan bij het ontbijt en bedenk wat ik zal doen. Ik twijfel of ik toch nog even een stukje zal hardlopen om te kijken hoe dat gaat. En daarna even zwemmen misschien? Met een strakke tijdsplanning in mijn hoofd boek ik de Spa. Maar zodra ik mijn kop koffie leegmaak om aanstalten te maken denk ik… waarom het noodlot tarten. Of daar sprake van is weet ik niet maar het voelt zo. Ik ga tot de uitcheck niets doen.
Deen belt intussen een keertje of 100. Spannend, zin in, of ik wel bereikbaarblijf, wat hij nog mee moet nemen en… en… en.

Om 12 uur check ik uit, stal mijn koffers en besluit naar The getto and Holocaustmuseum te gaan. Echter blijkt ie dicht op zaterdag.
het wordt het occupatiemuseum!

Buiten het museum staat het monument en hangen borden met het verhaal van mensen die zich tegen de USSR regime hebben verzet. Het betreft veel studenten die tegen het regime streden.

Het is wederom indrukwekkend…

Maar ook zo bizar, hoe Rusland tijdens de opkomst van de Nazi’s Letland in 1939 toestemming vroeg hun geschut tegen de Duitsers op hun grondgebied te mogen plaatsen en eigenlijk gelijk de gehele Baltische staten innamen. Alle Letse paspoorten moesten per direct in USSR paspoorten worden omgezet. Vervolgens vallen de Duitsers binnen en gaan de Letten gebukt onder het bizarre Nazi regime, waarna op 9 mei 1945, Rusland het verschrikkelijke mensonterende communistische regime weer overneemt nadat ze het Nazi regime hebben verslagen.
Terwijl heel Europa feest viert vanwege de bevrijding vluchten de mensen in de Baltische staten de bossen in, in de hoop dat Europa hun komt helpen in de strijd tegen het communisme. Maar ze kwamen niet!

Extreem rechtsbeleid was vertrokken, extreem linksbeleid kwam er in. En welke is erger? The answer: allebei even erg, even bizar, even mensonterend, even misselijkmakend!

“Pamfletten van de studentengroepen die tegen het Russische regime in opstand kwamen. Ze vroegen iedereen zich bij hun aan te sluiten “

Dat de Duitsers tijdens WOII mensen deporteerden richting Kampen waarvan we weten in welke extremen mensen werden behandeld, dat weten we en daar is volop over geschreven.

Maar zelden lees ik over de vele deportaties die het Sovjetregime uitvoerden. Tussen 1939 en 1949 zijn vanuit Letland meer dan 55.000 mensen, mannen, vrouwen, kinderen en babies, op dezelfde wijze in treinen bedoeld voor vee, gedeporteerd naar Siberië en andere uithoeken van Rusland. Een reis die 11 tot 15 dagen duurde. Niet iedereen overleefde dit. De kampen waren niet veel beter dan de Duitse kampen.
Naast de deportaties zijn duizenden mensen verdwenen en nooit meer teruggevonden.
min de andere Baltische landen zullen de cijfers en geschiedenis niet anders zijn.

# getekende poster van een student die tijdens demonstraties werd gebruikt “

Ik betrap mijzelf erop dat mijn boosheid mbt de Oekraïne oorlog toeneemt. Wat hier in het verleden gebeurd is, mag toch nooit meer gebeuren!
Van alle verhalen en ellende begin ik mij echt naar te voelen en besluit richting uitgang te lopen.

Out off the blue kom ik in een bijeenkomst van Oekraïners terecht. Vandaag 2 jaar geleden begon de oorlog. Er worden beelden getoond, via online verbinding met mensen in Oekraïne gepraat en en man vertelt over de dood van zijn vrouw en 2 kinderen tijdens een inslag van de Russen.
Iedereen is doodstil. Zit ademloos te luisteren. De vrouw die de bijeenkomst leidt vertelt huilend een verhaal. Luisteraars pinken ook een traan weg of blijven stilzwijgend voor zich uit staren. Ik sta met een brok in mijn keel. Ik versta niets van wat ze zeggen maar de emotie die deze mensen uitstralen is zo sterk, je moet van beton zijn wil je die niet voelen!

Beetje verdwaasd slenter ik door de regen de steegjes door. Ongemerkt kom ik uit bij mijn favoriete restaurantje. Ik ga naar binnen en trakteer mijzelf op een maaltijd. Het is toch s…t weer, mijn lijf beurs en even genoeg heftige verhalen op moeten nemen. Tijd voor wat luchtigers…